Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Γρηγόρης Αποστολόπουλος και Tiger Lillies κοιτάζονται στα μάτια
Μιλήσαμε με τον Θεσσαλονικιό σκηνοθέτη για την ταινία «Alone With the Moon», μια εξομολόγηση και αποκάλυψη του Martyn Jacques, μια μαρτυρία της πιο γνωστής «άγνωστης» μπάντας του πλανήτη
27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Συνέντευξη με τον Γρηγόρη Αποστολόπουλο για την ταινία «Alone with the Moon: The Tiger Lillies Live at Olympion SKG»
Alone with the moon σημαίνει Θεσσαλονίκη, νύχτα, μουσική, μοναξιά και όλα για τη μυθιστορηματική ζωή του Martyn Jacques των Tiger Lillies. Ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος που φίλμαρε τις «Τίγρεις» στο θέατρο Ολύμπιον να παίζουν ζωντανά τα καλύτερα της σαραντάχρονης καριέρας τους δεν αρκέστηκε στο να παραδώσει ένα άρτιο μουσικό ντοκιμαντέρ, αλλά κάτι περισσότερο: μια περιπλάνηση στη Θεσσαλονίκη, όπου για πρώτη φορά ο sui generis αρχηγός των Tiger Lillies νιώθει έτοιμος και μιλά για την πολυτάραχη προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του. Αποκαλύπτοντας τον άνθρωπο πίσω από τον αντιπερισπασμό του κλόουν, ο Martyn Jacques πιάνει το νήμα από το ξεκίνημά του στο βρόμικο Σόχο των αρχών του ’80 ως και σήμερα, που η οπερετική, βλάσφημη, βέβηλη, καμπαρέ και θεατρική περσόνα του συνεχίζει ηγείται ενός σχήματος που πορεύεται μοναχικά, περιοδεύοντας σαν περιπλανώμενο τσίρκο. Παραμένοντας συνειδητά μακριά από τις επιταγές της σόου μπιζ, ο Martyn όχι μόνο πορεύεται με ολόδικό του τρόπο, αλλά κατάφερε να του αποδοθούν παγκόσμια καλλιτεχνική αίγλη και γκλόμπαλ ρισπέκτ με την αδιαπραγμάτευτη romantics are the new rebels αισθητική του, όπως θα διαβάσετε στη συνέντευξη που ακολουθεί. Λίγο πριν την παγκόσμια πρεμιέρα μιας ταινίας που λόγω του παγκόσμιου ενδιαφέροντος του θέματός της ετοιμάζεται να ταξιδέψει στα φεστιβάλ του πλανήτη, ο εκκεντρικός και ρομαντικός σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος μιλά για το φεγγάρι, τη νύχτα, τη Θεσσαλονίκη και όλα για την ταινία που η πόλη αδημονεί να δει.
Προφανώς και σε συνδέει κάτι πολύ δυνατό με τους Tiger Lillies σε αισθητικό επίπεδο, εκ πρώτης, αλλά και σε προσωπικό. Ο Martyn Jacques δέχθηκε να μιλήσει πρώτη φορά τόσο ανοιχτά για τη ζωή και την τέχνη του on camera, οπότε θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την ιστορία της σχέσης σας. Τη μουσική αλλά και την ποιότητα των Tiger Lillies τη γνώρισα πρώτη φορά όταν τους είδα στο Λονδίνο σε ένα μικρό θέατρο στη διάρκεια των σπουδών μου. Συγκλονίστηκα. Συνέβησαν μέσα μου ψυχοσωματικές διεργασίες, ανάλογες με αυτές που είχα πάθει λίγα χρόνια νωρίτερα όταν έφηβος γνώρισα τον Μπόουι και τον Άλις Κούπερ και αργότερα τον Κοέν. Όλη η παρουσία τους, και ειδικά του Martyn Jacques με γοήτευσε σφόδρα. Ταλέντο, ξεχωριστή αισθητική, boheme παρουσία, attitude, σκοτάδια, άγρια ομορφιά... Πώς να μην τους λατρέψεις. Έγινα λοιπόν πιστός fan. Τα επόμενα χρόνια, είχα όλα τα άλμπουμ, είδα συναυλίες τους και το 2015, σε μια συναυλία στην Αποθήκη του Μύλου (αλήθεια πόσα ωραία πράγματα στις ζωές μας ξεκίνησαν από τον Μυλο), μίλησα με τον Martyn, γνωριστήκαμε, είδε τη δουλειά μου και έτσι φτιάξαμε βιντεοκλίπ για το Jack, μέσα σε μόλις 3 ώρες γύρισμα, σε έναν τοίχο της Αποθήκης, με τον Martyn και τον Διογένη Δασκάλου στον ρόλο του Τζακ του Αντεροβγάλτη. To βιντεοκλίπ έκανε πάταγο, ο Martyn ακόμη λέει ότι είναι το αγαπημένο του clip των Tiger Lillies και έτσι άρχισε μια πολύ ωραία φιλία και συνεργασία. Κάναμε κάποιες συναυλίες και το 2023 κάναμε με χρήση της AI και το clip για το τραγούδι «Birds are singing in Ukraine». Μετά ήρθε η ιδέα στο Φεστιβάλ Δημητρίων τον Σεπτέμβριο του 2024 για μια συναυλία στο Ολύμπιον με χρήση visuals σε κάθε τραγούδι. Αυτό έφερε την ιδέα για την ταινία και όλο αυτό έγινε σαν ένα τραγούδι σε εξέλιξη. Τον Martyn Jacques τον τιμώ, τον θεωρώ σπουδαίο καλλιτέχνη, συντρόφευε με την τέχνη του πολλά άυπνα και παράξενα βράδια μου. Και θεωρώ υπέροχο το ότι πλέον μοιραζόμαστε δουλειές, ιδέες, ώρες με τα κρασιά και τις σκέψεις μας και ίσως στο μέλλον μια φιλία...
Ως τίτλος το «Alone With Moon» προδιαθέτει για κάτι βαθιά εξομολογητικό. Τι θα δούμε την Παρασκευή στην αίθουσα Σταύρος Τορνές; Η ταινία αυτή είναι μια εξομολόγηση και αποκάλυψη ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, του Martyn Jacques, μια μαρτυρία της πιο γνωστής «άγνωστης» μπάντας του πλανήτη, των Tiger Lillies, και μια προσωπική μου ανάγκη να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις που στοιχειώνουν τις νύχτες μου. Και μερικές μέρες μου...
Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος και ο Martyn Jacques των Tiger Lillies
Μπορείς να ανακαλέσεις τη στιγμή που συνέλαβες την ιδέα της ταινίας, του τίτλου και της αφηγηματικής δομής της; Συνέβησαν όλα ταυτόχρονα ή την έχτισες σταδιακά και εν ροή; Το Alone With the Moon είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των Tiger Lillies. Να πω την αλήθεια δεν ήταν η πρώτη σκέψη για τον τίτλο της ταινίας. Αλλά, όπως είπα και πριν, όλο αυτό έγινε σαν ένα τραγούδι σε εξέλιξη. Κάθε ενέργεια έφερνε μια άλλη τόσο αρμονικά. Αυτή η ταινία έγινε σαν τις πρόβες στο θέατρο. Σε κάθε βήμα ανακαλύπταμε και κάτι ακόμα, μια νέα αίσθηση, μια ακόμα παρόρμηση... Έτσι ένα βράδυ πάνω στις σκέψεις μας, ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, που υπογράφει το σενάριο, πρότεινε να πούμε την ταινία Alone With The Moon. Ήταν perfect match. Γιατί αυτό ήταν το concept. Μια στοιχειωμένη παράσταση και ο Martyn Jacques να αποκαλύπτει τη μοναδική του περσόνα και να περιφέρεται μόνος ένα βράδυ σε εμβληματικά μέρη της Θεσσαλονίκης. Alone with the moon....
Δώσε μας λίγο backstage και making of ακόμη… Να πω την αλήθεια, δε συμπαθώ πολύ τα backstage και τα making of. Πιστεύω ότι σε μια παράσταση πρέπει να απέχει το Κοίλον από την Ορχήστρα, όπως έκαναν και οι πρόγονοι ημών. Πιστεύω στους κοθόρνους, στις μάσκες, στα ψηλά τακούνια, στα μαύρα βαμμένα νύχια και στη μαγεία ενός καλλιτεχνικού έργου που ταξιδεύει τον θεατή σε ένα άλλο σύμπαν. Δε μου αρέσει ο ρεαλισμός στην τέχνη, και εδώ που τα λέμε δε μου αρέσει ο ρεαλισμός ούτε και στη ζωή. So τα backstage και τα making of αυτής της ταινίας είναι τα βιβλία του Όσκαρ Γουάιλντ, τα ποιήματα του Πόε, ο Ziggy και η αστεροσκονη, το Dada του Άλις Κούπερ, το ιδρωμένο κοστούμι του Ζακ Μπρελ και κάτι πλαγιές με ξινόμαυρα.
Στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ Alone With the Moon: The Tiger Lillies Live @ Olympion Theatre SKG
Το τρέιλερ πάντως προδιαθέτει και για κάτι πολύ ποιητικό εκτός από ατμοσφαιρικό. Φίλμαρες πολύ εξωτικά, ας πω, τη νυχτερινή Θεσσαλονίκη. Υπό ποιο σκεπτικό διάλεξες τα φόντα και τα φυσικά σκηνικά της πόλης; Aχ η Θεσσαλονίκη μας… Σκηνικό για ποίηση και πίεση… Τα τραγούδια έδειξαν τον δρόμο για τα «σκηνικα». Έπρεπε να είναι βράδυ, έπρεπε η πόλη να είναι άδεια και φυσικά σε όλη τη νυχτερινή της δόξα. Το μόνο εξωτικό στην ταινία είναι η Εύα exotic dancer...
Υπάρχει κάποιος συνεκτικός πυρήνας που γύρω του κλώθεται όχι μόνο η ταινία σου αλλά είτε οι θεατρικές δουλειές σου τα διαφημιστικά κλιπ που σκηνοθετείς; Αν και δε μου αρέσουν οι -ισμοι και οι τάσεις, υπάρχει ένα κίνημα που νιώθω ότι ταιριάζει στις art ανησυχίες μου. Ο Αισθητισμός. Ένα μικρό κομμάτι στην ιστορία της Τέχνης όπου φάνηκε να μπορεί να συνυπάρχουν το avant garde του dada, οι αρμονίες του αρχαίου κάλλους σε εικόνα και σκέψη, και η αμαρτία του σύγχρονου κόσμου όπως αναδυόταν τον 20ό αιώνα. Δεν πολυπέτυχε σαν κίνημα, άλλωστε και ο Όσκαρ έφυγε νωρίς, αλλά νομίζω ότι με κάποιο τρόπο ψήγματα όλων αυτών των Αισθητιστών υπάρχουν και σήμερα παντού. Στον μαγικό ρεαλισμό των Νοτιοαμερικανών συγγραφέων, στους mods και τους glam rockers, στους πίνακες του Νταλί και στις φώτος τους Χέλμουτ Νιούτον, στις εικαστικές παραστάσεις του Μπομπ Γουίλσον, στον Δράκουλα του Κόπολα, στα ποιήματα του Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς, στον Μπόουι, στους Tiger Lillies, κάπου στο βάθος των ποιημάτων του Μπουκόφσκι και ίσως και λίγο στον Αποστολόπουλο… Αυτό προσπαθώ να περάσω στις δουλειές μου είτε στο θέατρο είτε στα διαφημιστικά είτε στα events. Μια άλλη αισθητική, κόντρα στα mainstream. So yes. Αισθητιστές. Kαι hopelessly Romantics.
Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος
Σε ποια από τα αγαπημένα σου στέκια θα συνιστούσες να πάει ο επισκέπτης πριν και μετά την ταινία σου; Μπορείς να τα «φιλμάρεις», εν είδει σποτ σε αγαπημένες ψυχογεωγραφίες της πόλης όπου αγαπάς να κινείσαι; Στην πόλη αγαπώ τις βόλτες στην παραλία, όπου και έχω συνθέσει τις περισσότερες από τις παραστάσεις μου, τη θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού όπου ζω τα τελευταία χρόνια, τα Κάστρα και τους δρόμους εκεί που μυρίζουν την πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη που χάνεται, το αγαπημένο wine bar Alea του Γιάννη και το Wagon Lit της Ρενέ, τις μνήμες από τον Μύλο, το Φιξ και τα φοιτητικά μπαρ. Και πάνω από όλα, τους λίγους αγαπημένους μου ανθρώπους που μοιραζόμαστε την τρέλα της δημιουργίας και ακόμα πιστεύουμε ότι Romantics are the new Rebels.
Ζεις και εργάζεσαι σταθερά στη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να ανακαλέσεις κομβικές στιγμές της καριέρας σου, αλλά και να εμβαθύνεις ως προς το τι είναι αυτό που σε κρατά στην πόλη; Είσαι από τους λίγους που δεν ενέδωσαν στο κάλεσμα της Αθήνας. Εργάζομαι όπου υπάρχει δουλειά. Και Ελλάδα και εξωτερικό. Αλλά ναι, η βάση μου είναι η Θεσσαλονίκη. Καριέρα… Θυμάμαι τον Επιστάτη του Πίντερ, όπου και άρχισαν όλα, και φυσικά τη γνωριμία μου μαζί του. Θυμάμαι την πρώτη ομάδα που έφτιαξα στον Μύλο με τόσα σπουδαία παιδιά: τον Ανδρέα Σκούρτη, την Κατερίνα Καραβάτου, τον Νίκο Μουτσινά, τον Σίμο Τσακίρη, τη Δάφνη Αγγελοπούλου, τον Γιάννη Μόχλα, την Αργυρώ Κουρλίτη και άλλα καταπληκτικά παιδιά. Θυμάμαι τη Σαλώμη που κάναμε απανωτά sold out σε clubs, το Μπετόβεν Μπαχ και Μπύρα του Μπουκόφσκι μια ολόκληρη σεζόν με τον Πασχαλη Τσαρουχα και τους νέους ηθοποιούς που έσκισαν. Θυμάμαι την Ώρα του Διαβόλου και όλα όσα τραγελαφικά έγιναν εκεί με τον Γιώργο Χρανιώτη και την Ευγενία Σαμαρά να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω και κάτω από τη σκηνή. To Red με τη Νίνα Λοτσάρη. Θυμάμαι τις συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους της διαφήμισης και του marketing που με έκαναν να ζω καλά παρόλο που δεν καταλάβαμε ποτέ ο ένας τον άλλον. Πολλά ωραία… Με κρατά στην πόλη η μνήμη του πατέρα μου, που μου δίδαξε αισθητική και έφυγε νωρίς, η παρουσία της μητέρας, μιας γνήσιας Κυρίας με κάπα κεφάλαιο που με έσπρωξε στη γνώση. Με κρατά στην πόλη η θάλασσα και οι φίλοι και ο έρωτας και η αύρα του Βαρδάρη που καθαρίζει τον αέρα. Αλλά ο σημαντικότερος λόγος που είμαι εδώ και δεν μπορώ να λείψω παραπάνω από μία εβδομάδα, είναι ένα υπέροχο πλασματάκι που ήρθε στη ζωή πριν 12 χρόνια και χωρίς να το ξέρει με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Η κόρη μου. Η Αιμιλία της καρδιάς μου...
Ενταγμένο στην ενότητα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», το ντοκιμαντέρ Alone With the Moon: The Tiger Lillies Live @ Olympion Theatre SKG του Γρηγόρη Αποστολόπουλου, προβάλλεται την Παρασκευή 7 Μαρτίου στην αίθουσα Σταύρος Τορνές στις 10:30 μ.μ.
Η ετήσια διοργάνωση της Ταινιοθήκης της Ελλάδος επιστρέφει από 3 έως 18 Δεκεμβρίου - Μπείτε στην κλήρωση για να κερδίσετε εισιτήριο για όλο το φεστιβάλ
Μια κατασκότεινη αλληγορία για τη μητρότητα, τον γάμο και την εύθραυστη ψυχική υγεία που μόνο κατά διαστήματα γίνεται ουσιώδες ή αποτελεσματικό ως προς τους στόχους που θέτει.
