H Patti Smith, μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της ροκ, επέστρεψε στην Ελλάδα ύστερα από 3 χρόνια για ένα live στο Piraeus Academy το Σάββατο 25 Ιουνίου.
Το ενδιαφέρον της για τη φωτογραφία προϋπήρχε και πριν τη γνωριμία της με τον Robert Mapplethorpe. H Patti Smith ξεκίνησε σαν εικαστικός καλλιτέχνης, με αποτέλεσμα να σχεδιάζει και να φωτογραφίζει από τα μέσα του 1960. Μάλιστα, το έργο της αντιπροσωπεύεται από την Robert Miller Gallery από το 1978. Έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις, ομαδικές και ατομικές, και τα τελευταία χρόνια τις συνδυάζει μαζί με κάποιες εικαστικές τοποθετήσεις.
Πέρα από τη μουσική, η φωτογραφία υπήρχε πάντα στη ζωή της σαν ένας σιωπηλός σύντροφος που έρχονταν σε αντιθέση με την ηχηρή μουσική της καρίερα.
«Παίρνω την κάμερά μου όπου πηγαίνω, ειδικά όταν βρίσκομαι σε περιοδεία με την μπάντα. Είναι δύσκολο για μένα να βρω την απομόνωση που χρειάζεται για να μπορώ να γράψω όταν ταξιδεύω, αλλά με τη φωτογραφική μου μπορώ να κάνω μικρές βόλτες και αν καταφέρω να τραβήξω καμία φωτογραφία, νιώθω ότι κάτι κατάφερα».
Η πρώτη εντύπωση που μας δημιουργείται είναι ότι η Patti συνδύασε την αγάπη της για φωτογραφία με αυτήν για τη μουσική. Με μια προσεκτική ματία όμως, πάνω στο έργο της, παρατηρούμε τη συνεχή σύνδεση της φωτογραφίας της με το ενδιαφέρον της για την ποίηση και τη συγγραφή. Φωτογραφίζοντας για περισσότερο απο 4 δεκαετίες, κατέγραψε μέρη που άσκησαν επιρροή πάνω της. Η σχέση που έχει με το φωτογραφικό μέσο ακολουθεί την ίδια συνασθηματική βαρύτητα που έχει, όταν γράφει στίχους και ποιήματα. Με την ίδια μετριοφροσύνη αναδεικνύει το βάθος και τη δύναμη του θέματος. Μια ταπεινή προσέγγιση πάνω στη φωτογραφία, δείχνει να παίρνει μια μικρή απόσταση από τα πυρετώδη χρόνια της ζωής της.
«Είναι ένα οπτικό ημερολόγιο. Τραβώντας φωτογραφίες πετυχαίνω μία όμορφη ανάπαυλα από τη δημόσια ζωή». Το 1995 η Patti, ύστερα απο το θάνατο του άντρα της και κιθαρίστα του συκροτήματος MC5 Fred “Sonic” Smith, αγόρασε μια Polaroid μηχανή, φωτογράφιζε συνέχεια και απο τότε δεν την αποχωρίστηκε ποτέ.
«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου φωτογράφο. Τραβάω πολλές φωτογραφίες, είναι μέρος της ζωής μου. Απεναντίας, θεωρώ τον ευατό μου ερασιτέχνη. Δεν ύπαρχει τίποτα κακό στο να είσαι ερασιτέχνης. Τραβάω με την όποια φωτογραφική γνώση έχω και με μια συγκεκριμένη αισθητική, αλλά δεν θα σύγκρινα ποτέ τον ευατό μου με ανθρώπους που αφοσιώνουν όλη τους την ζωή αποκλειστικά στη φωτογραφία». Εικαστικά το ασπρόμαυρο είναι η μόνη της επιλογή. Δικαιολογημένα, αν σκεφτεί κανείς την εποχή που μεγάλωσε και πόσο επικρατούσε το ασπρόμαυρο τόσο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, όσο και στις εικόνες στα περιοδικά. Πέρα όμως από το ασπρόμαυρο, παρατηρώντας κανείς τις φωτογραφίες της Patti, νιώθει ότι ταξιδεύει σε μία άλλη εποχή. Υπάρχει μια επιτηδευμένη αρχαική αίσθηση, αλλά και μια ήσυχη ποιότητα μέσα τους η οποία όμως βγήκε αυθόρμητα, ίσως επειδή η φωτογραφία αποτελούσε κομμάτι του εαυτού της αλλά και του κόσμου που την περιέβαλλε.
«Κάποιος με ρώτησε ποιος είναι ο στόχος μου με το να φωτογραφίζω. Δε νομίζω ότι έχω κάποιο στόχο πέρα από το να φωτογραφίζω, πιστεύω ότι το μόνο που αξίζει είναι η διαδικασία. Αν σε κάποιον αρέσει μία φωτογραφία μου και την τοποθετήσει πάνω στο γραφείο του, εκεί που γράφει ή απλά σκέφτεται, για μένα εκεί είναι το καταλληλο μέρος για να τοποθετηθεί».
Δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός πως θεωρεί σαν επιρροές της μεγάλους κλασικούς φωτογράφους, όπως ο Jean-Luc Godard και ο August Sander, αλλά και άλλους όχι τόσο διάσημους εκείνης της εποχής. Θεωρεί το έργο τους άκρως ατμοσφαιρικό και ονειροπόλο. «Μερικές φορές σχολιάζουν τις φωτογραφίες μου σαν θολές και ανετάριστες. Οι φωτογραφίες μου δείχνουν ακριβώς αυτό που θέλω να δείχνουν. Δεν προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο με τη φωτογραφία. Απλά τραβάω φωτογραφίες που πιστεύω ότι έχουν μια συγκεκριμένη αισθητική, μία σχετική ομορφιά».
Πηγή: www.ifocus.gr Iστοσελίδα με θέμα τη φωτογραφία
16°
