Το 9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση - Αναλυτικά οι παραγωγές - Τι λένε οι επιμελητές.
Δεν είναι απαραίτητα μόνο χορογράφοι ή μόνο νέοι ηλικιακά και δεν αυτολογοκρίνονται ως προς το καλλιτεχνικό υπόβαθρο, το ταμπεραμέντο ή το εννοιολογικά σύνθετο έως και εξεζητημένο περιεχόμενό τους: είναι οι δημιουργοί που συμμετέχουν Onassis New Choreographers Festival 9.Το καθιερωμένο φεστιβάλ της νέας γενιάς Ελλήνων (και όχι μόνο) δημιουργών του χορού επιστρέφει για ένατη χρονιά στις σκηνές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 11 έως 13 Μαρτίου 2022, με έργα που μιλούν για το σήμερα και το αύριο. Έξι ολόκληρες ώρες χορού για τρεις ημέρες, με αναθέσεις σε καλλιτέχνες που η Στέγη υποδέχεται για πρώτη φορά και έργα που προέκυψαν μέσα από τη συνέχιση συνεργασιών με δημιουργούς της κίνησης και του χορού.
Η βίντεο-εγκατάσταση του Clement Cogitore "Les Indes galantes" στο 9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη
Οιπροτάσειςτου Onassis New Choreographers Festival 9
Έξι λεπτά έκστασης. Ξανά και ξανά. Μια όπερα-μπαλέτο του 1735 χορεύεται στο στυλ του krump street dance –τον χορό-πράξη αντίστασης που ξεκίνησε από τα γκέτο του Λος Άντζελες στα τέλη των 90s– στη βίντεο εγκατάσταση στην είσοδο της Στέγης (Clément Cogitore, LesIndesgalantes).
Σε συνθήκη επιστημονικής –ή μήπως οντολογικής;– φαντασίας μάς διακτινίζει η transmedia εγκατάσταση των Constantine Skourlis, Δάφνης Αντωνιάδου και Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου (DeepHorizon).
Χωράμε όλοι στο ίδιο dance floor, μας λέει ο Μανώλης Σαριδάκης με το έργο που δημιούργησε στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access και της δέσμευσης της Στέγης σε ζητήματα πρόσβασης ατόμων με αναπηρία στον χορό (Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;).
Πείραμα στα όρια της σχέσης του σώματος με τον ήχο, την εικόνα και τα αντικείμενα είναι το ντουέτο που χορογραφεί η Ιωάννα Παρασκευοπούλου (MOS).
Ένα «ροζ μανιφέστο» κατά της πατριαρχίας για πέντε «αμαζόνες» του λάτιν, του camp και του κιτς στήνει ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος (Τις Τετάρτες φοράμε ροζ).
«Πώς ζούμε τη ζωή μας;» αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου και μας παραδίδει ένα σόλο-σκωπτικό savoir vivre για τον 21ο αιώνα (Α user’smanual).
Δύο ενισχυτές, δεκατέσσερα ηχεία και πρωτότυπο songwriting για το superchaos που ζούμε περιλαμβάνει το έργο της Φωτεινής Σταματελοπούλου (optimalsoft).
Για έναν άλλο «παλμό» αρρενωπότητας μιλά ο Ηλίας Χατζηγεωργίου, από τους πρωτεργάτες του ελληνικού hip-hop (και υπεύθυνος για τον χορό στο Φεστιβάλ Αθηνών), χορογραφώντας τέσσερις street-dancers (Abounce 4 men).
9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων: τι λένε οι επιμελητές
Στον πολυαισθητηριακό, συνεργατικό, σωματικό, βιωματικό και δημόσιο χαρακτήρα της εμπειρίας του χορού αναφέρονται οι επιμελητές του ONC9, Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου και Κωνσταντίνος Τζάθας. «Ο σύγχρονος χορός είναι ανοιχτό πεδίο. Έτοιμο να δεχτεί τις επιδράσεις όσων συμβαίνουν “εκεί έξω” και “πρώτα από τα κάτω”. Από το hip-hop του Μπρονξ και το gangnam της Νότιας Κορέας, από το krump του Λος Άντζελες και το breakdance της Νέας Υόρκης έως τα voguing balls και τα Tik-Tok dance challenges, από τα σώματα που διεκδικούν τις νέες ταυτότητές τους έως τους χορούς όσων διαδηλώνουν για τα δίκαια αυτονόητα που δεν είναι δεδομένα. Γιατί το θέμα τώρα είναι να ενεργοποιήσουμε ξανά τις αισθήσεις μας. Να δούμε περισσότερα. Να ακούσουμε περισσότερα. Να αισθανθούμε περισσότερα. Να απορροφήσουμε όσο περισσότερη πραγματικότητα γίνεται. Παραφράζοντας τη Σούζαν Σόνταγκ, η Ιστορία χορεύει δίπλα μας ουρλιάζοντας. Το πώς βλέπουμε κάτι, είναι μια πράξη ιστορικής συνείδησης».
Αναλυτικά οι παραγωγές του Onassis New Choreographers Festival 9
ClémentCogitore, LesIndesgalantes
11 - 13 Μαρτίου 2022 | 16:30-23:00 | Βίντεο εγκατάσταση σε λούπα | Φουαγιέ Ισογείου | Ελεύθερη είσοδος
Έξι λεπτά έκστασης. Σε λούπα. Το street dance εισβάλλει στο άβατο της όπερας και ριζοσπαστικοποιεί το DNA του σύγχρονου χορού. Κανείς δεν θα ξαναμείνει ακίνητος ακούγοντας τη μουσική του Rameau.
Έξι λεπτά από την αναγεννησιακή όπερα-μπαλέτο του Jean-Philippe Rameau, Οι Ευγενείς Ινδοί, του 1735. Συγκεκριμένα, η περίφημη σκηνή του “Danse des Sauvages” («Ο Χορός των Αγρίων»), κινηματογραφημένη από τον σκηνοθέτη και εικαστικό καλλιτέχνη Clément Cogitore και χορογραφημένη από τους Bintou Dembélé, Igor Caruge και Brahim Rachiki στο ύφος του krump street dance: ενός χορού που γεννήθηκε στα γκέτο του Λος Άντζελες στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ως μορφή δημόσιας αντίστασης σε μια σειρά από περιστατικά αστυνομικής βίας που δεν βρήκαν τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη, αφήνοντας ασύλληπτους τους ενόχους.
H εγκατάσταση θα παραμείνει στο Φουαγιέ του Ισογείου και μετά το τέλος του ONC9.
Μια transmedia εγκατάσταση, μια εμπειρία που βυθίζει το κοινό σε ένα συνεχές, μεταβαλλόμενο και άχρονο περιβάλλον, στο οποίο εναλλάσσονται δυνάμεις δημιουργίας και καταστροφής.
Ένας ανθρωπόμορφος οργανισμός χωρίς σαφή σωματικά όρια βρίσκεται σε μια τυχαία τροχιά ζωής, όπου αναπόφευκτα παρασύρεται και πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στο επικείμενο τέλος του. Η ιστορία αυτού του οργανισμού εκτυλίσσεται μέσα από μια σύνθεση μυθολογικών προτύπων, ερωτικών και βίαια συγκρουσιακών καταστάσεων.
Με την οπτική αφήγηση να παύει να είναι συνεκτική και ταξινομημένη, δημιουργείται ένα σύστημα που συνεχώς μεταμορφώνεται μέσα από την εμπειρία της σεξουαλικότητας και του τρόμου. Ένα έργο που επιδιώκει μας εισάγει σε ένα ανεξιχνίαστο μέλλον και ταυτόχρονα να μας συστήσει μια αρχαιολογία της ύπαρξης.
Μανώλης Σαριδάκης, Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;
11 - 13 Μαρτίου 2022 | 17:00 & 18:30 | Back of House
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες σαν ρομπότ; «Η παράσταση που θα δείτε έχει σχέση με τα ρομπότ. Επέλεξα αυτό το θέμα, επειδή καμιά φορά νιώθω κι εγώ σαν ρομπότ» δηλώνει ο Μανώλης Σαριδάκης για την πρώτη του χορογραφική απόπειρα και αιφνιδιάζει με την αφοπλιστικά οξυδερκή σύλληψή του.
Το έργο Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα; δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access και της διαρκούς δέσμευσης της Στέγης σε ζητήματα πρόσβασης στον χώρο της τέχνης και, ειδικότερα, του χορού. Το γεγονός ότι στη χώρα μας τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στην επαγγελματική εκπαίδευση του χορού καθιστά ιδιαίτερα σημαντική την υποστηρικτική λειτουργία του συγκεκριμένου προγράμματος για τους καλλιτέχνες.
Ιωάννα Παρασκευοπούλου, ΜΟS
11 - 13 Μαρτίου 2022 | 17:30 | Μικρή Σκηνή
Ένα soundtrack παράγεται μπροστά στα μάτια μας. Γιατί το MOS είναι ένα σκηνικό παιχνίδι εικόνας, ήχου και κίνησης. Δύο περφόρμερ προσδίδουν σε μια σειρά από κινηματογραφικές σκηνές και κινούμενες εικόνες το δικό τους πρωτότυπο ηχητικό πλαίσιο και αποτύπωμα.
Έχουμε δει πολλές φορές την Ιωάννα Παρασκευοπούλου ως χορεύτρια σε παραγωγές της Στέγης. Πέρυσι ήταν η πρώτη φορά που μας συστήθηκε ως χορογράφος και, ταυτόχρονα, ως σπουδάστρια του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου, με το video dance project All she likes is popping bubble wrap, το οποίο παρουσίασε στο ψηφιακό 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, εστιάζοντας στο ειδικό αντικείμενο της έρευνάς της: τη σχέση εικόνας, ήχου και κίνησης. Φέτος, με το MOS, την πρώτη «ζωντανή» χορογραφία της, εξελίσσει την έρευνά της γύρω από τη διευρυμένη προσέγγιση της χορογραφικής σύνθεσης με τη χρήση εργαλείων και εννοιών που προέρχονται από το οπτικοακουστικό πεδίο. Μόνο που αυτή τη φορά συνθέτει «ζωντανά» με τον συνεργάτη και συγχορευτή της, Γιώργο Κοτσιφάκη, ένα ηχητικό soundtrack, με μια σειρά από σκηνές φύσης, καταδίωξης και ζόμπι, που προέρχονται από επιλεγμένες κινηματογραφικές ταινίες και κινούμενες εικόνες. Το MOS εμπνέεται, μεταξύ άλλων, από το The Coconut Effect: ο όρος περιγράφει οποιοδήποτε ηχητικό, μη ρεαλιστικό εφέ που συνοδεύει την ηχητική περιγραφή καθημερινών δράσεων, προσκαλώντας μας σε μια σύνθεση ρεαλιστικού και μη. Ένα φυσερό, μια ομπρέλα, μια βεντούζα ξεβουλώματος κ.ά. μετατρέπονται σε υλικά εμψύχωσης και μέσα παραγωγής ήχου.
Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, On Wednesdays We Wear Pink (Τις Τετάρτες φοράμε ροζ)
11 - 13 Μαρτίου 2022 | 19:00 | Κεντρική Σκηνή
Πώς ζει μια γυναίκα σε έναν ροζ κόσμο; Συνειδητοποιημένες φεμινίστριες, δυσερμήνευτες Barbie, πριγκίπισσες του Walter Elias Disney, αμαζόνες που διεκδικούν την ικανοποίηση αλλά και την απαλλαγή από κάθε είδους δεσμά. Οι πέντε θηλυκότητες του On Wednesdays We Wear Pink κατοικούν σε ένα μονοχρωματικό περιβάλλον, παγιδευμένες σε μια ατέλειωτη διαδοχή από Τετάρτες.
Μετά το Cinderella’s, ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος στρέφεται για δεύτερη φορά στις ποικίλες μορφές και αντιφάσεις των αναπαραστάσεων της θηλυκότητας. Σε έναν χώρο που θυμίζει παραμυθένιο, ονειρικό καταφύγιο και, ταυτόχρονα, «χρυσό κλουβί», οι πέντε ερμηνεύτριες επιδίδονται σε μια σειρά από μεταμορφώσεις. Δοκιμάζουν τα όρια αυτών των –συχνά στερεοτυπικών– ταυτοτήτων, αναμειγνύουν τα ετερόκλητα συστατικά τους αναζητώντας την τέλεια σύνθεση, αυτή που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους.
Κωνσταντίνος Παπανικολάου, A User’s Manual
11 - 13 Μαρτίου 2022 | 20:00 | Μικρή Σκηνή
Το «εγχειρίδιο χρήστη» (user’s manual), επίσης γνωστό και ως «οδηγός χρήστη» (user’s guide), προορίζεται για να παρέχει πληροφορίες ή οδηγίες για ένα θέμα ή ένα αντικείμενο. Ειδικά κείμενα με κανόνες και συμβουλές για νεαρές δεσποινίδες και τζέντλεμαν άρχισαν να κυκλοφορούν ολοένα και πυκνότερα κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ορίζοντας την «πρέπουσα» συμπεριφορά των νέων, προκειμένου να ανταποκρίνονται στις εκάστοτε κοινωνικές περιστάσεις.
Τι έχει αντικαταστήσει σήμερα, στον 21ο αιώνα, τις δεσποινίδες και τους τζέντλεμαν; Και τι μπορεί να περιλαμβάνει ένα αντίστοιχο σύγχρονο εγχειρίδιο; Με ποιες αναπαραστάσεις καλούμαστε να ταυτιζόμαστε μέσα από συνεχή παιχνίδια επιβεβαίωσης και απόρριψης; Και τι σχέση μπορεί να έχουν με τις συνθήκες της πραγματικής μας ζωής; Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου παρατηρεί προσεκτικά γύρω και εντός του και παρουσιάζει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης μια σόλο περφόρμανς, ένα σύγχρονο, ιδιότυπο manual, αναδεικνύοντας ότι μπορεί να μην «είναι έτσι» ακόμη και αν «έτσι νομίζουμε».
Στην ειδικά διαμορφωμένη ηχητική εγκατάσταση που έχει στηθεί στο -1 της Στέγης, δύο περφόρμερ, δύο ενισχυτές και δεκατέσσερα ηχεία συνθέτουν μπροστά στους θεατές τις δικές τους καταγραφές για το superchaos της ενηλικίωσης. Κινησιολογίες που προέρχονται από οπτικά ερεθίσματα του σήμερα αναμειγνύονται για να συνθέσουν ένα νέο κινητικό λεξιλόγιο. Πρωτότυπα μουσικά κομμάτια, επεξεργασμένα μέσω της συλλογικής σύνθεσης ή/και του songwriting, ακούγονται για πρώτη φορά, δημιουργημένα αποκλειστικά για το συγκεκριμένο χορογραφικό πρότζεκτ, από την Αλίκη Λευθεριώτη (Saber Rider), τον Δημήτρη Αποστολακίδη (Fred Afraid), τον Γιάννη Βούλγαρη (John Vulgaris), τον Χρήστο Μπεκίρη (bhukhurah), τον Complex Shadow και τις δύο περφόρμερ.
Μέσα σε ένα σκοτεινό (σκηνικό) περιβάλλον, που θα μπορούσε να παραπέμπει σε ένα underground club, η σύνθεση των δύο ανεξάρτητων αλλά άμεσα συνδεδεμένων σόλο των δύο περφόρμερ συνυπάρχει για 45 λεπτά με μια πολυκάναλη ηχητική εγκατάσταση – τον ειδικά διαμορφωμένο ηχητικό σχεδιασμό υπογράφει ο Felipe Vareschi. Οι περφόρμερ διαπραγματεύονται το πώς η ένταση, ο ρυθμός, οι παύσεις του ήχου αλλά και οι λέξεις αποτυπώνονται και διεγείρουν το σώμα, προτείνοντας μια πρακτική αναζήτησης νέων συνδέσεων σωματικής αφομοίωσης των επίπεδων τριβής και σύγκρουσης κατά τη διαμόρφωση και αποδοχή της ταυτότητας και της σωματικής μας εικόνας. Το optimal soft εξερευνά τα όρια έκφρασης της ευαλωτότητας κατά τις διεργασίες της ενηλικίωσης ως συλλογικής πράξης. Τα σώματα των δύο ερμηνευτριών και το «σώμα» των μουσικών tracks αφηγούνται συλλογικές και ατομικές εμπειρίες και σκέψεις επτά ατόμων στην πόλη της Αθήνας, εστιάζοντας στην εμπειρία του να είσαι νέος, δυνατός και ευάλωτος.
Ηλίας Χατζηγεωργίου, A BOUNCE 4 MEN
11 - 13 Μαρτίου 2022 | 22:00 | Κεντρική Σκηνή
αναπήδηση /παλμός /δόνηση /κύμα /άνδρας /hip-hop
Τέσσερις άνδρες, νέοι, δυνατοί, βίαιοι, ανώριμοι και ανόητοι, παγιδευμένοι στην ταυτότητα που τους δόθηκε, μπαίνουν σε μια παλμική τροχιά που τους οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά. Από τα decks του dj, ένας πέμπτος άνδρας ορίζει τον παλμό, ενώ ταυτόχρονα παρασύρεται από τον παλμό των τεσσάρων.
A BOUNCE: Δύο χτύποι σε επανάληψη αρκούν για να μας ξεσηκώσουν. Δύο χτύποι αργοί, διαδοχικοί είναι αρκετοί για να μας καταρρακώσουν. Η πτώση του παλμού προμηνύει θάνατο, ησυχία, κενό, τίποτα. Η κλιμάκωσή του, αδρεναλίνη, στρες, δράση, ζωή, έρωτα, φόβο και αγωνία. Βounce είναι ο παλμός. Βounce είναι και ο πόνος, που φεύγει και έρχεται ξανά δυνατότερος, για να σου θυμίσει τον κίνδυνο και για να μπεις σε δράση. Να κάνεις κάτι.
4 MEN: Πίσω από τα στερεότυπα της ανδροκρατούμενης hip-hop κουλτούρας, που ζητά αποδείξεις δύναμης, επικράτησης και εξουσίας, τέσσερις άνδρες μάχονται για να βρουν τον παλμό τους και να οδηγηθούν σε κάτι πιο βαθύ, ουσιώδες και αρχέγονο. Άλλοτε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό και άλλοτε με σκληρότητα, βία και φόβο.
17°
