Κριτική ταινίας: Ούτε καν (Nope)

Πάνω από ένα ράντζο εκτροφής αλόγων που χρησιμοποιούνται σε ταινίες και διαφημιστικά, εμφανίζεται ένα περίεργο σύννεφο. Τα δύο αδέλφια- ιδιοκτήτες του ράντζο αντιλαμβάνονται πως το εν λόγω σύννεφο κρύβει κάτι που ευθύνεται για μια σειρά από ακραία φαινόμενα που πλήττουν την περιοχή.

Ο ευφυέστατος ανανεωτής του μοντέρνου σινεμά του φανταστικού Τζόρνταν Πιλ παρουσιάζει άλλη μια σπαζοκεφαλιά τρόμου. Ίσως δεν είναι τόσο αποτελεσματικό ή συνεπές στην μεταφυσική προβληματική του το «Nope» όπως τα δύο πρώτα φιλμ του Πιλ, το «Τρέξε» και κυρίως το «Εμείς», όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι μια κακή ή αδιάφορη ταινία. Ψυχανάλυση, πολιτική ιστορία και κυρίως μια δήλωση λατρείας για το κινηματογραφικό μέσο είναι τα βασικά συστατικά του «Ούτε καν» που καταφέρνει να επιβάλλει την φιλοσοφία του στον ανυποψίαστο θεατή. Το δίπτυχο τέχνη- ιστορία είναι άρρηκτα δεμένο με το βασικό θέμα του φιλμ (η show biz και οι μηχανισμοί του θεάματος μέσα από τον τρόπο σύνδεσης ενός παλιού φριχτού συμβάν σε τηλεοπτική σειρά με την σύγχρονη περιπέτεια των δύο αδελφών) και οι εκφάνσεις του ποικίλουν ανάλογα από το ποια θέση θα επιλέξει κάποιος να το δει. Ο Πιλ μπολιάζει το στόρι του με αρκετές και ενδιαφέρουσες ιδέες, στην ατμόσφαιρα είναι πάλι δεξιοτέχνης, η πολιτική αλληγορία που χρησιμοποιεί δένει υποδειγματικά με το σκηνικό του τρόμου και το δημιουργικό ανακάτεμα των ειδών (παλιά του τέχνη κόσκινο του δεξιοτέχνη Πιλ) προσφέρει μια απέραντα διασκεδαστική και σινεφίλ δημιουργία που θα αγγίξει τους λάτρεις του μεταφυσικού τρόμου αλλά κινδυνεύει να αφήσει αμήχανους όλους τους υπόλοιπους.