Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας (13-19 Φεβρουαρίου): Μία κρυφή ζωή, Ο κύριος Τζόουνς, Γκρέτελ και Χάνσελ, Like a Boss κι ακόμη 3 ταινίες.
Μία κρυφή ζωή (A Hidden Life) ** Σκηνοθεσία: Τέρενς Μάλικ
Πρωταγωνιστούν: Άουγκουστ Ντίελ, Βαλερί Πάχνερ, Ματίας Σένερτς, Μπρούνο Γκαντς, Μαρία Σιμόν, Μάικλ Νίκβιστ, Τομπίας Μορέτι, Ούλριχ Μάτες, Γιούργκεν Πρόχνοφ
Η πραγματική ιστορία του Φραντς Γιέγκερστετερ, ενός αυστριακού αντιρρησία συνείδησης που αρνήθηκε να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και εκτελέστηκε το 1943.
Ο Τέρενς Μάλικ είναι ο άνθρωπος που έφερε τον λυρισμό στο Χόλιγουντ τόσο επιδραστικά όσο κανείς άλλος. Με δύο μόλις φιλμ στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 –«Badlands» και «Μέρες παραδείσου»– απέδειξε στο αμερικανικό σινεμά ότι ο επαναστατικός λόγος και η αμφισβήτηση των εξουσιαστικών μηχανισμών μπορεί να συνοδευτεί αποτελεσματικά με μερικές εικόνες ανείπωτης ομορφιάς. Κι ενώ όλα έδειχναν πως το αμερικανικό σινεμά είχε βρει τον επόμενο σπουδαίο δημιουργό του, εκείνος εξαφανίστηκε για σχεδόν δύο δεκαετίες πυροδοτώντας μια σειρά από θεωρίες συνωμοσίας – το αγαπημένο σπορ των Aμερικανών και όχι μόνο. Με το «Λεπτή κόκκινη γραμμή» το 1998 ο Μάλικ επέστρεψε δυναμικά στο σινεμά γνωρίζοντας την αποθέωση και είχε την καθολική αποδοχή του κινηματογραφικού κόσμου (από τους υπεύθυνους των στούντιο και τους κριτικούς μέχρι τους ίδιους τους σταρ που παρακαλούσαν να παίξουν ακόμη και τσάμπα στα έργα του) ακόμη και σε ταινίες που φαινόταν ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Ειδικά μετά το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα «Δέντρο της ζωής» το 2011 ακολούθησαν τρία φιλμ που ήταν κυριολεκτικά χαμένα στο διάστημα. Η «Κρυφή ζωή» είναι η πιο συμβατική και φιλική προς τον θεατή ταινία του Μάλικ εδώ και καιρό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι μια πετυχημένη ή αλλιώτικη ως προς τις αφηγηματικές του επιλογές ταινία. Τεράστια πλάνα που αποκαλύπτουν το μεγαλείο της φύσης, ατελείωτα φιλοσοφικά voice overs, σιωπές που μαρτυρούν την αγωνία του εσωτερικού ψαξίματος, μηνύματα που πηγάζουν μέσω των ποιητικών εικόνων, υποβλητική μουσική που προκαλεί δέος. Όλα τα προσφιλή αφηγηματικά εργαλεία του Μάλικ είναι εδώ αλλά προσαρμοσμένα σε ένα σκοπό, σε μια βασική αρχή: στο να αποτυπωθεί η «αγιοσύνη» ενός απλού αγρότη που μέσα από την αμορφωσιά του αλλά και τη θρησκευτική του πίστη, μπόρεσε να δει εκείνο που δεν είδαν οι άλλοι, οι κανονικοί άνθρωποι. Η φρίκη του πολέμου και το πρόσωπο του κακού εκτός των αναγκαίων πολιτικών επισημάνσεων –κάποια στιγμή βλέπουμε έγχρωμα ντοκουμέντα με τον Χίτλερ να χαριεντίζεται με υψηλόβαθμους στρατιωτικούς– παρουσιάζεται και μέσω μιας θρησκευτικής οπτικής που αποδυναμώνει αισθητά το αντιπολεμικό μήνυμα. Ο Μάλικ το παρακάνει εδώ με την απλοϊκή αντιπαράθεση της ειδυλλιακής εικόνας και του ανθρώπινου μίσους και για πρώτη φορά δείχνει ανήμπορος να διαχειριστεί μια απλή ιστορία. Η ευαισθησία και η όμορφη αισθητική είναι προαπαιτούμενα ενός αληθινού έργου τέχνης, όπως επίσης και η δημιουργική αφήγηση ή το στιβαρό σενάριο για τα οποία εδώ ο Μάλικ αδιαφορεί επιδεικτικά.
Ο Γκάρεθ Τζόουνς είναι ένα φιλόδοξος Ουαλός ρεπόρτερ που έγινε διάσημος, όταν συνομίλησε με τον Χίτλερ. Το 1933 ψάχνοντας να βρει το επόμενο μεγάλο θέμα του και καθώς εργάζεται ως πολιτικός σύμβουλος αποφασίζει να ταξιδέψει στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη Σοβιετική Ένωση με σκοπό να πάρει συνέντευξη από τον Στάλιν.
Το χτισμένο με στοιχεία θρίλερ biopic της Ανιέσκα Χόλαντ («Europa Europa») έχει μεν ενδιαφέρον το οποίο όμως χάνει μέρος της δύναμής του από τη στιγμή που η πολωνή σκηνοθέτιδα αρκείται σε μια επιδερμική και ακαδημαϊκή ματιά πάνω στα ιστορικά γεγονότα, εστιάζοντας όλη την προσπάθειά της στην αγωνία του ήρωα να βγει ζωντανός –πρωτίστως– προκειμένου να αποκαλύψει την αλήθεια για το σταλινικό καθεστώς στη Δύση. Ο λιμός της Ουκρανίας με τους χιλιάδες νεκρούς που κρύβεται πίσω από το ουτοπικό οικοδόμημα της ΕΣΣΔ και οι πολιτικές πιέσεις που δέχεται ο Ουαλός δημοσιογράφος προκειμένου να «θάψει» τις αποδείξεις, πλέκουν ένα επίκαιρο αλλά και άνισο αφηγηματικά πολιτικό θρίλερ. Ουσιαστικά είναι σαν να παρακολουθούμε δύο έργα: ένα άνευρο, σχηματικό και παραδομένο στις συμβάσεις αφελές δράμα από τη μία, που διανθίζεται από μια αχρείαστης εντελώς ερωτική περιπέτεια (ο Γκάρεθ γνωρίζει στη Μόσχα την Άιντα Μπρουκς, μια βρετανίδα δημοσιογράφο που θα του αποκαλύψει την αλήθεια) και από ένα θρίλερ επιβίωσης που αποκτά βαρύτητα από κάποιες εικόνες φρίκης –τα φαινόμενα του κανιβαλισμού στην Ουκρανία, οι σκηνές που οι σοβιετικού αξιωματούχοι τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ δίπλα τους οι απλοί πολίτες πεθαίνουν από την πείνα–, που ανερυθρίαστα μετατρέπονται σε μέσα προπαγάνδας και ρηχής ιστορικής ανάλυσης. Πολύ καλή η επιλογή του καστ, καθώς οι Νόρτον - Κέρμπι - Σκάρσγκαρντ είναι πειστικότατοι στους ρόλους τους.
Γκρέτελ και Χάνσελ (Gretel and Hansel) **½ Σκηνοθεσία: Οζ Πέρκινς
Πρωταγωνιστούν: Σοφία Λίλις, Αλίς Κριτζ, Τζέσικα Ντε Γκόου
Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή εξοχή, ένα νεαρό κορίτσι οδηγεί τον μικρό της αδερφό στο σκοτεινό δάσος ψάχνοντας φαγητό και δουλειά, μόνο για να καταλήξουν άθελά τους στο σπίτι μιας μάγισσας.
Το περίφημο παραμύθι των αδελφών Γκριμ μεταφέρεται με εικαστική αρτιότητα, διανθισμένη από δυνατές σπλάτερ εικόνες, σε ένα απόλυτα λειτουργικό κατασκεύασμα όπου ο τρόμος και η φαντασία αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά. Η ταινία παρά την «ενοχλητική» εικόνα της –θα δείτε μερικά από τα πιο βίαια κινηματογραφικά στιγμιότυπα των τελευταίων ετών– συλλαμβάνει υποδειγματικά τη στοχευμένη πολιτική παραβολή των Γκριμ που τοποθετούν στις προτεραιότητές τους την αποδόμηση της «αγαπημένης οικογένειας» και την αποθέωση της φαντασίας (αλλά και την επιβλητική της φύση) πάνω στην καθημερινότητα. Το «Γκρέτελ και Χάνσελ» είναι ένα σοκαριστικό και θεοσκότεινο παραμύθι που δεν απευθύνεται στον μέσο θεατή και έχει για πρωταγωνίστρια την ηθοποιό του «ΙΤ» Σοφία Λίλις.
Like a Boss ½ Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Αρτέτα
Πρωταγωνιστούν: Τίφανι Χάντις, Ρόουζ Μπερν, Σάλμα Χάγιεκ, Μπίλι Πόρτερ, Τζένιφερ Κούλιτζ, Άρι Γκρέινορ, Νατάσα Ρόθγουελ, Τζέσικα Στ. Κλερ, Κάραν Σόνι
Οι φίλες Μία και Μελ έχουν τη δική τους εταιρεία καλλυντικών που έχουν χτίσει από το μηδέν, αλλά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τις οδηγούν στην απόφαση να αποδεχτούν την πρόταση εξαγοράς από μια ισχυρή βιομήχανο καλλυντικών.
Παρά το ελκυστικό καστ η ταινία είναι μια τρύπα στο νερό με ένα άθλιο χιούμορ που βγαίνει από σκατολογικές αναφορές, σοβινιστικές απόψεις και ξεπερασμένα μοτίβα. Θεωρητικά η ταινία μιλά για τον αδυσώπητο νόμο της ζούγκλας που επικρατεί στο πεδίο των επιχειρήσεων. Πρακτικά τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα βλέποντας αγαπημένες ηθοποιούς να επιδίδονται σε ντροπιαστικές ερμηνείες και εκτρωματικές συμπεριφορές που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα λεφτά πρέπει να πήραν για να πουν το ναι σε αυτό το χάλι.
MUST SEE
▶ Στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», προβάλλεται το Σάββατο 15/2 (20.00) η πρώτη άδουσα και ηχητική ελληνική ταινία «Οι Απάχηδες των Αθηνών» του Δημήτρη Γαζιάδη.
ΑΚΟΜΗ
▶ Όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά συμπαθητικό το γερμανικό animation «Σκανταλιάρηδες» (The Elfkins) (**) της Ούτε φον Μούνχοου-Πολ, που φέρνει στο ίδιο σετ κουζίνας κάποιους ζαχαροπλάστες και μερικά ξωτικά.
▶ Το «Agora II - Δεσμώτες» είναι το νέο ντοκιμαντέρ του μαχόμενου δημοσιογράφου Γιώργου Αυγερόπουλου με θέμα την πρόσφατη κρίση μέσω της καταγραφής των γεγονότων στην Ελλάδα στο διάστημα των τελευταίων πέντε ετών.
▶ Το «Ciao Italia» δεν είναι ιταλική αλλά ελληνική κωμωδία (λέμε τώρα) σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαθεοδώρου και με πρωταγωνιστές τους Ηλία Λογοθέτη, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Τιτίκα Σαριγκούλη και Γρηγόρη Αρναούτογλου. Θέμα της η ληστεία που σχεδιάζουν τέσσερα άνεργα κορίτσια στην Ελλάδα της κρίσης.
23°
