Ο Κώστας Κυριακόπουλος σχολιάζει την επικαιρότητα με αφορμή τις εικόνες από την πρόσφατη απεργιακή κινητοποιήση στο λιμάνι του Πειραιά.
Πραγματικά, υπέροχα πολύτιμες οι εικόνες και τα λόγια των συνδικαλιστών από το λιμάνι του Πειραιά τις ώρες που προσπαθούσαν να εμποδίσουν τον απόπλου του «Δήλος Εξπρές» στο πλαίσιο της απεργιακής τους κινητοποίησης. Πολύτιμες, για τον λόγο ότι μάς μετέφεραν αυτομάτως σε βαθιά ριζωμένες μνήμες βιολογικής και πολιτικής εφηβείας, πριν από περίπου 40 χρόνια.
Απολύτως αντιπροσωπευτικές εικόνες ενός φαντασιακού, εμμονικά… προϊστορικού μοντέλου του κόσμου... Ήταν σαν πηγαίνεις αποφασισμένος να ανοίξεις το ερειπωμένο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στο χωριό για να τακτοποιήσεις τις κληρονομικές εκκρεμότητες. Να γυρίζεις το σκουριασμένο κλειδί στην διαλυμένη κλειδαριά δίπλα στους γκρεμισμένους σοβάδες και τα σκεβρωμένα παράθυρα και να βλέπεις μέσα να ζουν ακόμα κάποιοι άνθρωποι και να επαναλαμβάνουν ακούραστα, σαν να είναι η πρώτη φορά, αυτά που έλεγαν εδώ και έναν αιώνα. Ένα μυστηριώδες σκηνικό που δεν σε αφήνει να καταλάβεις αν το παρελθόν είναι αυτό που προσπαθεί να χλευάσει το παρόν ή το αντίστροφο.
Σε ανθρώπινο επίπεδο, εκεί όπου πάντα προηγείται η κατανόηση και η ενσυναίσθηση, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι η καταφυγή στο παρελθόν έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο καθώς εγκλωβίζει μεταξύ του τρόμου να αντιμετωπίσεις το παρόν και της μάταιης και ξαναζεσταμένης αυταπάτης που έχει δοκιμαστεί και απέτυχε. Η αναγνώριση, ακόμα και η συμβολική, της αποτυχίας του βίου, του έργου και της πορείας μιας ολόκληρης ιδεολογίας είναι βαθιά οδυνηρή, σαν απονεύρωση χωρίς αναισθησία. Ιδίως όταν για αυτό έχει γνωμοδοτήσει η ίδια η Ιστορία η οποία σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κάνει ποτέ λάθος.
Η αδυναμία να αντιληφθεί κανείς το τι συμβαίνει γύρω του δεν είναι τωρινή. Απλώς κορυφώνεται όταν συμβαίνουν γεγονότα ακραίας σημασίας, όπως είναι η πανδημία που, στην ουσία, έκανε τη γη να σταματήσει να γυρίζει. Και αυτό, υπό συνθήκες, είναι ανθρώπινο. Ο άνθρωπος αναζητά την πραγματικότητα – ακόμα και την κατασκευασμένη- όπου μέσα της νιώθει ασφαλής και όχι μόνο από οικονομική άποψη. Η ζωή, όμως, γίνεται πολύ πιο περίπλοκη από όσο νομίζουν κάποιοι που αποκλείουν την πρόσβαση σε ένα πλοίο της γραμμής στο λιμάνι του Πειραιά. Ένδειξη του «μακριά νυχτωμένοι» είναι και το γεγονός ότι ορισμένοι πιστεύουν ότι η τηλεργασία είναι φρούτο της πανδημίας χωρίς να γνωρίζουν ότι πολλά επαγγέλματα -και πολύ διαδεδομένα και παραγωγικά- λειτουργούν έτσι εδώ και δεκαετίες. Για να μην μιλήσουμε για το οκτάωρο που κάποιοι επαγγελματικοί κλάδοι ουδέποτε έχουν γνωρίσει χωρίς καμία μέριμνα για τα δωδεκάωρα -και λίγο λέμε- της επιπλέον εργασίας ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους ή και για να δημιουργήσουν υψηλότερο επίπεδο ζωής για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Είναι επίσης κοινότοπο να επαναλάβει κάποιος ότι η σημερινή γενιά που κάνει μάθημα μέσω webex, όταν έρθει η ώρα της θα «βγει στην παραγωγή» κάνοντας επαγγέλματα που ακόμα δεν έχουν εφευρεθεί. Καταιγιστικές μεταρρυθμίσεις, 4η βιομηχανική επανάσταση, ρομποτική, πράσινη οικονομία, τεχνητή νοημοσύνη, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, cloud computing και wire to the sky τεχνολογίες, εξειδίκευση, νέες δεξιότητες και πολλά άλλα φτιάχνουν ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που έχουν μεγαλώσει ήδη οι σημερινές παραγωγικές γενιές αλλά και οι ιδεολογίες τους.
Το καινούργιο από τη φύση του τρομάζει. Αλλά πιο τρομακτική είναι η μεταφυσική επιμονή ότι ο κόσμος παραμένει ο ίδιος. Δεν ωφελεί να κρύβεται κανείς πίσω από την ασφάλεια της δικής του κουρτίνας. Έχει τόσο σημαντικά θέματα η σημερινή, η πραγματική …πραγματικότητα και όσα φέρνει για το μέλλον που το να ασχολείται κάποιος αποκλειστικά και μόνο με αξύριστες μασχάλες, με μιθριδάτηδες ή να στύβει μαφιόζους για να βγάζει αντιπολιτευτικό χυμό σαν να πρόκειται για ό,τι πιο δημιουργικό έχει να προσφέρει στην εξέλιξη του κόσμου, μοιάζει με ψυχεδελική πολυτέλεια σε κατάστρωμα ενός άλλου πλοίου. Του Τιτανικού…
22°
