Κριτική για την ταινία: Το 47. Σκηνοθεσία: Μαρσέλ Μπαρένα Πρωταγωνιστούν: Κάρλος Κουέβας, Εδουάρδο Φερνάντες, Κλάρα Σεγούρα, Ζόε Μποναφόντε, Όσκαρ δε λα Φουέντε
Ο Μανόλο είναι ένας οδηγός λεωφορείου που βάζει σκοπό της ζωής του να αποδείξει στους υπεύθυνους των δημόσιων συγκοινωνιών της Βαρκελώνης ότι η άρνησή τους να επεκτείνουν το δίκτυο λεωφορείων της πόλης σε δύσβατη περιοχή είναι λανθασμένη απόφαση.
Η αληθινή ιστορία του οδηγού που έζησε εκ των έσω τη δημιουργία του σύγχρονου συστήματος συγκοινωνιών της Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 παρουσιάζεται ως ένα στιβαρό παράδειγμα σθένους και αυταπάρνησης. Ο αγώνας που δίνει ο Μανόλο για το άνοιγμα γραμμής των δημόσιων συγκοινωνιών στην απομονωμένη περιοχή του Τόρε Μπάρο μετατρέπεται σε σύμβολο αντίστασης των περιθωριοποιημένων κατοίκων απέναντι στα συστήματα εξουσίας που προβάλλουν φτηνές δικαιολογίες για να απορρίπτουν το αίτημά τους. Τόσο ο Δήμος της Βαρκελώνης όσο και οι διοικούντες του οργανισμού συγκοινωνιών επικαλούνται την κακή κατάσταση των δρόμων (ανηφορικοί και δίχως τσιμεντόστρωση) της περιοχής προκειμένου να μπει στοπ στο λεωφορείο 47. Όμως ο Μανόλο (ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τον Πασκουάλ Μαραγάλ, μετέπειτα δήμαρχο της Βαρκελώνης) παίρνει το τιμόνι του λεωφορείου –αλλά και της κατάστασης– στα χέρια του, με συνέπεια η επεισοδιακή διαδρομή που πραγματοποιεί να πάρει τη μορφή μιας αυθεντικής επαναστατικής πράξης που θα εμπνεύσει τους συμπολίτες του και θα προκαλέσει ρωγμές στο σαθρό πολιτικό σύστημα. Μην ξεχνάμε ότι το έτος που διαδραματίζεται η αληθινή ιστορία (1978) ο φρανκισμός βιώνει τις τελευταίες αναλαμπές του, ενώ πολύ εύστοχα η πολιτική χροιά του σεναρίου στρέφεται χωρίς διδακτισμούς ή ωραιοποιήσεις κατά πάντων. Ακόμη και κατά των Καταλανών πολιτικών ή κατά των κατοίκων του Τόρε Μπάρο που ο Μανόλο τούς θεωρεί «κακότροπους και γκρινιάρηδες». Το «47» είναι ένα στέρεο και ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα που έσπασε ταμεία στην Ισπανία, καθώς αποπνέει αυθεντικότητα σε όλα τα επίπεδα (οι ανάλαφρες σκηνές καθημερινότητας συνδυάζονται υπέροχα με ντοκουμέντα της εποχής). Παρότι αφορά μια ιστορία από το χτες, μιλάει κυρίως για το σήμερα, έχοντας για πρωταγωνιστές γνήσιους χαρακτήρες –πολλά πρόσωπα του έργου είναι ερασιτέχνες ηθοποιοί– που υπερασπίζονται τα κοινωνικά δικαιώματα και κυρίως την αξιοπρέπειά τους με όσα μέσα διαθέτουν. Βραβείο Γκόγια καλύτερης ισπανικής ταινίας.
