Ο Τζέρεμι Ποντέσουα κάνει με τα «Συντρίμμια ψυχής» την πιο προσωπική του ταινία.
Από τους σημαντικότερους σύγχρονους Καναδούς κινηματογραφικούς σκηνοθέτες με λαμπρή εμπειρία στην αμερικάνικη τηλεόραση (“Six Feet Under”, «Ρώμη», “Queer as Folk”), ο Ποντέσουα κάνει με τα «Συντρίμμια ψυχής» την πιο προσωπική του ταινία, καθώς ο πατέρας του υπήρξε επιζών του Ολοκαυτώματος, από το οποίο ξεκινά η ποιητική ιστορία «επιβίωσης» του φιλμ.
Οικογενειακές πληγές
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να κάνω μια ταινία που ν’ αγγίζει αυτή τη θεματική, όχι μόνο γιατί η ιστορία του Ολοκαυτώματος είναι πολύ κοντινή σε μένα, αλλά γιατί σχεδόν όλα όσα αξίζει να ειπωθούν πάνω στο θέμα έχουν ήδη ειπωθεί. Όλοι μου οι δισταγμοί άρθηκαν όταν διάβασα το βιβλίο της Αν Μάικλς. Όχι μόνο συγκινήθηκα βαθύτατα, αλλά και βρήκα μέσα του τον πλούτο, την ποίηση, το βάθος και τη δύναμη που το έκανε να διαφέρει από οτιδήποτε άλλο είχα διαβάσει μέχρι τότε.
Η ψυχή της ταινίας
Η ταινία μιλά για κάτι τόσο αχρονικό και ουσιώδες, ώστε, εντέλει, παύει ν’ αφορά μια συγκεκριμένη εποχή. Δεν έχει να κάνει μόνο με τα τραύματα του πολέμου, αλλά και με όλες τις τραυματικές εμπειρίες που αλλάζουν ριζικά τη ζωή μας, με την τραγωδία που είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Μιλά για το τι μας κάνει ανθρώπινους, τα πράγματα που μας ορίζουν και το πώς οτιδήποτε κάνουμε έχει αντίκτυπο στην ίδια μας την ύπαρξη.
Ο πατέρας μου είναι ζωγράφος, όπως και ο αδελφός μου, και αναμφίβολα η ζωγραφική ασκούσε πάνω μου μια τεράστια επιρροή. Έμαθα να εκτιμώ το φως και τη σύνθεση των χρωμάτων, όμως την ίδια στιγμή με ενδιέφεραν το γράψιμο ή οι ταινίες. Το σινεμά για μένα υπήρξε ο τρόπος να τα συνδυάσω όλα.
Το ελληνικό φως (και μερικά μουλάρια)
Τα γυρίσματα ήταν μια αληθινή περιπέτεια, μια περιπέτεια που δεν θα άλλαζα με τίποτα. Ειδικά στην Ύδρα, νησί μαγικό αλλά ακατάλληλο για να γυρίσεις μια ταινία. Θυμάμαι να κουβαλάμε πανάκριβους φακούς και κάμερες φορτωμένους σε μουλάρια, ανθρώπους με έπιπλα και σκηνικά στις πλάτες τους να ανεβαίνουν αμέτρητα σκαλιά... Έμοιαζε σουρεαλιστικό, αλλά ήταν μια εμπειρία που μας ένωσε, στιγμές που νιώθαμε ότι πιθανότατα δεν θα ξαναζήσουμε στη ζωή μας.
Το να κάνεις μια ταινία είναι σαν να κάνεις παιδί· το να γυρίζεις επεισόδια σε μια τηλεοπτική σειρά είναι σαν να μεγαλώνεις το παιδί ενός άλλου, όμως πάντα φρόντιζα να αναλαμβάνω «παιδιά» τα οποία αγαπούσα. Η εμπειρία μου από την τηλεόραση όχι μόνο δεν είναι αρνητική, αλλά μου έδωσε και τα απαραίτητα εφόδια για να γίνω καλύτερος σκηνοθέτης, επιτρέποντάς μου να δουλέψω με μια σειρά πράγματα που διέφεραν πολύ μεταξύ τους.
