Με το που μπαίνουμε μέσα βρισκόμαστε σχεδόν αντιμέτωποι με τη κλειστοφοβία- το διακρίνω και στο βλέμμα των υπόλοιπων 30 θεατών. Το μικρό δώμα στο «Από Μηχανής Θέατρο» έχει αποκτήσει αυτές τις ημέρες μια ασφυχτική αίσθηση χάρις στο γκρίζο ανακριτικό κουβούκλιο, το ψυχρό black light και τους μαύρους τοίχους- στοιχεία μιας ιδανικής σκηνογραφίας ενός σκληρού αλλά αληθινού έργου με φόντο αν όχι την Ελλάδα του σήμερα τότε την Ελλάδα του 2020 –και μακάρι, μακάρι να βγούμε ψεύτες-.
Μακάρι, γιατί οι περισσότεροι από το κοινό, κι ειδικά οι νεότεροι, σε λίγα λεπτά αρχίζουμε να νιώθουμε πολύ οικεία μέσα από τυπικές πλέον ατάκες της καθημερινότητάς μας όπως: «Εμείς εδώ προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα στιβαρό οικονομικό σύστημα κι άνθρωποι σαν κι εσένα δε βοηθάνε» ή «Η αδερφή μου έφυγε έξω, μήπως και βρει κάτι να πιαστεί, μια δουλειά, να εξαντλήσει τα περιθώρια. Φοβόταν να μείνει εδώ, ήταν τόσο νέα» ή « Εσύ περνάς καλά στη δουλειά σου; Δεν πειράζει, δουλειά σου είναι, καν’τη».
Μέσα στο ανακριτικό δωμάτιο μια φαινομενικά ''σκύλα'' αλλά στην πραγματικότητα καταρρακωμένη ψυχολογικά εργαζόμενη (την ερμηνεύει η Γιώτα Αρυροπούλου) εξευτελίζει αργά και βασανιστικά ένα νέο άντρα (Γιώργος Φριντζήλας) που βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση κι έχει συμπεριφορά που το σύστημα θεωρεί μη αποδεκτή- «Είναι τυπικό- έχεις χαμηλή κοινωνική απόδοση κι είσαι απροσάρμοστος. Ήσουνα και στις πορείες…» του λέει χαρακτηριστικά η bitch. Εξώ από το δωμάτιο βρίσκεται ο τρίτος ηθοποιός, ο Θανάσης Δόβρης- συνάδελφος της ''σκύλας''- κι εμείς, το κοινό, οι αυτόπτες μάρτυρες αυτής της ανάκρισης. Εκτός από το δίδυμο οι θεατές παρατηρούμε και τις εκφράσεις του προσώπου μας στα τζάμια του κουβούκλιου- «είμαστε κι εμείς σαν κι αυτούς;» αναρωτιόμαστε «κι αν ναι ποιος από τους δύο χαρακτήρες;»
Το «οργουελικό» σενάριο του Στέλιου Λυκουρέση κάνει ένα fast forward στο μέλλον υιοθετώντας μια αισθητική επιστημονικής φαντασίας (τύπου Blade Runner) που φλερτάρει έντονα με την πραγματικότητα. Κι έτσι τρομακτικό το στόρι κυλάει επί 50 λεπτά για να έρθει η κορύφωση του τέλους με μια σατανική ανατροπή που κανείς δεν περιμένει και κολλητά και μια δεύτερη που ξεθεμελειώνει ο,τι έχουμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Οι κοφτοί διάλογοι, ο γρήγορος ρυθμός κι η σύντομη διάρκεια των 60 λεπτών δίνουν το στίγμα αυτής της παράστασης με χαρακτήρα φιλμ που φυσικά οφείλεται στο σκηνοθέτη Μιχάλη Κωνσταντάτο ο οποίος προέρχεται από το χώρο του σινεμά (η ταινία του ‘Luton’ διακρίθηκε το 2011 στο Atelier του Φεστιβάλ των Καννών και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη διαδικασία του post-production).
Το X- Tokio των Blind Spot μαζί και με την «Καύση» του επίσης κινηματογραφιστή Στράτου Τζίτζη στο θέατρο Olvio δημιουργούν ένα νέο είδος έργων με θέματα εμπνευσμένα από ο, τι ζούμε τώρα, σύντομη διάρκεια και συμπυκνωμένα σενάρια. Μας αρέσουν πολύ - γι’ αυτό άλλωστε κι οι δύο παραστάσεις είναι sold out σε καθημερινή βάση με την επιτυχία τους να δημιουργείται από τους ίδιους τους θεατές που τις «κυκλοφορούν» από στόμα σε στόμα.
Info: Ως 19/2, Από Μηχανής θέατρο, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210 5231131, Δευτέρα & Τρίτη 21.00. Γενική είσοδος € 10
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
