Ρόμπερτ Ρέντφορντ: Ηθοποιός και σκηνοθέτης, μύθος του αμερικάνικου σινεμά - Η συνέντευξή του στην Athens Voice τον Ιούλιο του 2013
Ηθοποιός και σκηνοθέτης, μύθος του αμερικάνικου σινεμά και ένας από τους ανθρώπους που συνδέθηκαν βαθιά με τις καλύτερες στιγμές του στη δεκαετία του 1970, οΡόμπερτ Ρέντφορντ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Το 2013 επέστρεψε σε εκείνη την εποχή με τον «Κανόνα της σιωπής», ένα πολιτικό θρίλερ παλαιάς κοπής, βασισμένο στο βιβλίο του Νιλ Γκόρντον, για το κίνημα ενάντια στο Βιετνάμ και τις επιπτώσεις που είχε στους πρωταγωνιστές του, μιλώντας στον Γιώργο Κρασσακόπουλο και την Athens Voice.
Μια κοντινή ιστορία
Με ενδιέφερε γιατί μιλούσε για κάτι που συνέβη όταν ήμουν νέος. Το 1970 ήμουν στην ίδια ηλικία με αυτούς τους ανθρώπους όταν ήταν νέοι και παθιασμένοι, γεμάτοι ένταση. Είχα τα ίδια συναισθήματα, ένιωθα τα ίδια πράγματα, αλλά το ενδιαφέρον μου ήταν ελαφρώς στραμμένο αλλού, αφού την ίδια εποχή ξεκινούσα την καριέρα μου στο θέατρο στη Νέα Υόρκη και παράλληλα έκανα οικογένεια – υποχρεώσεις που με απέτρεπαν από το να εμπλακώ ολοκληρωτικά σε κάτι τέτοιο. Θα το έκανα; Ίσως, γιατί πίστευα σε κάτι, κι αυτό ήταν ότι υπήρχε ένας άδικος πόλεμος που ανάγκαζε τους ανθρώπους να πολεμήσουν για κάτι που δεν πίστευαν, κάτι που πιθανότατα θα τους στοίχιζε τη ζωή. Ναι, πίστευα ότι είχαν δίκιο να εξεγείρονται απέναντι σε αυτό, ότι είχαν δίκιο να αντιδρούν. Αυτή η αντίδραση μεταμορφώθηκε σε μια μαζική επανάσταση που με συνάρπαζε, γιατί βρισκόμουν πολύ κοντά, την έβλεπα να συμβαίνει, ακόμη κι αν δεν ήμουν άμεσα εμπλεκόμενος σε αυτή. Ήταν συναρπαστικό να το βλέπεις, γιατί μπορούσα να καταλάβω τους λόγους που δεν πέτυχε. Μεγάλωσε τόσο πολύ που άρχισε να τρώει τον εαυτό του, εξαιτίας των εγώ των ανθρώπων, και διαλύθηκε πριν πετύχει ό,τι θα μπορούσε. Κι έτσι έσβησε και αντικαταστάθηκε από πράγματα που μας οδήγησαν στην Αμερική του Ρίγκαν. Ήταν μια διαδρομή που βρίσκω εντυπωσιακή. Ήταν μια ολοκληρωτική αναστροφή. Έτσι σκεφτόμουν ότι κάποτε, αυτή θα είναι μια ιστορία που αξίζει να πεις, καθώς οι καιροί έχουν αλλάξει τόσο, κι αυτό είναι ένα κομμάτι της αμερικάνικης ιστορίας που χρειάζεται απόσταση για να αφηγηθείς. Τώρα έχουν περάσει τριάντα χρόνια κι ένιωσα ότι ήρθε ο καιρός για να το κάνουμε.
Αφήνοντας χώρο στους ηθοποιούς του
Είμαι πάντα έτοιμος όταν ξεκινάω γυρίσματα, έχω μια σαφή εικόνα για το πώς θέλω να αφηγηθώ μια ιστορία και να μιλήσω για τους χαρακτήρες της. Αλλά επειδή είμαι ηθοποιός, επειδή σέβομαι βαθιά τους ηθοποιούς –γιατί είχα την ευτυχία σε αυτή την ταινία να έχω το καλύτερο καστ που θα μπορούσα να φανταστώ– ήθελα να τους δώσω την ελευθερία να φέρουν οι ίδιοι κάτι στους χαρακτήρες τους. Δεν θέλεις να τους πεις τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, μπορείς να μιλήσεις μαζί τους, να τους καθοδηγήσεις, αλλά να τους αφήσεις να γεμίσουν τα κενά, κι αυτό είναι που κάνει τη διαδικασία διασκεδαστική. Δίνεις στους ηθοποιούς την ευκαιρία να παίξουν με κάτι κι εσύ παίζεις μαζί τους. Είναι σχεδόν σαν χορός.
Σαν ένα πολιτικό θρίλερ από τη δεκαετία του ’70
Αν κοιτάξεις τις ιστορίες που έχω αφηγηθεί είναι όλες πολιτικά θρίλερ, περισσότερο το «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» και «Οι τρεις μέρες του Κόνδορα», αλλά όλες έχουν τον ίδιο ιστό: τα δικαιώματα των απλών ανθρώπων απέναντι στην ισχύ του συστήματος. Το «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» μιλούσε για ένα γεγονός που σημάδεψε το επάγγελμα των δημοσιογράφων. Η δημοσιογραφία δεν έφτασε σε τέτοιο ύψος ποτέ ξανά. Για πολλούς λόγους. Αλλά ήταν μια σημαντική στιγμή και σπάνια. Δεν νομίζω ότι σήμερα δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να αποκαλύψουν μια ιστορία που άλλαξε μια χώρα. Ήμουν τυχερός που συνδέθηκα τότε με αυτό το γεγονός και, ναι, το αφηγήθηκα ως μια ιστορία μυστηρίου, αλλά πέρα από το ίδιο το γεγονός ήταν η δυναμική των χαρακτήρων που με ενδιέφερε. Οι αντιθέσεις τους και η κοινή τους προσπάθεια να αποκαλύψουν κάτι. Οι λόγοι τους να το κάνουν. Εκεί βρισκόταν για μένα η ουσία εκείνης της ταινίας και το ίδιο συμβαίνει τώρα κι εδώ.
11°
