Για πρώτη φορά ο Φατίχ Ακίν στρέφει την κάμερά του προς την παιδική αθωότητα και τον ονειρικό κόσμο της προεφηβικής ηλικίας. Οι ήρωές του έχουν το αφοπλιστικό, οργίλο ύφος του παιδιού που δεν το «καταλαβαίνει κανείς» αλλά και τη λαχτάρα για μια περιπέτεια που είναι βέβαιο ότι θα θυμούνται για μια ζωή. Με το πρόσχημα του road movie ο τουρκογερμανός σκηνοθέτης (που διασκευάζει το μυθιστόρημα του Βόλφγκανγκ Χέρντορφ), προβαίνει σε ένα είδος χρονικογραφήματος με αφηγηματικά κωμικά εργαλεία που δεν μας συνηθίσει, παρά μόνο στο θαυμάσια αψεγάδιαστο και εξωφρενικό «Soul Kitchen». Το «Βερολίνο, αντίο» παρότι δεν είναι ατόφια κωμωδία διαθέτει όλα τα αγαπημένα μοτίβα του Ακίν στην πρώτη γραμμή, χωρίς όμως το σκληρό περίγραμμα της δραματικής έντασης που γνωρίζουμε από την υπόλοιπη φιλμογραφία του. Είναι ένα τρυφερό και λυρικό χρονικό ενηλικίωσης για το τέλος της αθωότητας, που έχει φυσικά τις πιο σκοτεινές στιγμές του (ακόμη κι αν αυτό είναι το πρώτο ερωτικό σκίρτημα προορισμένο να αφήσει παντοτινή χαρακιά στην καρδιά του ερωτευμένου Μάικ) αλλά κυρίως είναι ένας ύμνος στην απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη ελευθερία. Αυτή, η μόνιμη θεματική του Φατίχ Ακίν, κινεί τα βήματα των αγοριών προς την αυτογνωσία, την περιπέτεια και αναπόφευκτα προς την ενηλικίωση με τίμημα φυσικά την απώλεια της αθωότητας και της απομυθοποίησης του εξιδανικευμένου ρομαντισμού. Το συναπάντημα με το όμορφο χαμίνι –το κορίτσι που ζει στο σκουπιδότοπο και θέλει να φτάσει στο σπίτι της γιαγιάς της στην Πράγα– είναι το κρίσιμο σημείο που οδηγεί την περιπέτεια του Μάικ και του Τσικ προς τον τερματισμό αλλά και η αφετηρία της νέας ζωής που θα ξεκινήσει από δω και μπρος. Ή, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η συμμαθήτρια του Μάικ όταν εκείνος επιστρέφει σαν βρεγμένη γάτα στη σχολική τάξη του, «Κάτι έχει αλλάξει πάνω σου, αλλά τι;».
23°
