Ατίθασες

Βραβευμένο με το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας στην κατηγορία του Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, οι «Ατίθασες» μπορεί να διαδραματίζονται στην Τουρκία και να μιλούν τούρκικα, έχουν όμως αναμφίβολα μια ευρωπαϊκή κινηματογραφική αισθητική και νοοτροπία. Το σενάριο, γραμμένο από τη σκηνοθέτρια και την Άλις Γουινοκούρ, κατορθώνει να συλλαμβάνει την οπισθοδρομική νοοτροπία ενός απομονωμένου, κολλημένου στο παρελθόν τόπου και των ανθρώπων που το κατοικούν, και μαζί το ατίθασο πνεύμα των νεαρών ηρωίδων, δίχως εύκολα κατηγορώ ή διδακτισμούς. Χτίζοντας πάνω στην ατμόσφαιρα και στις εξαιρετικά ώριμες –παρά το νεαρό της ηλικίας τους– ερμηνείες των πέντε πρωταγωνιστών της, η Εργκιβέν κατορθώνει να στήσει μια ταινία που ακόμη κι αν σε ωθεί στα όρια της ηθικής εξέγερσης με τα όσα συμβαίνουν στα πέντε κορίτσια, κατορθώνει να αφήνει χώρο πάντα στην ελπίδα και την αισιοδοξία και να δοξάζει τη δύναμη μιας ομάδας γυναικών που αντιστέκονται στην καταπίεση μιας συντηρητικής ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Κάπως έτσι αυτό το φιλμ σεξουαλικής αφύπνισης και συναισθηματικής (και πολιτικής) ενηλικίωσης βρίσκει το νόημα και το λόγο ύπαρξής του – ακόμη πιο ουσιαστικός σε μια χώρα σαν την Τουρκία. Μπορεί συχνά να είναι λίγο πιο «στρογγυλεμένο», λίγο πιο χαριτωμένο και «ελαφρύ» απ’ όσο θα άξιζε στην ιστορία, όμως ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο και μια ταινία που έχει όχι μόνο κάτι σημαντικό να πει, μα και μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα για να το εκφράσει.