Συνέντευξη με την Eugenia Demeglio, χορογράφο της παράστασης «Η Κιβωτός του Νώε», που θα δούμε στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου από το Φεστιβάλ Αθηνών.
Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας τουρίστας και ένας πολίτης με το σώμα μας; Η Eugenia Demeglio με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο εμφανίστηκε στη συνομιλία του Zoom δίπλα στον πανέμορφο, κατάξανθο και «περίεργο με όλα», όπως λέει η ίδια γελώντας, γιο της. Μιλάει εξαιρετικά ελληνικά. «Πρώτα από όλα μου αρέσει να μαθαίνω ξένες γλώσσες. Έπειτα έχω εδώ και δεκατέσσερα χρόνια σχέση με έναν Έλληνα, οπότε δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Τα τελευταία δέκα χρόνια ερχόμασταν τουλάχιστον ένα μήνα στην Ελλάδα. Σιγά-σιγά άρχισα να αφήνω το βιβλίο που διάβαζα για να μη βαριέμαι κάθε φορά που ήμουν εδώ και ξεκίνησα να προσπαθώ να τους καταλάβω. Ευτυχώς η πεθερά μου μου μιλούσε πολύ και απλά χωρίς να φωνάζει ή να μιλάει αργά, όπως κάνουν όλοι με έναν ξένο και έτσι άρχισα να μαθαίνω».
Με ενθουσιασμό μικρού παιδιού ξεκινά να περιγράφει την παράσταση της Ομάδας Ραφή και της Ομάδας Nova Melancholia «Η Κιβωτός του Νώε» που θα ανέβει στις 31 Ιουλίου και την 1η Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο Επιδαύρου στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Η παράσταση αρχίζει
«Η μουσική είναι μπαρόκ με πολλές πληροφορίες από την αναγέννηση. Δεν έχει τόσο σχέση με όπερα». Ρίχνει μια κορόνα της Μαντάμα Μπάτερφλαϊ και συνεχίζει. «Έχει την ομορφιά πολλών μαζεμένων χορωδιών. Μου αρέσει πάρα πολύ. Η δραματουργία που δουλέψαμε μαζί με τη Nova Melancholia ψάχνει να βρει τι είναι αυτό που θα διασώσουμε στην Κιβωτό του Νώε για να σώσουμε τον κόσμο».
Η διαφορετικότητα που θα σώσει τον κόσμο
«Αυτό που θα ήθελα να πάρει ο κόσμος φεύγοντας από την παράσταση είναι η σκέψη ότι μόνο η διαφορετικότητα θα μας σώσει. Η ομορφιά της φύσης στη διαφορετικότητά της, η πολυχρωμία, η πολυφωνία, είναι αυτά που μας απασχολούν στην παράσταση».
Το ελληνικό κοινό στη γέφυρα Ανατολής - Δύσης
«Κατάγομαι από τη Βόρεια Ιταλία, οπότε η κοινωνία που έχω μεγαλώσει μοιάζει πιο πολύ με χώρες όπως η Γερμανία ή η Γαλλία. Για μένα, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής. Από ταξίδια που έχω κάνει στην Ινδία, το Βιετνάμ, βρίσκω στην Ελλάδα πολλά κοινά με την Ανατολή. Όπως φυσικά βρίσκω και με τη Δύση. Υπάρχει εδώ μια γέφυρα αυτών των δύο που μου αρέσει πολύ». Φυσικά, υπάρχουν και πράγματα που την ενοχλούν εδώ. «Για να είμαι ειλικρινής, τελευταία αυτό που με κουράζει πολύ στην Ελλάδα είναι η πατριαρχία. Στην Ιταλία, βέβαια, είμαστε χειρότεροι, δεν το συζητώ. Σε κάποια πράγματα επίσης είναι ακόμη πίσω εδώ. Με στεναχωρεί, για παράδειγμα, που οι ΛOATKI δεν είναι μέρος της κοινωνίας». Από την άλλη, όμως, η ελληνική κοινωνία πιστεύει ότι στηρίζει τις τέχνες σε αντίθεση με το εξωτερικό. Και αυτή είναι μια φράση που δεν έχω ακούσει/διαβάσει σχεδόν ποτέ. Τουλάχιστον όχι μέχρι να συναντήσω διαδικτυακά την Eugenia. «Με τρελαίνει, ας πούμε, που τα Χριστούγεννα ανεξάρτητα από την ποιότητα, ο κόσμος έχει το έθιμο να πηγαίνει στο θέατρο. Να το στηρίζει».
Η κοινότητα που (της) έλειψε στην καραντίνα
«Έπαιζα και Ισπανία και Ιταλία και Ολλανδία. Μέναμε επτά χρόνια στην Αγγλία και επτά στην Ολλανδία. Υπάρχουν πράγματα που μου λείπουν. Από την Αγγλία, για παράδειγμα, μου λείπει η αίσθηση της κοινότητας. Στην Αγγλία είχαμε φτιάξει ένα community garden με τους γείτονες. Στην καραντίνα, οι φίλοι μας στην Αγγλία περνούσαν τις ώρες τους εκεί, στον κηπάκο που είχαμε φτιάξει μαζί. Είναι τρομερό αυτό. Εδώ στην καραντίνα δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Για να καταλάβεις, στην καραντίνα προσπάθησα να βοηθήσω τους ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να πάνε να ψωνίσουν και μου έλεγαν “μα δεν είσαι ανηψιά μου, γιατί να πας εσύ”».
Το σώμα που δεν είναι ναός
«Το σώμα είναι το πιο δικό μας που έχουμε στη ζωή μας. Γι’ αυτόν το λόγο είναι πάρα πολύ ωραίο όταν έχουμε μια σχέση με το σώμα μας. Και δεν εννοώ να το έχουμε ως ναό. Να μην πίνουμε, να μην καπνίζουμε, αλλά να το γνωρίζουμε. Να ξέρουμε πώς νιώθει την κάθε μέρα που περνάει. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι στα πλαίσια της γυμναστικής στα σχολεία θα έπρεπε να κάνουμε body awareness για να μάθουμε το σώμα μας». Και κάπου εκεί είπε το εξαιρετικό που συμπληρώνει την πρώτη φράση του σημερινού κειμένου: «Ξέρεις, υπάρχουν δύο οπτικές. Μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το σώμα μας ως τουρίστες ή ως πολίτες. Φαντάσου τώρα την αίσθηση που θα είχες αν το σώμα σου το ζούσες ως πολίτης του. Αν το σεβόσουν ως τέτοιος».
Η μαμά της είναι γιατρός, έτσι από πολύ μικρή μάθαινε για το σώμα της. Η τεχνική που διδάσκει μαζί με άλλους τριάντα στον κόσμο, όπως θα μου εξηγήσει, είναι ένας συνδυασμός μυαλού και σώματος.
Οι καλλιτέχνες που έχουν θάρρος
Η πρακτική του χορού στην Ελλάδα είναι σε πολύ καλά επίπεδα, σύμφωνα με την Eugenia. «Αυτό που είναι σημαντικό και μου αρέσει τρομερά εδώ είναι ότι ακόμα υπάρχει το θάρρος στους καλλιτέχνες, ακόμα και αν είναι δύσκολο πολλές φορές για αυτούς να επιβιώσουν. Είναι εξαιρετικό το γεγονός ότι στο εξωτερικό, που τους αντιμετωπίζουν ως επαγγελματίες, δεν έχουν αυτό το θάρρος.
Ο χορός της στ’ αστέρια
«Ο χορός για μένα ήταν κάτι που έκατσε με την προσωπικότητά μου. Σαν παιδί ήμουν υπερκινητική. Έκανα ενόργανη γυμναστική και προς το τέλος της άσκησης βαριόμουν πάρα πολύ. Τότε η μαμά μου μού πρότεινε να κάνω μπαλέτο χωρίς να το πιστεύει και πολύ, γιατί δεν μου άρεσαν καθόλου οι πριγκίπισσες. Πήγα λοιπόν και κάναμε ένα παιχνίδι που το θυμάμαι ακόμα. Μας είπαν να καθίσουμε οκλαδόν και να πιάσουμε τα αστέρια μαζί με τη μουσική. Ενθουσιάστηκα. Και κόλλησα. Γύρισα σπίτι ουρλιάζοντας “μαμά, μαμά, πιάσαμε τα αστέρια”».
INFO
Η παράσταση «Η Κιβωτός του Νώε» της Ομάδας Ραφή και της Nova Melancholia θα παρουσιαστεί στις 31 Ιουλίου και 1 Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
«C la vie» από τον Serge Aimé Coulibaly, «À la Carte» από τον Γιάννη Μανταφούνη, «4 + ΕΝΑ» της Κυριακής Νασιούλα και άλλες περφόρμανς αυτή την εβδομάδα
Το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης και οι χορογράφοι Botis Seva, Josef Nadj, Imre & Marne van Opstal, Lali Ayguade και Χάρης Γκέκας έρχονται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα
17°
