«Το ομώνυμο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη υπήρξε δημοφιλές best seller, όμως αντίθετα από πολλά ευπώλητα αναγνώσματα έκρυβε στις σελίδες του όχι μόνο μια συναρπαστική ιστορία μα και μια βαθιά ματιά στην ανθρώπινη φύση και στην κοινωνία της Άνδρου του μεσοπολέμου…».
«Κάθε φορά που κάνεις μια ταινία δημιουργείς πάντα έναν τόπο που τον συνθέτεις, τον επιλέγεις, τον κατασκευάζεις. Και στην Άνδρο, ακόμη κι αν για μένα είναι ένας τόπος βιωμένος, έφτιαξα ένα διαφορετικό τοπίο του νησιού...»
«Τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των γειτόνων μας; Τι βρυχάται στις πιο πυκνές λόχμες της ύπαρξής μας; Το φιλμ του Αλέξανδρου Αβρανά τολμά να κοιτάξει ακριβώς εκεί, να ψηλαφίσει το αβυσσαλέο σκοτάδι που πολλές φορές κατοικεί δίπλα μας, αλλά που αγνοούμε ή επιλέγουμε να αγνοούμε...»
Η ταινία κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα σκηνοθεσίας (Αλέξανδρος Αβρανάς) και το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού (Θέμης Πάνου) στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Αλέξανδρος Αβρανάςμίλησε στην A.V. λίγο μετά τη βράβευση:
«Το «Miss Violence» ξεκίνησε στο Βερολίνο, από μια ιστορία που άκουσα και πραγματικά με άφησε άφωνο. Το σενάριο τελείωσε στην Αθήνα με την πολύτιμη βοήθεια του Κώστα Περούλη, με τον οποίο και το συνυπογράφουμε…»
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που σας πέρασε από το μυαλό, όταν μάθατε το αποτέλεσμα;
Το πώς θα φτάσω στη Βενετία. Η περιοδεία με τον «Αγαμέμνονα» περιλαμβάνει 65 παραστάσεις, παίζουμε κάθε μέρα, και από τις 26 Ιουνίου που ξεκινήσαμε είχαμε τέσσερα ρεπό. Το ένα ήταν το Δεκαπενταύγουστο, το άλλο 1η Σεπτεμβρίου και το άλλο στις 7. Πήγα Βενετία στην πρεμιέρα και ξαναπήγα στις 7 αυθημερόν. Έφτασα 4 η ώρα εκεί, 7 έγινε η βράβευση, στις 9 ήταν το δείπνο και την άλλη μέρα έπρεπε να επιστρέψω στις 4 και στις 5 να είμαι Ελευσίνα για την παράσταση. Αυτό το πρόγραμμα με κράταγε βέβαια σε εγρήγορση. Οι παραστάσεις με προσγειώνουν. Όλο αυτό με τον κόσμο και τις δυσκολίες της σκηνής δεν σ’ αφήνει να κάνεις άλλες σκέψεις.
«Τι είναι αυτό που κάνει μια ταινία επίκαιρη; Τωρινή; Αναγκαία; Το ότι μιλά για κάτι που συμβαίνει γύρω μας, ή που μας αφορά, λίγο-πολύ όλους; Πιθανότατα ναι. Όμως το καινούργιο φιλμ του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, ο οποίος κλείνει μια μάλλον μακρινή απουσία από το σινεμά, κάνει κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον.»
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, μίλησε στην A. V. για την ταινία:
«Όλες μου οι ταινίες αφορούν την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Πριν δέκα χρόνια όμως ζούσαμε στον Παράδεισο. Τώρα που όλα έχουν αλλάξει και η ζωή εδώ είναι μια συνεχής δοκιμασία, αισθάνομαι ότι δεν μου επιτρέπεται πια να καλλιγραφώ.»
«Είναι η πιο πολυβραβευμένη ελληνική ταινία –εντός κι εκτός των συνόρων– και η καλύτερη που θα δείτε φέτος. Το «Αγόρι» είναι η ιστορία ενός νεαρού άνδρα που σταδιακά καταλήγει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή, χωρίς αγάπη, στην Αθήνα του σήμερα, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει, να αναζητήσει όσα του λείπουν, να τραφεί.»
H ταινία κέρδισε το Βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον περασμένο Νοέμβριο, αλλά και τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και Ανδρικής Ερμηνείας στα φετινά Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ έχει ταξιδέψει σε παραπάνω από 30 διεθνή Φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Τορόντο, Λονδίνο, Μπέλφαστ, Ρότερνταμ, Σεβίλλη, Μόντρεαλ, Ρέϊκιαβικ, Λοντζ, Γκέντεμποργκ, Χονγκ Κονγκ, Σεβίλλη, αποσπώντας βραβεία και διακρίσεις
Ο Έκτορας Λυγίζος, μίλησε στην A.V. για την ταινία του:
«Η βασική διαφορά είναι πως στην ταινία ο ήρωάς μου δεν είναι εξαθλιωμένος. Δεν είναι λούμπεν: μπορείς να αντιληφθείς πως αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται, η φτώχεια, η πείνα είναι κάτι πολύ πρόσφατο. Βλέπεις την αμηχανία του, είναι πολύ μουδιασμένος. Μπορείς να καταλάβεις πως είναι ένας άνθρωπος χωρίς εμπειρία φτώχειας.»
«Πέρασαν αρκετά χρόνια, περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε κανείς, από την πρώτη ταινία της Πένυς Παναγιωτοπούλου, «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: ο Μπαμπάς μου», αλλά βλέποντας το «September» μοιάζει εύκολο να αντιληφθείς ότι ο χρόνος δεν πήγε χαμένος.»
Η σκηνοθέτρια και οι δύο πρωταγωνίστριες μίλησαν στην A.V.
«Η ιδέα του “September” είναι τόσο προκλητικά σκέτη και απλή, και νομίζω πως αυτό με γάντζωσε σε αυτήν» λέει η Παναγιωτοπούλου. «Μια γυναίκα που δεν μπορεί να κατοικήσει το σπίτι της. Μια γυναίκα που στέκεται έξω από ένα άλλο σπίτι, που δεν είναι το δικό της, έξω από ένα άλλο παράθυρο, που δεν είναι το δικό της, κοιτώντας μια άλλη γυναίκα, που δεν την γνωρίζει, αλλά που την κάνει να ονειρεύεται αυτό που θα μπορούσε να έχει ή, χειρότερα, αυτό που θα μπορούσε να είναι».
12°
