Κριτική ταινίας: Ακαταμάχητος (Irresistible)

Ο υπεύθυνος του σχεδιασμού της στρατηγικής στις προεκλογικές καμπάνιες των Δημοκρατικών θεωρεί ότι βρήκε στο πρόσωπο ενός αγρότη από το Γουισκόνσιν τον επόμενο αμερικανό ήρωα που θα λατρέψει η κοινή γνώμη και θα χαρίσει στο κόμμα του τη νίκη στις επόμενες δημοτικές εκλογές.

Ο κωμικός και παρουσιαστής Τζον Στιούαρτ στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του μετά από το πολιτικό δράμα «Άρωμα ελευθερίας» του 2014 με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ επιχειρεί να σατιρίσει – αλλά και να θίξει εις βάθος– τους μηχανισμούς λειτουργίας των πολιτικών προεκλογικών εκστρατειών και της κατασκευής πολιτικών ειδώλων. Το χιούμορ όμως που επικαλείται ο Στιούαρτ παρότι έχει ως πηγή έμπνευσης τη σατιρική εκπομπή του «The Daily Show» την οποία υπηρέτησε για 16 χρόνια (1999- 2015) δεν είναι εξίσου αποτελεσματικό με εκείνο του τηλεοπτικού σόου του. Ελάχιστα σπαρταριστό και ενίοτε χοντροκομμένο, με σκετς που δοκιμάζουν όχι απλώς την αισθητική αλλά και τη κοινή λογική, ο «Ακαταμάχητος» δεν βγάζει το γέλιο που υπόσχεται παρά τη θετική παρουσία του Στιβ Καρέλ (εκ των συνεργατών του Στιούαρτ στο «The Daily Show» για μια πενταετία περίπου). Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να κατασκευάσει ένα ομοιογενές κινηματογραφικό σύνολο, με αρχή, μέση και τέλος είναι μεν φιλότιμη αλλά πάσχει σε σοβαρά αφηγηματικά σημεία. Η επιθυμητή συνοχή απουσιάζει, το σενάριο ακολουθεί την προβλέψιμη πεπατημένη –με μόνη ανατροπή το σχετικά έξυπνο φινάλε–, οι βασικοί χαρακτήρες είναι παραδομένοι στα κλισέ και τις συμβάσεις. Κι όσον αφορά το «to the point» η σατιρική ματιά του Στιούαρτ δεν αποκαλύπτει κάτι που δεν ξέραμε για την πολιτική σκηνή. Ναι, το χρήμα κινεί τα πάντα, ναι η υποκρισία είναι ο Θεός όλων.