Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Η εμμονή (Une Intime Conviction)» του Αντουάν Ρεμπόλ
Ο καθηγητής Νομικής Ζακ Βιγκέρ κατηγορείται για τον φόνο της γυναίκας του που έχει εξαφανιστεί εδώ και 9 χρόνια. Η ένορκος στην πρώτη δίκη, η Νόρα, πεπεισμένη για την αθωότητά του και φοβούμενη δικαστικό λάθος, πείθει έναν επιφανή δικηγόρο να αναλάβει την υπεράσπισή του στο εφετείο.
Ο Ρεμπόλ ενδιαφέρθηκε να κάνει ταινία την περιπέτεια του Βιγκέρ, όταν έμαθε ότι ο κατηγορούμενος ήταν ένας εκκεντρικός κινηματογραφόφιλος και πατέρας δύο παιδιών. Η υπόθεση που είχε σοκάρει και διχάσει την πόλη της Τουλούζ αναπαράγεται από τον σκηνοθέτη όχι μόνο ως ένα δικαστικό θρίλερ με ανατροπές και συγκινήσεις (με τρυφερότητα ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει την αγωνία των παιδιών που μεγαλώνουν με την υποψία ότι ο πατέρας τους μπορεί να είναι ο δολοφόνος της μητέρας του) αλλά και με τον πειρασμό να δώσει τον κεντρικό ρόλο σε μια εμμονική γυναίκα που δύσκολα μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί της σε μια προσπάθεια να προσδώσει στην ταινία του χιτσκοκικό αέρα. Μάταια, όμως, αφού οι ομοιότητες με τον μετρ του σασπένς εξαντλούνται στην ανάκριση του κατηγορούμενου από τον πρόεδρο του δικαστηρίου ο οποίος επιδεικνύει ικανές γνώσεις πάνω στο χιτσκοκικό σύμπαν (η πιο απολαυστική και κωμική σκηνή του φιλμ), ενώ μεγάλο πρόβλημα υπάρχει στη σκιαγράφηση του βασικού χαρακτήρα της Νόρα που είναι αποκύημα φαντασίας κι όχι αυθεντικός στην υπόθεση. Πολλές ενέργειες της ηρωίδας είναι όχι απλώς αψυχολόγητες αλλά σχεδόν αδικαιολόγητες. Ειδικά όταν βάζει τη δική της οικογένεια σε δεύτερη μοίρα, το βλέμμα της φιλότιμης Φόι πηγαίνει προς το άπειρο κι ακόμα παραπέρα.
