Η δικαίωση των νεκρών της 23ης Ιουλίου 2018 στο Μάτι και η συνειδητοποίηση της αξίας που έχουν οι ορθολογικές επιλογές μας για την ηγεσία του τόπου μας.
Οι ημερομηνίες είναι ο δικός μου ανορθολογισμός. Η 22η κάθε μήνα είναι, για παράδειγμα, μια καλή μέρα. Η 22η του Ιούλη ιδιαιτέρως. Μνήμες και συμβάντα που, ειδικά όταν τυχαία επαναλαμβάνονται, παίρνουν μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μας. Τη μέρα εκείνη, πριν δύο χρόνια, είχα προγραμματίσει να γυρίσω στο λιμάνι της Ραφήνας από το πρώτο κυκλαδίτικο ταξίδι των παιδιών και να περάσουμε το βράδυ στην Αθήνα πριν την επιστροφή τους στον Βορρά. Πράγματι, το απόγευμα τους έδειξα τις αντίστοιχες της γνώριμής τους Χαλκιδικής παραλίες της Νέας Μάκρης και το βράδυ είδαμε το Mamma Mia στο Σινέ Θησείον. Aπόλυτα διαφορετικές στιγμές που ταίριαζαν στην ημερομηνία.
Με το 23 δεν έχω καλές σχέσεις. Θα κάναμε ταξίδι ωστόσο εκείνη την ημέρα, δε γινόταν αλλιώς. Είχαμε φτάσει στη Θεσσαλονίκη όταν άρχισαν τα έκτακτα δελτία για τη φωτιά που έφτανε στη Ραφήνα. Ακριβώς 24 ώρες μετά από εμάς. Ο ανορθολογισμός μου με κυρίευσε. Μας είχε σώσει το 22, μια δύναμη πέραν από εμάς. Μια δύναμη που δε στάθηκε δίπλα σε εκείνους τους γονείς που επέλεξαν να τρέξουν με τα παιδιά τους στο μονοπάτι που έβγαζε στον γκρεμό. Σε εκείνους τους παππούδες που –ανήμποροι να κινηθούν γρηγορότερα– δεν πρόλαβαν να φέρουν τα εγγόνια τους εγκαίρως στην παραλία. Ναι, κάπως έτσι σκεφτήκαμε όλοι εκείνο το βράδυ. Μουδιάσαμε, δακρύσαμε και νοιώσαμε αδύναμοι για μέρες.
Όμως οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για την επιχειρησιακή και πολιτική διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι σαν σήμερα πριν δύο χρόνια, αλλά και άλλων πυρκαγιών που προηγήθηκαν, δίνουν ένα δυνατό χτύπημα στον ανορθολογισμό. Όχι, ούτε η απώλεια της ζωής 102 ανθρώπων, ούτε η εδραίωση για πάντα της θλίψης και του φόβου στη ζωή εκατοντάδων άλλων που βρέθηκαν στο Μάτι εκείνες τις ώρες ήταν «θέλημα Θεού». Οι ευθύνες είναι ανθρώπινες. Και είναι εξαιρετικά χρήσιμο που το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ μας το θυμίζει.
Όμως οι ευθύνες δεν είναι μεμονωμένες, δεν είναι του τάδε επιχειρησιακού οργάνου ή του δείνα πολιτικού προσώπου. Είναι όλων εκείνων που περιοριστήκαν στην έκφραση οργής είτε για αυτόν που δε σήκωσε τα αεροπλάνα στην Πεντέλη, είτε για αυτόν που δεν τα σήκωσε στη Μάνη. Είτε για αυτόν που ήταν υπουργός το 2018, είτε για αυτόν που ήταν υπουργός το 2014. Όλων εκείνων που έσπευσαν να στηλιτεύσουν τον κυνισμό είτε μόνο του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωνε ότι «αυτά τυχαίνουν στη βάρδια», είτε μόνο της ΝΔ που στήριξε ως τοπικό άρχοντα έναν από εκείνους που κρατούσαν τα αεροπλάνα στη γη. Όλων εκείνων που νομίζουν ότι αρκεί η τιμωρία των «αναίσχυντων της εκάστοτε συγκυρίας». Όσοι αρνούνται να αποδεχθούν την απουσία ηθικού έρματος των πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν μέρος της ευθύνης για τις ζωές που χάθηκαν.
Δε μας σώζει κανένας θεός από την κακιά στιγμή. Η πρόνοια του οργανωμένου κράτους και η αλληλεγγύη των συνανθρώπων μας μάς σώζει. Η δικαίωση των νεκρών της 23ης Ιουλίου 2018 περνά μέσα από την εγκατάλειψη του ανορθολογισμού και τη συνειδητοποίηση της αξίας που έχουν οι ορθολογικές επιλογές μας για την ηγεσία του τόπου μας.
23°
