Η κατοικία Lap Pool House του αρχιτέκτονα Αριστείδη Ντάλλα στην Τήνο διεκδικεί το ευρωπαϊκό βραβείο αρχιτεκτονικής Mies van der Rohe.
Ο Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969) υπήρξε ένας οραματιστής και πρωτοπόρος γερμανοαμερικανός αρχιτέκτονας που έζησε και δημιούργησε ανάμεσα στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Μία από τις μεγάλες μορφές του μοντέρνου κινήματος της αρχιτεκτονικής, δίπλα στους Λε Κορμπυζιέ και Φρανκ Λόιντ Ράιτ, με μεγάλο έργο και εμβληματικά κτίρια ανά τον κόσμο (το εκθεσιακό κτίριο της Βαρκελώνης, η έπαυλη Τούγκεντατ στη σημερινή Τσεχία, η IBM Plaza στο Σικάγο κ.α.), υπήρξε ο τελευταίος διευθυντής της σχολής του Μπάουχαους. Με την άνοδο του ναζισμού, ο Ludwig Mies van der Rohe αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1937. Άλλωστε, οι θιασώτες του ναζισμού δεν θεωρούσαν το έργο του αρκετά «γερμανικό».
Προς τιμήν του μεγάλου αυτού αρχιτέκτονα, έχουν θεσμοθετηθεί τα ευρωπαϊκά βραβεία σύγχρονης αρχιτεκτονικής Mies van der Rohe. Ανάμεσα στις φετινές υποψηφιότητες -ανάμεσα και σε άλλα έργα Ελλήνων αρχιτεκτόνων- βρίσκουμε την κατοικία Lap Pool House στην Τήνο από τον αρχιτέκτονα Αριστείδη Ντάλλα και τους συνεργάτες του.
Ένα μικρό φιλμ-παρουσίαση του έργου δημιουργήθηκε από την Μαριάνα Μπίστη, με τη συμμετοχή των αθλητριών της Εθνικής Ομάδας Συγχρονισμένης Κολύμβησης, Μαρίας Αλζιγκούζη - Κομηνέα, Ευαγγελίας Πλατανιώτη και Ελένης Παπανδρέου, σε χορογραφία από την Μαριάνα Μπίστη και μουσική από τον Νίκο Τσέλιο.
Οι Aristides Dallas Architects μας προσκαλούν στην Τήνο και μας λένε περισσότερα για τη φιλοσοφία και την κατασκευή της κατοικίας Lap Pool House.
«Η κατοικία στην Τήνο, εμπνευσμένη από τις κοιλότητες και προεξοχές των βράχων, αναδύεται από το φυσικό τοπίο ως μια ανθρωπογενής σπηλιά δημιουργώντας εκ νέου χωρικά σημεία έκθεσης και εσωστρέφειας. Η είσοδος γίνεται μέσα από μία ρωγμή στην πλάτη του κτιρίου, ενώ επιμέρους σχισμές στο δώμα επιτρέπουν τη δίοδο του φωτός και του αέρα. Το υγρό στοιχείο της πισίνας έρχεται σε αντίστιξη με τη βραχώδη υφή του εμφανούς σκυροδέματος ως επαναδιατύπωση των διαδράσεων μεταξύ των στοιχείων της φύσης».
«Mια ενιαία πλάκα από μπετόν με φυτεμένο δώμα που μοιάζει να αποτελεί φυσική συνέχεια του εδάφους στεγάζει τους τρεις κτιριακούς όγκους στο κτίριο και διαμορφώνει τις επιμέρους αρχιτεκτονικές ποιότητες κλειστών και ανοιχτών χώρων της κατοικίας. Οι δύο όγκοι που προεξέχουν από την πλάκα, κάθετα ο ένας προς τον άλλο και βρίσκονται αντιδιαμετρικά του κτιρίου συνιστούν τους ιδιωτικούς χώρους, ένα υπνοδωμάτιο κι έναν ξενώνα. Στον ίδιο όγκο υπάρχει και ένας προστατευμένος ημιυπαίθριος χώρος που καδράρει τη θέα προσφέροντας συνολικά την αίσθηση ενός καταφυγίου. Στον ενδιάμεσο χώρο¬ κάτω από την πλάκα διαμορφώνονται οι κοινόχρηστες λειτουργίες, απόλυτα συνδεδεμένες με τον υπαίθριο χώρο. Όλη η δυναμική του κτιρίου υπογραμμίζεται με τον γραμμικό όγκο της πισίνας που προεξέχει από την πλαγιά και κατευθύνει το βλέμμα στον ορίζοντα».
18°
