Δεν σκέφτηκε ποτέ να κάνει κάτι άλλο στη ζωή της. Το λέει κατηγορηματικά. Πρέπει να ήταν από εκείνα τα «ταγμένα» παιδιά, που μοιάζει να γεννήθηκαν για ένα σκοπό και αυτό να το «φωνάζει» όλη τους η ύπαρξη. Η λυγερή κορμοστασιά, τα κατάξανθα μαλλιά, τα γαλανά μάτια και η αύρα της Κλέλιας Μενελάου προδίδουν την ιδιότητά της. Επαγγελματίας χορεύτρια στα 22 της, απόφοιτος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με εκτεταμένη χορευτική παιδεία και αγάπη για το χορό. Ένα κορίτσι στα πρώτα του βήματα, που μοιάζει πάντα να ονειρευόταν στο χρώμα της πούδρας κάνοντας σβούρες και πλιέ σε αφράτα σύννεφα.
Τελευταία δεν ξυπνάει πολύ νωρίς, παρά τις πρόβες για την οπερέτα «Η Ωραία Ελένη» όπου υποδύεται την Αφροδίτη. Η μέρα της ξεκινά πηγαίνοντας βόλτα το σκυλάκι της, μερικές δουλειές στο σπίτι, φυσιοθεραπεία και επίσκεψη στο ατελιέ της Μαίρης Θεοτόκη, αφού όταν δεν σαρώνει το Instagram ποζάροντας μπαλετικά με τα μακριά της φορέματα, της αρέσει να βοηθά τη σχεδιάστρια στα social media και στην αλλαγή βιτρίνας. Η μέρα κλείνει με πρόβα ή παράσταση και κάπου εκεί δεν αντέχω και τη ρωτάω αν οι μπαλαρίνες είναι απλώς τρομερά πειθαρχημένες ή καταλήγουν νευρωτικές. «Οι μπαλαρίνες πρέπει να είναι πειθαρχημένες θέλουν δε θέλουν, γιατί αυτό απαιτείται. Αν θα καταλήξει κανείς νευρωτικός είναι θέμα χαρακτήρα, αλλά μεγαλώνοντας με αυτές τις θυσίες στην πορεία το συνηθίζεις και γίνεται τρόπος ζωής. Αν δεν το αντέχεις, σταματάς» απαντά και της πιάνω συζήτηση για το χορό.
«Στο χορό απολαμβάνω περισσότερο τις στιγμές που ξεχνάω όλα όσα με προβληματίζουν, αλλά αυτό που δεν αντέχω είναι οι αδικίες και οι παρεξηγήσεις μεταξύ συναδέλφων. Ενώ είναι μια δουλειά που σε φέρνει πολύ κοντά με ανθρώπους και μπορείς να κάνεις αδελφικές φιλίες, ταυτόχρονα είναι τόσο σκληρή, που πολλές φορές μπορεί να σε κάνει ανταγωνιστικό και ανασφαλή, γιατί όλοι δουλεύουν πολύ και θέλουν να διακριθούν και να ανταμειφθούν για τους κόπους τους».
Το να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη ενέχει, πιστεύεις, κάτι αλαζονικό; Είναι σαν να λες «αποζητώ το θαυμασμό» ή αποτελεί περισσότερο εσωτερική ανάγκη, την ρωτάω. «Σίγουρα είναι και τα δύο» λέει η Κλέλια. «Στην αρχή είναι κυρίως εσωτερική ανάγκη, όσο είσαι μαθητής και μαθαίνεις καινούργια πράγματα πορώνεσαι και θες να προπονείσαι συνέχεια. Όταν αρχίσεις να χορεύεις πάνω στη σκηνή, εκεί υπάρχει μια άλλη μαγεία, βλέπεις το θαυμασμό και σίγουρα θέλεις την επιβράβευση από τον κόσμο. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης που να μη θέλει την επιβεβαίωση».
«Η μεγαλύτερη παγίδα για ένα χορευτή είναι να χάσει τον εαυτό του μέσα από αυτό. Να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, δηλαδή να παρασυρθεί και να πιστέψει ότι αυτό που κάνει είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο και ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο στη ζωή».
«Βλέποντας το Black Swan, η αλήθεια είναι πως είδα τον εαυτό μου σε κάποια σημεία. Στο άγχος της οντισιόν, στη σκληρή δουλειά, στην κούραση, στους τραυματισμούς, στους θυμούς και στις κόντρες με την οικογένεια. Σίγουρα δεν τον είδα στην πρωταγωνίστρια γιατί δεν κυνηγάω την καριέρα της πρίμα μπαλαρίνας».
«Η καλύτερη στιγμή μου ήταν όταν πέρασα στη Λυρική. Η χειρότερη ήταν όταν, ενώ ήμουν σε πολύ καλή φόρμα, έκανα τις προπονήσεις μου κι έβλεπα ικανοποιημένους τους δασκάλους μου, ξαφνικά τραυματίστηκα. Ήταν ένα κουδουνάκι που με έκανε να καταλάβω ότι πρέπει να είμαι προετοιμασμένη, γιατί αυτό θα συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά».
«Όλοι γνωρίζουμε πως στην Ελλάδα είναι δύσκολα τα πράγματα, πόσο μάλλον στον καλλιτεχνικό τομέα. Δεν υπάρχουν όσες ευκαιρίες θα θέλαμε, οι επαγγελματικές ομάδες χορού είναι πολύ λίγες και συνήθως δεν καλύπτουν τις ανάγκες μας. Οι χορευτές έξω εξελίσσονται πολύ καλύτερα χωρίς αμφιβολία. Αμέσως μετά τις σπουδές ξέρουν πώς να τους καθοδηγήσουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη χορευτική τους πορεία».
Παρά τις δυσκολίες η Κλέλια συμμετέχει σήμερα στην οπερέτα «Η Ωραία Ελένη» του Ζακ Όφενμπαχ, στην πιο γνωστή του φάρσα, που ανεβαίνει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Αυτή τη φορά ανεβαίνει στη σκηνή για να παίξει και να χορέψει υποδυόμενη την Αφροδίτη, η οποία «ούσα θεά, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να αλλάξει την ιστορία, να κάνει τους πάντες να τσακωθούν μεταξύ τους ή να αγαπηθούν. Μαζί με το αγγελάκι της, τον Έρωτα (Λουκάς Θεοδοσόπουλος) κινούν τα νήματα».
Σε αυτή τη μελωδική σάτιρα, που έκανε σχολή, εξελίσσεται μία μουσική κωμωδία η οποία έχει απ’ όλα, ενώ σκιαγραφεί μία κοινωνία που κάνει ό,τι μπορεί για να μη βρεθεί αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια της καθημερινότητας. «Στην παράσταση θα δείτε κάτι που δεν περιμένετε» λέει ενθουσιασμένη. «Από το κείμενο, τα κουστούμια, τις άριες, τα σκηνικά, μέχρι την κινησιολογία. Σκηνοθέτης (Παναγιώτης Αδάμ) και σκηνογράφος (Βάλια Συριοπούλου) συνεργάστηκαν και έφτιαξαν μια κωμωδία πάνω στην ιστορία της Ωραίας Ελένης χαρίζοντας πολύ γέλιο στο κοινό».
Πριν την αποχαιρετήσω, τη ρωτάω –όχι τυχαία– για το ρόλο της ομορφιάς στη ζωή της, αν νιώθει άραγε καθόλου «Ωραία Ελένη». Εκείνη γελάει και αρκείται να παραδεχτεί ότι της αρέσει πάρα πολύ να περιποιείται τον εαυτό της. «Άλλες φορές το πετυχαίνω, άλλες όχι. Μία πολύ καλή μου φίλη με φωνάζει Ελένη, αλλά της λέω διαρκώς ότι υπερβάλλει, πάντως όταν διαβάσει αυτή την ερώτηση και την απάντησή μου σίγουρα θα χαμογελάσει».
Info: «Ωραία Ελένη», κάθε Κυριακή στις 21.30, Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Λεωφόρος Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη, 2109315600
18°
