Αναμνήσεις από φιλμ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την αγαπημένη μας πόλη.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Ραντεβού στην Αποθήκη Γ’ αργά το βράδυ. Ο κατάλογος με τις ταινίες και ένας μοβ μαρκαδόρος να σχηματίζει κύκλους γύρω από τους τίτλους. Περιλήψεις για ολόκληρες ζωές φτιαγμένες πάνω σε ζωντανά σκηνικά, προσωπικές μαρτυρίες και σώματα που κουβαλούν αναμνήσεις. Τα γειτονικά Βαλκάνια, η μακρινή Αμερική, ο τροπικός του καρκίνου, ο φαινομενικά απρόσιτος και «σκληρός» βορράς, η ταλαιπωρημένη αλλά δημιουργική Ελλάδα μαζί με την Ευρώπη της, η Ασία και όλος ο πλουραλισμός της και η Αφρική των παθών. Ο Άγγελος και η Έλλη να σού στέλνουν μηνύματα με τις ταινίες που διάλεξαν να δουν. Η Ελένη σε ένα χαρτί έχει σημειώσει τους τριψήφιους αριθμούς-κωδικούς των ταινιών, ο ένας ακολουθεί τον άλλον άτακτα, τόσο περίπλοκοι που είναι, μοιάζουν λες και λύνουν μια εξίσωση που καταλήγει σε ένα μαγικό θεώρημα, το θεώρημα του σινεμά.
Σάββατο, λίγο πριν τις 8 στην Αποθήκη Α’. Περιμένουμε στην ουρά με τον Μίμη μήπως και ακυρώσει κάποιος το εισιτήριό του και έτσι καταφέρουμε να μπούμε στην προβολή της ταινίας «Η Ανάκριση» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη, σε σενάριο, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη. Ο Γιάννης, που δουλεύει χρόνια στο Φεστιβάλ μας διαβεβαιώνει ότι σίγουρα θα βρούμε εισιτήριο και πράγματι βρίσκουμε. Χαμηλώνουν τα φώτα και το σώμα γίνεται αντικείμενο ανάκρισης ανάμεσα σε έναν πατέρα και σε μια κόρη και ανάμεσα στην εξουσία -που ασκείται άνομα έννομα- και το άτομο. Το σώμα που τα υποφέρει, τα φέρει και τα μεταφέρει όλα, άθελά του μπορεί, ακόμα και στις επόμενες ζωές. Το τραύμα και ο αυτοτραυματισμός μέσα από την ιστορία, τη ζωή την ίδια και την τέχνη και η αυτό-λύτρωση που έρχεται μέσα από τη σύγκρουση μαζί του. Τα φώτα ανοίγουν και η κοπέλα που κάθεται δίπλα μου κλαίει. Οι δημιουργοί παίρνουν τον λόγο και οι θεατές απαιτούν εξηγήσεις, μια από τις πιο ωραίες στιγμές του Φεστιβάλ, αν και πολλοί δε θέλουν να μάθουν τα πώς και τα γιατί της ταινίας, ίσως γιατί θέλουν να την κρατήσουν μόνο δική τους.
Συναντάω την παρέα μου στην Αποθήκη Γ’. Μια μπάντα παίζει το Radio GaGa των Queen. Μιλάμε πάλι για ταινίες και σκηνοθέτες, για το νέο ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει ο Μίμης και ο Νίκος και για την πιο ωραία εποχή του χρόνου, την εποχή του Φεστιβάλ, που η Θεσσαλονίκη γίνεται η πόλη μας, όπως λέει χαρακτηριστικά η φίλη μου η Στέλλα. Πρέπει να προλάβουμε την επόμενη ταινία στο Ολύμπιον. Καθόμαστε στον εξώστη, η αίθουσα είναι γεμάτη. Δυο Γαλλίδες κάθονται ακριβώς από πίσω μας. Ένας κύριος, που κάθεται μπροστά μας, αναρωτιέται, αν η όμορφη κοκκινομάλλα κυρία, που υποδύεται το ρόλο μιας γιαγιάς για τις ανάγκες ενός διαφημιστικού, για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι πράγματι 60 χρονών. Η ταινία «Η ομορφιά της ύπαρξης» του Σουηδού Ρόι Άντερσον είναι γεμάτη μακρινά πλάνα ανθρώπων μέσα σε λεωφορεία, σε στάσεις τραίνων, σε μυστικά κρησφύγετα, σε εκκλησίες, σε χώρους δημόσιους και ιδιωτικούς. Το σινεμά το Άντερσον μοιάζει σαν πίνακας ζωγραφικής, σα μια ζωντανή φωτογραφία, σαν ένα performance γεμάτο ειρωνεία, πόνο, κωμικά στοιχεία, αλλά και ποίηση, και αυτό δε θα αρέσει σε όλους. Το ζευγάρι που αιωρούνταν στον ουρανό, μιας γκρίζας σκανδιναβικής πόλης μου θύμισε ένα από τα κολάζ της εικονογράφου Eugenia Loli, μόνο που το δικό της ζευγάρι έβρισκε τον εαυτό του μέσα στη θάλασσα. Χαρακτηριστική φιγούρα ήταν εκείνη του ιερέα που είχε χάσει την πίστη του. Είναι πια αργά, περπατάμε προς το σπίτι, η πόλη είναι γεμάτη κόσμο, ζει και αυτή στους ρυθμούς του Φεστιβάλ. Χρόνια πολλά Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης!
16°
