Η αναγνώριση των πτυχίων από καλλιτεχνικές σχολές, τα αιτήματα των ηθοποιών και οι αντιδράσεις
Ο ναρκισσισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα πάντα και η υπερδραματοποίηση με κάνουν πάντα επιφυλακτικό απέναντι στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας. Η απαίτησή τους να αναγνωριστούν ως κάτι σημαντικότερο από αυτό που είναι τα πτυχία των σχολών στις οποίες έχουν φοιτήσει δεν ήταν η εξαίρεση, κι έτσι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι να κοροϊδέψω το πάθος με το οποίο αγωνίζονται οι καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών να καταφέρουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι μέσω ΑΣΕΠ (σε μη καλλιτεχνικές δουλειές δηλαδή, αφού στις καλλιτεχνικές πολύ συχνά είναι δημόσιοι υπάλληλοι μια και το κράτος είναι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης-εργοδότης της τέχνης).
Μου φαινόταν αστείος ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν π.χ. για δραματικές σχολές από τις οποίες θα μπορούσε να γίνει δεκτό και να αποφοιτήσει ακόμα και ένα κομοδίνο (όπως εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε πολλά θεάματα στα οποία συμμετέχουν απόφοιτοι τέτοιων σχολών)* όπως δύσκολο ήταν και να κρυφτεί η πεποίθησή τους ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους επαγγελματίες παρότι κάνουν κάτι που κανείς δεν τους έχει ζητήσει να κάνουν και κανείς δεν θα ένιωθε καμία έλλειψη αν δεν το έκαναν (δεν είναι ας πούμε όπως οι υδραυλικοί που η έλλειψή τους είναι αισθητή και αφόρητη). Πολύ περισσότερο που αυτή η αυταρέσκεια συνδυαζόταν με την αντικυβερνητική μανία (γι’ αυτή την κυβέρνηση που δεν είναι του Αλέκση) και την αγωνία της δημοσιοϋπαλληλίας. Στο κάτω κάτω σε ένα σίριαλ ή στο θέατρο κανείς ηθοποιός δεν θα πληρωθεί παραπάνω επειδή έχει τελειώσει ένα ΑΕΙ (δεν ξέρω τι προβλέπεται στις κρατικές σκηνές αλλά ελπίζω το κριτήριο της αμοιβής να είναι καλλιτεχνικό) οπότε, σκεφτόμουν, τι νοιάζει τα ελεύθερα καλλιτεχνικά πνεύματα το πώς το κράτος αξιολογεί το πτυχίο τους όταν ψάχνει για κλητήρες ή γραμματείς;
Μέχρι που κατάλαβα το μεγάλο λάθος μου.
Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι οι καλλιτέχνες παραστατικών τεχνών στην πραγματικότητα κι ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν, αγωνίζονταν για την αναγνώριση της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για την κατάργηση του άρθρου 16 του συντάγματος και την ελεύθερη λειτουργία ιδιωτικών ανώτατων σχολών και στη χώρα μας.
Αφού οι περισσότερες σχολές στις οποίες έχουν φοιτήσει είναι ιδιωτικές (και μάλιστα χωρίς να έχουν καμία απολύτως σχέση με το υπουργείο της παιδείας) και αφού ως πτυχιούχοι ιδιωτικών σχολών θέλουν να αναγνωρίζονται ως κάτι περισσότερο από απόφοιτοι λυκείου, ο αγώνας τους είναι το πρώτο βήμα για την αναγνώριση της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πράγμα που σημαίνει ότι οφείλουμε να αγνοήσουμε τον ναρκισσισμό, την εφηβική αντίληψη για τα πράγματα, την αντικυβερνητική μανία (γι’ αυτή την κυβέρνηση που δεν είναι του Αλέκση), το πάθος για διορισμό στο δημόσιο και να τους στηρίξουμε. Γιατί οι καλλιτέχνες, ίσως ακουσίως αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, είναι η εμπροσθοφυλακή στην προσπάθεια να αποκτήσει κάποτε και η Ελλάδα ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Κανονικά (και επειδή το «σπουδάζω για να χωθώ κάπου» καλό θα ήταν να σταματήσει) θα έπρεπε γενικώς τα άσχετα πτυχία να μην παίζουν κανέναν ρόλο στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Ο ίδιος ο διαγωνισμός σε συνδυασμό με κάποια κοινωνικά κριτήρια (π.χ. ανάμεσα σε υποψήφιους με τις ίδιες ικανότητες λογικό είναι να προηγούνται όσοι έχουν οικογένεια με παιδιά) θα έπρεπε να είναι αρκετός.
Η ελευθερία είναι ευάλωτη. Ζει μόνο εκεί όπου οι πολίτες μπορούν να αμφισβητούν, να κρίνουν, να διορθώνουν. Και πεθαίνει όταν κάποιος αποφασίζει ότι «ξέρει καλύτερα για όλους».
Τα δεκατέσσερα κείμενα του βιβλίου αναφέρονται στις πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές εξελίξεις που διαμόρφωσαν το νεοελληνικό κράτος και την νεοελληνική κοινωνία
15°
