Έχουν περάσει ήδη οχτώ μέρες και το φεστιβάλ βαδίζει αργά και σταδιακά προς τη λήξη του, χωρίς ακόμα το καθολικής αποδοχής αριστούργημα αλλά με αρκετές πλέον πολύ δυνατές συμμετοχές, στις οποίες προστέθηκαν σήμερα άλλες δύο, διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους ταινίες. Τα μέτρα ασφαλείας έχουν γίνει ακόμα πιο έντονα μετά τη βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ κι ως εκ τούτου οι ουρές κι η ταλαιπωρία ακόμα μεγαλύτερες, αλλά όλοι οι φεστιβαλιστές βαστάνε γερά (;) με ανιδιοτέλεια κι αστείρευτο μεράκι. Οι βιταμίνες να είναι καλά.
ΟΙ ΑΦΙΞΕΙΣ
H Nicole Kidman φωτογραφίζεται για τέταρτη συνεχή μέρα, τόσο για το «Beguiled» της Sofia Copolla, όσο και για τo τηλεοπτικό «Top Of The Lake» της Jane Campion. Η στιλίστρια και η personal shopper της πρέπει να βρίσκονται ήδη στα πρόθυρα της υπεροκόπωσης και του νευρικού κλονισμού, ήταν όμως για άλλη μια φορά αυτή που έκλεψε τις εντυπώσεις από τις νεαρότερες συμπρωταγωνίστριές της Kirtsen Dunst και Elle Fanning. Ο Colin Farell από την άλλη ποζάρει με τη στόφα σταρ μιας άλλης εποχής και του πάει. Τι σου κάνει ο Λάνθιμος.
Για την πρεμιέρα του «Top Lake» επανεμφανίστηκε η αγαπημένη Elisabeth Moss, λίγες μέρες μετά το «The Square», ενώ στην πρώτη της φορά στην Croisette η λατρεμένη από το Game of Thrones νταρντάνα Gwendoline Christile τόλμησε το τακούνι. You go, girls!
H πρεμιέρα του (ανεκδιήγητου) «Rodin» ήταν πιο υποτονική από την ίδια την ταινία, παρά την παρουσία του πάντα σπουδαίου Vincent Lindon. To δεκάλεπτο standing ovation μετά την επίσημη προβολή ανήκει αποκλειστικά σε αυτόν.
Beguiled
Περισσότερο φεμινιστική ανάγνωση παρά remake της ομότιτλης ταινίας του Don Siegel με τον Clint Eastwood από το 1971, η νέα δημιουργία της Sofia Coppola είναι μια μελέτη της αφύπνισης της γυναικείας σεξουαλικότητας σε ένα οικοτροφείο θηλέων την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου, λιγότερο ποπ σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της σκηνοθέτριας, αλλά περισσότερο ολοκληρωμένη από άποψη δραματουργίας και ανάλυσης χαρακτήρων. Η ιστορία του πληγωμένου στρατιώτη των Βορείων που θα αναστατώσει τη διευθύντρια, την καθηγήτρια και τις λιγοστές εναπομείνασες μαθήτριες ενός σχολείου στο νότο (κάθε μία με διαφορετικό τρόπο), αποδίδεται από την Coppola με το λυρισμό και την αφηγηματική χαλαρότητα του Virgin Suicides και με πανέμορφα καδραρισμένα και φωτισμένα πλάνα που θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής, ενώ το σενάριο προοικονομεί από την αρχή την κορύφωση, όχι τόσο δραματική, όσο αναμενόμενη. Σύσσωμο το γυναικείο καστ (Nicole Kidman, Kirsten Dunst, Elle Fanning) βρίσκεται σε κορυφαία φόρμα και η ταινία μετατρέπεται σε ένα μάθημα (γυναικείας) αυτογνωσίας και χειραφέτησης, πολύ κοντά στο «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» κι επομένως πολύ κοντά, λόγω Αλμοδόβαρ, στη βράβευση.
Rodin
Στην πιο αδικαιολόγητη συμμετοχή του φετινού Διαγωνιστικού, ο παλαίμαχος γάλλος σκηνοθέτης Jacques Doillon εμπνέεται (ή μάλλον δεν εμπνέεται) από τη ζωή του διάσημου γάλλου γλύπτη (του σκεπτόμενου, μεταξύ άλλων) Auguste Rodin και σπαταλά το ταλέντο του Vincent Lindon στον ομώνυμο ρόλο σε ατέρμονες κοινοτυπίες και ανούσιους διαλόγους, δημιουργώντας μια βραδυφλεγή ταινία που ουδέποτε εκρήγνυται, κι ένα περιττό biopic που αποτυγχάνει παταγωδώς να προσδώσει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον σε μια (είμαστε σίγουροι) πολύ πιο χαρισματική προσωπικότητα από αυτή που απεικονίζεται. Η σχέση του γλύπτη με τη μαθητευόμενη του Camille Claudel άφησε εποχή ως μια ιστορία αυτοκαταστροφικού πάθους κι αποτυπώθηκε αριστουργηματικά στο «Camille Claudel» του 1988, στο οποίο και παραπέμπουμε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει κάτι παραπάνω για τον Rodin.
Η τελευταία ταινία του παλαίμαχου ουκρανού σκηνοθέτη και σεβάσμιας μορφής του φεστιβαλικού κυκλώματος Sergei Loznitsa κατέφτασε στο Διαγωνιστικό με τον αέρα ενός από τα μεγάλα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα και η προβολή του δίχασε σφόδρα το κοινό με γιουχαΐσματα κι επευφημίες. (Κατά της φήμες, οι περισσότερες αποδοκιμασίες προήλθαν από ρώσους δημοσιογράφους, γιατί η διένεξη ανάμεσα στις δύο χώρες πρέπει να επεκτείνεται σε όλους τους καλλιτεχνικούς θεσμούς κι όχι μόνο στη Eurovision.) Η γυναίκα του τίτλου, μια άβουλη και παθητική ηρωίδα, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για να επισκεφτεί τον σύζυγό της σε μια απομακρυσμένη φυλακή, άγνωστο πού, και γρήγορα το ταξίδι της θα λάβει συμβολικές κι αλληγορικές διαστάσεις και θα θυμίσει Γκόγκολ, Κάφκα και Μπέκετ. Υπερβολικά πολλές, βαριές κι ετερόκλητες αναφορές, που δημιουργούν μάλλον δύσπεπτο και δύστροπο σύνολο, εντυπωσιακής σκηνοθετικής μαεστρίας αφενός, αμφίβολης επαφής με κινηματογραφική επικαιρότητα αφετέρου, από αυτά που στα 70s θα προκαλούσαν διθυράμβους, το 2017 όμως αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό. Μια ταινία που εκτιμάς αμέσως, είναι ακατόρθωτο όμως να αγαπήσεις.
13°
