Η ανάρτηση της Ειρήνης Αγαπηδάκη για τις πέτρες στο λεωφορείο των προσφύγων/ μεταναστών.
«Καταλαβαίνω τον φόβο για τον ξένο, τον άγνωστο, το διαφορετικό.
Καταλαβαίνω τις ανησυχίες και τους φόβους σε μια χώρα που ακόμα παλεύει με ανεπάρκειες σε κάθε επίπεδο.
Καταλαβαίνω τι σημαίνει να καλύπτει η παραπληροφόρηση το κενό στην ενημέρωση, αντιλαμβάνομαι πως η λάθος πληροφορία έρχεται και καλύπτει το κενό και θρέφει τους χειρότερους μας φόβους.
Ξέρω τι σημαίνει να μην έχεις να πάρεις ψωμί, φάρμακα και να ακούς ότι η Ε.Ε δίνει ψωμί και βοήθεια στον ξένο. Εύκολα δημιουργείται η εντύπωση ότι το κράτος δε νοιάζεται για σένα, αλλά μεριμνά για εκείνον.
Καταλαβαίνω όλα αυτά, έχω ζήσει τη φτώχεια και ξέρω πόσο απειλητικό είναι να είσαι φτωχός και μόνος.
Καταλαβαίνω πόσο εύκολα μπορείς να δεις τον κατατρεγμένο ως ανταγωνιστή στην ελάχιστη κρατική πρόνοια.
Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι πως αυτό σε κάνει να σκύβεις, να πιάνεις μια πέτρα από τον δρόμο και να την πετάς στο τζάμι του λεωφορείου που σε κοιτά μια μάνα με ένα μωρό στην αγκαλιά.
Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μεσολαβεί τόσος χρόνος, από την ώρα που σκύβεις ως την ώρα που την πετάς και να μην το μετανιώνεις.
Δεν καταλαβαίνω πως ξεχνάς το όνομα σου, ξεχνάς ποιος είσαι, και από Μαρία, Γιώργος, Θανάσης που είναι καλός άνθρωπος και νοιάζεται για τους άλλους, μεταμορφώνεσαι σε ένας από όλους, ίδιος με όλους που πετάνε πέτρες.
Δεν καταλαβαίνω πως την ώρα που πιάνεις την πέτρα, δεν το μετανιώνεις και δεν αποφασίζεις να την αφήσεις γρήγορα-γρήγορα κάτω, προσποιούμενος ότι ξεσκονίζεις τα παπούτσια σου.
22°
