Την αποκάλεσαν «μητέρα όλων των μαχών». Ο αρχηγός χαρακτήρισε το νομοσχέδιο «ζήτημα ζωής και θανάτου». Στην κυβέρνηση σημειώθηκαν «εσωτερικές συγκρούσεις», δήλωσαν. Στο κόμμα, επίσης. Στην αντιπολίτευση, της Δεξιάς, προσεύχονται να μη διεξαχθούν πρόωρα οι εκλογές, διότι απλά η Νέα Δημοκρατία θα εκμηδενιστεί. Η Ντόρα δεν επιθυμεί εκλογές διότι δεν «είναι έτοιμη», όπως επισημαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετέβη στην Τήνο προσφέροντας τάμα στην Παναγιά ώστε να μη διεξαχθούν εκλογές, διότι όλες μα όλες οι κρυφές, λεγόμενες δημοσκοπήσεις φέρουν το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα να σημειώνει ένα πενιχρό ποσοστό κάτω από 2%. Το ΚΚΕ δεν επιθυμεί εκλογές, διότι παρά τις λεβεντομαγκιές του ΠΑΜΕ το ποσοστό του συρρικνώνεται βαθμιαία σε ιστορικά χαμηλά και όχι μόνο για δημογραφικούς λόγους, όπως θα ήταν φυσιολογικό. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα επιθυμούσε γενικές εκλογές, διότι θα προτιμούσε να καταθέσει την πολιτική της σφραγίδα πρώτα σε τοπικό επίπεδο, έχοντας τουλάχιστον καταφέρει να στήσει ορισμένες σημαντικές κομματικές οργανώσεις.
Το ασφαλιστικό, η μητέρα όλων των μαχών, αποτέλεσε εδώ και τρεις εβδομάδες το εφαλτήριο άσκησης κομματικών και προσωπικών πολιτικών γυμνασίων επί χάρτου με αποδέκτη την κοινωνία και συγκεκριμένες εκλογικές πελατείες. Πρωταθλητής σε αυτή τη θεατρική παράσταση, ο Ανδρέας Λοβέρδος. Με γνώμονα την επιβίωσή του στη Β΄ Αθηνών, αλλά και την οικοδόμηση αρχηγικού προφίλ για τη μετά... Παπανδρέου εποχή (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι), ο Ανδρέας προσποιήθηκε τον Έλληνα πολιτικό που καταφέρνει να αντισταθεί έστω και χωρίς αποτέλεσμα στη λαίλαπα των Βρυξελλών και του ΔΝΤ. Κάτι σαν «μολών λαβέ» και “this is Sparta”, δηλαδή.
Ο κ. Λοβέρδος δεν έλαβε υπ’ όψιν του πως σε ρυθμούς διαδικτύου και συμπαντικών ταχυτήτων ο κ. Όλι Ρεν, ο υπέρτατος και ανάλγητος εχθρός όλων των Ελλήνων, ήξερε ανά πάσα στιγμή τι έλεγε, ακόμη και τι σκεφτόταν, ο άμοιρος αυτός καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Δύο φορές η Κομισιόν άδειασε κυβέρνηση και Λοβέρδο.
Κάποια αμερικανάκια από το Κολωνάκι, στα σύνορα με την πλατεία Συντάγματος, έπεισαν το μηχανισμό διαχείρισης κρίσης των υπογείων του Μαξίμου πως η παρούσα οικονομική και κοινωνική κατάσταση αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά παίγνια τρίτου τύπου. Ο τελευταίος που πίστεψε τη θεωρία αυτή ήταν ο Θόδωρος Ρουσόπουλος και βεβαίως τον έφαγε το μαύρο σκότος.
Στα πλαίσια αυτής της θεωρίας, η κυβέρνηση και το κόμμα αναλώθηκαν επί μέρες στη διαχείριση ενός φαινομένου που το αποκάλεσαν «εσωτερική αριστερή αντίσταση στο ΠΑΣΟΚ». Για γέλια και για κλάματα, δηλαδή. Σε αυτό το σκηνικό ανέλαβε σημαντικό ρόλο, ως σοσιαλιστικό άλλοθι μάλιστα, και μία προσωπικότητα τεράστιας πολιτικής εμβέλειας, η Βάσω Παπανδρέου, που σήκωσε το λάβαρο της εσωκομματικής αντίστασης και για το λόγο αυτό οι θαυμαστές της την αποκαλούν και «Βάσω, η Μπουμπουλίνα της Ιπποκράτους». Η Βάσω Παπανδρέου, υπουργός, επίτροπος, αρχιτέκτων της ανέλιξης Σημίτη, πάλι υπουργός, αυτή η πολιτικός και νυν βουλευτής, ευθύνεται στο μερίδιο που της αναλογεί, αλλά στο ακέραιο, για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Ακόμη και για την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία, κατάσταση που κατά το ρεπορτάζ έκανε τη Βάσω να βγει από τα ρούχα της. Η Βάσω Παπανδρέου θήτευσε στο Υπουργείο Ανάπτυξης και τη διαχρονική πολιτική του ΠΑΣΟΚ στο φάρμακο την ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά.
Η Βάσω Παπανδρέου δεν εξανέστη λόγω της νεοφιλελεύθερης τοποθέτησης του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και της κυβέρνησης ως προς τη μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης και του τρόπου χρηματοδότησης της χώρας. Εξανέστη α) διότι δεν συμμετέχει, β) διότι πρέπει να διαδραματίζει ρόλο και γ) διότι κάποιος της το ζήτησε. Η Βάσω είναι κάτι σαν την Κατίνα Παξινού στα γεράματά της. Ένα δράμα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο κύκλος των συμβούλων που κυβερνούν αντ’ αυτού, δεν κρύβουν τις μονεταριστικές επιλογές τους. Προς τιμήν τους, τουλάχιστον. Αυτές αντιλαμβάνονται, αυτές υπηρετούν. Το ζήτημα αφορά τις ιστορικές επιλογές μιας Κεντροαριστεράς, η οποία από το 1981 τήρησε στο ακέραιο το δόγμα «σοσιαλιστικός μανδύας με μονεταριστική λογική». Η τακτική αυτή οικοδόμησε τη μεσαία τάξη στη χώρα, η οποία με τη σειρά της οικοδόμησε ένα κράτος στα μέτρα της. Επί της ουσίας πρόκειται για τη δημιουργία μιας εξαβλωματικής κοινωνικής πραγματικότητας, όπου διά μέσου ιδεολογημάτων που θυμίζουν έντονα τον περονισμό μετά τον Περόν, οικοδομήθηκε στην Ελλάδα η ελίτ των «νέων τζακιών», που στην ουσία πρόκειται για μία υποκοσμική Καμόρα νταβατζήδων που ανέλαβαν να προσανατολίσουν τη χώρα και την κοινωνία σε ένα μοντέλο ανάπτυξης με βασικό χαρακτηριστικό τη στρέβλωση, ηθική και οικονομική. Ο Γιώργος Παπανδρέου καλείται σε συνθήκες απόλυτης κρίσης να διαχειριστεί αυτό το μείγμα κομπραδόρικου μεταπρατισμού με χαρακτηριστικά θεσμικής διαφθοράς. Επέλεξε το μονεταριστικό μοντέλο διότι είναι υπαρκτό, θεσμικά τεκμηριωμένο και κυρίως αποτελεί το κυρίαρχο δόγμα λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ή χωρίς σοσιαλιστές. Μόνο που στην Ελλάδα, τα θεσμικά μοντέλα εξοστρακίζονται από τη θεσμική διαφθορά και την επίσης θεσμική διαπλοκή των ομάδων εξουσίας. Το εγχείρημα είναι καταδικασμένο να αποτύχει, διότι ο μονεταρισμός προϋποθέτει πειθαρχία. Στην Τουρκία πέτυχε λόγω του γνωστού ελλείμματος δημοκρατίας και της γνωστής απόλυτης κυριαρχίας της ελίτ επί του συνόλου των στρατηγικών επιλογών της γειτονικής χώρας.
Το ασφαλιστικό βεβαίως και θα ψηφιστεί. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βεβαίως και θα πειθαρχήσουν, και αυτοί της ΝΔ βεβαίως και θα ξαναρεζιλευτούν στην προσπάθειά τους να απεμπολίσουν την ίδια τους τη μονεταριστική φιλοσοφία. Εκλογές δεν θα διεξαχθούν. Και ο Γιώργος Παπανδρέου θα εξακολουθήσει να παίζει εν ου παικτοίς.
22°
