Η ορχήστρα του αδερφού μου: Το σάουντρακ μιας ζωής

Ο Τιμπό, ένας διεθνώς αναγνωρισμένος διευθυντής ορχήστρας που μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Παρισιού και ΗΠΑ, μαθαίνει ότι πάσχει από σπάνια μορφή λευχαιμίας και η μόνη σωτηρία του είναι να βρεθεί συμβατός δότης για μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η μικρότερη αδελφή του προθυμοποιείται να τον βοηθήσει, αλλά στις εξετάσεις που κάνει ανακαλύπτεται πως όχι μόνο δεν είναι συμβατοί, αλλά δεν είναι και πραγματικά αδέλφια. Αυτή η αναπάντεχη είδηση δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις για τον Τιμπό, που μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένος κι έχει έναν αδερφό, τον Τζίμι, ο οποίος ζει στην επαρχία και εργάζεται στο εστιατόριο ενός σχολείου.

Η αφηγηματική δεινότητα του Εμανουέλ Κουρκόλ στην «Ορχήστρα του αδερφού μου» δεν περνά απαρατήρητη. Η τρίτη ταινία του δημιουργού του «Θριάμβου» –το φιλμ του 2021, με ήρωα έναν άνεργο ηθοποιό που εκπαιδεύει κρατούμενους σε φυλακή για το ανέβασμα του «Περιμένοντας τον Γκοντό», είχε αποσπάσει το βραβείο της καλύτερης κωμωδίας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου– είναι μια τρυφερή κομεντί που βασίζεται σε ένα θαυμάσιο σενάριο και διαθέτει για πρωταγωνιστές δύο απολαυστικούς ηθοποιούς. Η χημεία που δημιουργούν ο Μπενζαμέν Λαβέρν και ο Πιερ Λοτέν είναι για σεμινάριο. Η σκιαγράφηση των χαρακτηριστικών της εκλεκτικής συγγένειας που ενώνει τα δύο αδέρφια (έκπληκτος ο Τιμπό ανακαλύπτει τη γνήσια καλλιτεχνική φλέβα του Τζίμι, που παίζει τρομπόνι στη φιλαρμονική ορχήστρα του δήμου) αλλά και το διακριτικό αποτύπωμα των κοινωνικών διαφορών τους, συνθέτουν μια απλόχερη δήλωση ανθρωπιάς γι’ αυτό που αποκαλούμε πεπρωμένο.

Τα δύο αδέλφια χωρίστηκαν σε μικρή ηλικία και δόθηκαν σε διαφορετικές οικογένειες, με αποτέλεσμα ο Τιμπό να έχει την τύχη (;) να ζήσει σε μια ευκατάστατη και καλλιεργημένη οικογένεια, σε αντίθεση με τον Τζίμι, που μεγάλωσε σε ένα φτωχό σπιτικό και δεν μπόρεσε να ανακαλύψει τις πραγματικές του δυνατότητες. Μακριά από τον διδακτισμό και τα εύκολα κλισέ, η «Ορχήστρα» του Κουρκόλ δεν χάνει στιγμή το μέτρο της ενσυναίσθησης και της ειλικρίνειας. Παραμένει σε όλη τη διάρκειά της απόλυτα προσαρμοσμένη στις ιλαροτραγικές διαστάσεις μιας φαινομενικά μόνο απλής ιστορίας, η οποία όμως έχει τον τρόπο να αναπτύξει ένα διαυγές πολιτικό σχόλιο (η ανεργία πλήττει τους φίλους του Τζίμι εξαιτίας του λουκέτου που μπαίνει στο εργοστάσιο της περιοχής) αλλά και μια συγκινητική υπενθύμιση του αδυσώπητου νόμου της μοίρας. Η ταινία φέρνει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία το δράμα δίπλα στο γέλιο, σε μια συνθήκη που ορίζεται από τη λυτρωτική δύναμη της μουσικής και επιπλέον καταφέρνει να βρει το κατάλληλο έδαφος για να διατυπώσει την οξεία κοινωνική κριτική της.