Ήταν στα τέλη του 2008 που έσπασε η φούσκα της αμερικανικής κτηματαγοράς συμπαρασύροντας στην πτώση της τις τράπεζες. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων που είχαν προβλέψει την κρίση και κέρδισαν όταν όλοι οι άλλοι έχασαν. Αλλά τι κέρδισαν στ’ αλήθεια;
Δεν είναι η πρώτη ταινία που μιλά για το πώς το οικονομικό σύστημα των ημερών μας είναι σαθρό και κούφιο, για το πώς η κρίση του 2008 άλλαξε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά όχι μερικών χιλιάδων τραπεζιτών, για το πώς το χρηματιστήριο και οι τράπεζες είναι κάτι σαν μια απόλυτα νόμιμη μορφή οργανωμένου εγκλήματος. Όμως το φιλμ του Άνταμ ΜακΚέι, βασισμένο στο βιβλίο του Μάικλ Λιούις και στις αληθινές ιστορίες των ανθρώπων που τοποθετεί στη θέση του πρωταγωνιστή, το κάνει με τον πιο κινηματογραφικό κι απολαυστικό τρόπο. Χτίζει την ίδια στιγμή μια κωμωδία χαρακτήρων, ένα αγωνιώδες θρίλερ και μια ταινία οικονομικού τρόμου που σε κάνει να ανατριχιάζεις όταν συνειδητοποιείς κάτι που ίσως φαντάζεσαι, μα το βλέπεις να διαδραματίζεται με απόλυτα κυνικό τρόπο μπροστά σου στην οθόνη. Πικρό και μαζί αστείο, συναρπαστικό, μα όχι κι ακατανόητο (στις δύσκολες στιγμές κάνει μικρά διαλείμματα με διάσημους ανθρώπους που εξηγούν κατανοητά, δύσκολες οικονομικές έννοιες), το «Mεγάλο σορτάρισμα» είναι ένα φιλμ που μιλά για μια ιστορία που την θυμόμαστε καλά, στο μυαλό, στην καρδιά και στην τσέπη μας και που κατορθώνει να φτιάχνει συναρπαστικό, απολαυστικό σινεμά μέσα από κάτι τόσο αφόρητα επώδυνο.
Έξι ή οχτώ ή δώδεκα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, που αποτελείται από κυνηγούς επικηρυγμένων, φυγάδες και ανθρώπους του νόμου, βρίσκουν καταφύγιο σε μια ορεινή στάση κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελας και μπλέκονται σε μία πλεκτάνη προδοσίας και απάτης. Θα καταφέρουν να επιβιώσουν;
Η όγδοη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο είναι ίσως και η πιο αδύναμη στην καριέρα του. Κυρίως γιατί είναι πολύ ναρκισσιστική. Ναι, οι αδιάκοποι διάλογοι, οι έξυπνες πολυλογίες, το αίμα και η βία, σε συνδυασμό με την πλάκα, ήταν ανέκαθεν το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, μόνο που εδώ μεγεθύνονται σε ενοχλητικό βαθμό. Οι «Μισητοί οκτώ» είναι σαν ένα έργο της Αγκάθα Κρίστι ή σαν θεατρικό, κι ακόμη κι αν έχει μπόλικο ανίερο χιούμορ και μια εξόφθαλμα πολιτική στάση ενάντια στο ρατσισμό δεν κατορθώνει να ξεπεράσει τους περιορισμούς του. Το σενάριο πλατειάζει, ο Ταραντίνο ρίχνει κουβάδες με αίμα ως αντιπερισπασμούς και το whodunit ελάχιστα σε ενδιαφέρει καθώς περνά η ώρα. Όμως ακόμη κι έτσι δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι το φιλμ έχει στιγμές εξωφρενικά αστείες και/ή σοκαριστικές και πως αν κάποιος σκηνοθέτης μπορεί να φέρει εις πέρας μια ταινία που διαδραματίζεται σε ένα μόνο χώρο δίχως να σε κάνει να βαρεθείς αφόρητα, αυτός είναι ο Ταραντίνο. Μόνο που το έχει κάνει πολύ καλύτερα στο «Reservoir Dogs».
Η Ναχίντ, μια νεαρή διαζευγμένη γυναίκα, ζει με το γιο της σε μια μικρή πόλη στο Ιράν, όταν ερωτεύεται έναν άνδρα που θέλει να την παντρευτεί. Ενώ σύμφωνα με τους ιρανικούς κανόνες σε περίπτωση διαζυγίου την επιμέλεια του παιδιού έχει ο πατέρας, εκείνος την παραχωρεί στη Ναχίντ με τον όρο ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί.
To φιλμ της Ίντα Παναχαντέ μιλά για κάτι που αφορά άμεσα χιλιάδες γυναίκες στο Ιράν, μια κοινωνία θεοκρατική και δεμένη στο άρμα της παράδοσης, θέλοντας την ίδια στιγμή να αφηγηθεί ένα δυνατό δράμα στα πρότυπα του «Ένας χωρισμός». Όμως παρά την εξαιρετική ερμηνεία της Σαρέχ Μπαγιάτ και μια ατμοσφαιρική, χαμηλότονη σκηνοθεσία, το φιλμ δεν μπορεί να βρει τη δύναμη που είχε η ταινία του Ασγκάρ Φαραντί η οποία άγγιζε περίπου τις ίδιες θεματικές.
24°
