Ελλάδα και Κύπρος έχοντας προχωρήσει σε στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ θα βρεθούν απέναντι σε ισχυρές δυνάμεις χωρίς την ασφάλεια μιας κοινής ευρωπαϊκής απάντησης.
Έρχεται ένα παράξενο καλοκαίρι. Η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Τεχεράνη μετά την απόφαση της διοίκησης Τραμπ για αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν (Ομπάμα, 2015). Οι New York Times αποκάλυψαν ότι προετοιμάζεται η αποστολή 120.000 στρατιωτών στη Μέση Ανατολή αν το Ιράν προκαλέσει με οποιοδήποτε τρόπο. Σύμπτωση ή όχι, αυτός ο αριθμός παραπέμπει στην εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Θα σπάσει το σκοινί που έχει τεντωθεί επικίνδυνα στις αμερικανοϊρανικές σχέσεις και τι θα συμβεί τότε; Δεν ξέρουμε όπως δεν ξέρουμε τι θα φέρει η επόμενη μέρα της ανακοίνωσης (τον Ιούνιο εκτός απροόπτου) από τον Λευκό Οίκο του «deal του αιώνα», όπως τους αρέσει να το λένε, για την αραβοϊσραηλινή διένεξη. Η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ είναι μια σαφής ένδειξη ότι η λύση που δρομολογείται θα προκαλέσει την οργή των Παλαιστινίων και ενδεχομένως θα πυροδοτήσει τον αντιαμερικανισμό μεγάλου μέρους του αραβικού κόσμου.
Οι ΗΠΑ δείχνουν πως έχουν επιλέξει ως συμμάχους, το Ισραήλ και την Σαουδική Αραβία, θέλουν στο στρατόπεδό τους την Αίγυπτο και την Ιορδανία. Επαίρονται ότι κέρδισαν τον πόλεμο κατά του ισλαμικού κράτους, παρακολουθούν με εκνευρισμό την απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση, πιστεύουν στον οικονομικό πόλεμο με την Κίνα για τον επανακαθορισμό των ισορροπιών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη και δεν ανησυχούν (σωστά μάλλον) για το ενδεχόμενο ενδυνάμωσης της ΕΕ μέσα από την πολιτική ολοκλήρωση.
Τι θα σημαίνουν όλα αυτά για εμάς; Ότι θα βρεθούμε χωρίς εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία που δοκιμάζει τις αντοχές της Λευκωσίας οργανώνοντας παράνομες γεωτρήσεις στην θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, που κρατά τα κλειδιά του προσφυγικού-μεταναστευτικού, που επηρεάζεται όλο και λιγότερο από τις Βρυξέλλες, που στρέφεται όλο και περισσότερο προς την Μόσχα, που γίνεται όλο και πιο αυταρχική, αντικοσμική, απρόβλεπτη.
Υπάρχουν κι άλλα: Ότι η Ρωσία του Πούτιν θα μπει πιο δυνατά στο μεγάλο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής έχοντας τη βεβαιότητα της συνεννόησης με το Ιράν και με την Τουρκία. Ότι το περίφημο μουσουλμανικό τόξο των Βαλκανίων είναι πιθανό να επαναπροσδιοριστεί στη βάση των νέων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών δεδομένων που θα διαμορφωθούν. Ότι Ελλάδα και Κύπρος έχοντας προχωρήσει σε στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ θα βρεθούν απέναντι σε ισχυρές δυνάμεις χωρίς την ασφάλεια μιας κοινής ευρωπαϊκής απάντησης.
Κατά τα άλλα, ευτυχώς που υπάρχουν οι δημοσκοπήσεις, το κότερο, οι δουλειές του πατέρα, ποιος έκοψε περισσότερο τη σύνταξη, τι θα ψηφίσει ο ψυκτικός από το Περιστέρι. Πού να κοιτάμε γύρω, τι να δούμε και τι να πούμε...
