Του Κρίστοφερ Νόλαν. Παίζουν: Μάθιου Μακόναχεϊ, Αν Χάθαγουέι, Τζέσικα Τσαστέιν
Με τον πλανήτη Γη να πεθαίνει, μια ομάδα αστροναυτών θα ταξιδέψουν μέσω μιας χωροχρονικής πύλης σε άλλους γαλαξίες αναζητώντας έναν πιθανό τόπο για να τα κατοικήσει το ανθρώπινο γένος.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Κρίστοφερ Νόλαν για έλλειψη φιλοδοξίας. Στο τοπίο ενός mainstream σινεμά όπου όλα κινούνται γύρω από σίκουελ, προϋπάρχοντες ήρωες από κόμικ και «σίγουρα στοιχήματα», οι ταινίες του Νόλαν μοιάζουν με αληθινά συναρπαστικές περιπέτειες, με ταξίδια στο κινηματογραφικό άγνωστο που δεν μπορεί παρά να σε ενθουσιάσουν. Το «Interstellar» είναι ίσως το πιο φιλόδοξο από όλα σε όσα μας έχει οδηγήσει μέχρι σήμερα. Μια ταινία που μπορεί να μην είναι απόλυτα πετυχημένη, μπορεί να μη βρίσκει πάντα την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά, αλλά όχι μόνο έχει περίσσευμα κι από τα δύο, μα κινείται με την ταχύτητα και την ένταση ενός φιλμ που «καίει» καθαρή τόλμη και που δεν φοβάται να ρισκάρει και να ονειρευτεί. Πολύ! Η επιστημονική φαντασία του Νόλαν είναι οραματική, θεαματική, μαγευτική, μεγαλειώδης. Το ίδιο και η άποψή του για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τη φύση μας και την αληθινή μας δύναμη που δεν είναι άλλη από την αγάπη – κάτι που μπορεί να ακούγεται μελό, μα που στο φιλμ δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει. Και επιτέλους, σε ένα εμπορικό σινεμά που υπόσχεται συχνά συγκίνηση και απόλαυση μα που καταλήγει να παραδίδει μόνο φτηνό επιφανειακό θέαμα, το «Interstellar» είναι μια χορταστική δόση από κάτι που σε καταπίνει, σε μεταφέρει στο δικό του τόπο και χρόνο και κυριολεκτικά σε ταξιδεύει. Αν όχι στ’ αστέρια, τότε σίγουρα κάπου εξίσου συναρπαστικά.
Μια γυναίκα που πρόκειται να απολυθεί, εκτός κι αν πείσει τους συναδέλφους της να αρνηθούν το ετήσιο μπόνους τους, περνά ένα σαββατοκύριακο προσπαθώντας να το καταφέρει.
Το κοινωνικά συνειδητοποιημένο σινεμά των αδελφών Νταρντέν βρίσκει μια ακόμη εξαιρετική έκφανση στο καινούργιο τους φιλμ, που έχει εκτός από μια ιστορία που μοιάζει απόλυτα επίκαιρη και την ένταση ενός (σχεδόν) θρίλερ. Με τη Μαριόν Κοτιγιάρ να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία που μας θυμίζει το πόσο καλή ηθοποιός είναι και τους Βέλγους σκηνοθέτες να δείχνουν για μια ακόμη φορά τις εξαιρετικές τους ικανότητες στο να συνθέτουν το συναίσθημα, την κοινωνική ματιά και την αγωνία σε ένα ακόμη φιλμ που κοιτάζει τους ανθρώπους και τους καιρούς μας με εξαιρετική ακρίβεια και καθαρότητα.
Τρία κορίτσια στη Σουηδία του ’80 αποφασίζουν να φτιάξουν μια πανκ μπάντα. Δίχως να έχουν όργανα και ιδεά από μουσική. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τις σταματήσει!
Σπάνια η εφηβική ενέργεια, τα δεσμά της φιλίας, η εποχή όπου όλα μοιάζουν πιθανά αλλά και τεράστια, έχουν αποτυπωθεί στην οθόνη με τόσο απολαυστική διάθεση όσο στην ταινία του Σουηδού Λούκας Μούντισον, ο οποίος αφήνει εδώ στην άκρη την πιο σκοτεινή πλευρά του για να κάνει μία από τις πιο feelgood ταινίες της χρονιάς. Δίχως διδακτισμούς ή ευκολίες, δίχως να παίρνει τις μικρές ηρωίδες του ως δεδομένες ή να τις κάνει να δείχνουν χαριτωμένες ή απλοϊκές, συλλαμβάνει μια ηλικία με τρόπο απόλυτα αληθινό, γοητευτικό, ακαταμάχητο. Σαν ένα γεμάτο ενέργεια ποπ (ή πανκ, αν θέλετε) τραγούδι.
Η συγκάλυψη (The Drop)
Του Μίκαελ Ρόσκαμ. Παίζουν: Τομ Χάρντι, Τζέιμς Γκαντολφίνι, Νούμι Ραπάς
Ένας μπάρμαν στο Μπρούκλιν βρίσκεται μπλεγμένος μεταξύ υποκόσμου και αστυνομίας, και στα φαντάσματα ενός εγκλήματος από το παρελθόν που στοιχειώνει ακόμη τη γειτονιά.
Βασισμένο σε ένα βιβλίο του Ντένις Λιχέιν, ενός από τους καλύτερους συγγραφείς και σεναριογράφους στο είδος του crime fiction, το πρώτο αμερικάνικο φιλμ του Βέλγου σκηνοθέτη του «Bullhead» είναι αναμφίβολα μια στιβαρή ταινία. Δομημένη πάνω στη μυθολογία του υποκόσμου, πάνω σε δύο (τουλάχιστον) εξαιρετικές ερμηνείες –αυτές του Τομ Χάρντι και την τελευταία του Τζέιμς Γκαντολφίνι– είναι σίγουρα ένα φιλμ που κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ατμοσφαιρικό και σκοτεινό, βραδυφλεγές, μπορεί να μην προσφέρει κάτι αληθινά καινούργιο αλλά είναι αναμφίβολα ενδιαφέρον.
12°
