Το δράμα του (σκεπτόμενου) κεντροαριστερού είναι εύκολο να περιγραφεί: Δεν έχει μια σοβαρή, δυναμική, ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική παράταξη να υποστηρίξει στις εκλογές. Αποτελεί μέρος του πιο αδύναμου κρίκου του πολιτικού σκηνικού.
Το στοίχημα χάθηκε, όταν η (ιδιοτελής) προσπάθεια της ΔΗ.ΣΥ. για διεύρυνση σκόνταψε στην ξύλινη γλώσσα μιας φοβικής λαϊκίστικης ηγεσίας, στα παλαιοκομματικά στελέχη που αρνούνται να κατέβουν από το άρμα, στην άρνηση να υιοθετηθεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία και στο τελικό αποτέλεσμα που δεν μπολιάστηκε καν με έναν δεύτερο στην ψηφοφορία Καμίνη, η παρουσία του οποίου θα επέβαλλε ίσως μια νέα συνταγή που δεν θα ήταν ΠΑΣΟΚ plus.
Η αγωνία του (σκεπτόμενου) κεντροαριστερού είναι αν θα ορθοποδήσει η χώρα. Αν θα κλείσει επιτέλους αυτό το κεφάλαιο της παρακμής, αν θα πάρουμε την αργή ανηφόρα της ουσιαστικής ανασυγκρότησης, αν θα μπορέσουν τα νέα παιδιά έστω της επόμενης γενιάς να ζήσουν και να βρουν δουλειά σε μια κανονική χώρα – κι αν θα ακουστεί η βασική κραυγή των εκατοντάδων χιλιάδων ξενιτεμένων, που δεν είναι μόνο το ύψος των μισθών, αλλά κυρίως η αναξιοκρατία.
Αν θα σοβαρευτούμε επιτέλους και θα αναδείξουμε εκπροσώπους που θα βελτιώσουν άμεσα το ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό, την παραπαίουσα υγεία, την πλήρως απαξιωμένη παιδεία. Aν θα ξεφύγουμε από αυτό τον φαύλο κύκλο του χρέους που αυξήθηκε παρά την πρωτοφανή μείωση του PSI, της υπερφορολόγησης που εκτόξευσε τη φοροδιαφυγή (γιατί να ταΐζουμε τον Καρανίκα) και αν θα καταργήσουμε τους διάφορους νόμους Κατρούγκαλου/Παρασκευόπουλου/Γαβρόγλου κλπ.
Αν θα μπορέσουμε, τώρα που οι δανειστές (κι όχι εμείς) βγήκαν από τα μνημόνια, να επιβιώσουμε χωρίς φθηνά δανεικά και να απαλλαγούμε από το φόβο της κατάρρευσης, που ήρθε τόσο κοντά το καλοκαίρι του ’15. Αν θα μπορέσουμε επιτέλους να απαλλαγούμε από τα πολιτικά υποπροϊόντα της κρίσης και του άθλιου αντιμνημονιακού αγώνα, που γέμισαν την κοινωνία με μίσος και το κοινοβούλιο με κόμματα και κομματίδια, που θα έπρεπε να βρίσκονται στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Και βέβαια, αν θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και έναν παράγοντα ανωμαλίας, που απειλεί να επανέλθει δριμύτερος στις προεδρικές εκλογές του ’19 και να βάλει για πάντα τη θηλειά της απλής αναλογικής στη χώρα, ώστε να μας κατσικωθεί εκβιαστικά και καταστρεπτικά.
Το δράμα του (σκεπτόμενου) Συριζαίου όμως είναι πολύ, μα πολύ σκοτεινότερο. Διότι, οι άλλοι, οι «παλιοί», αυτοί των 40 χρόνων, είχαν και εκατό σοβαρούς, άφησαν και εκατό σημαντικά πράγματα σε αυτόν τον τόπο, μαζί με όσα έκαναν ή παρέλειψαν, αφήνοντάς τον πίσω. Παρέλαβαν μια χώρα που ήταν επί δεκαετίες εμφυλιοπολεμικό προτεκτοράτο και την έκαναν (έστω και βαλκανική) ευρωπαϊκή χώρα – και μια από τις πλουσιότερες στον κόσμο. Ενώ οι παρόντες, με έναν εσμό ραδιούργων και μετρίων επικεφαλής, ενέσπειραν το μίσος και επέστρεψαν τον ασθενή πιο πίσω και από το 2014, παρατείνοντας επικίνδυνα την παραμονή του στην εντατική.
Πώς μπορείς να συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι μια κομματική τερατογένεση, που παριστάνει ότι είναι το καινούργιο, όταν τόσα στελέχη και ψηφοφόροι προέρχονται από το χειρότερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το χειρότερο κομμάτι της αριστεράς, εν ολίγοις μερικούς Μπανιάδες, οπουρτουνιστές πρώην Κνίτες και αριστεριστές; Πώς συμβιβάζεται η συνείδησή σου με τόση αφόρητη ελαφρότητα, με τόση δικτατορία της ανευθυνότητας, με τόση προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας;
Πώς να υπερασπιστείς μια κυβέρνηση, που εκτός από το ότι εφάρμοσε με τον πιο άτεχνο και αδίστακτο τρόπο όσα κατήγγειλε με πάθος (εισπράττοντας υποκριτικά συγχαρητήρια γιατί κανείς εταίρος δεν την θέλει ισχυρή αντιπολίτευση, αλλά πειθήνια κυβέρνηση μιας χώρας-παρία), δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον 3 (ολογράφως τρία) συνολικά επιτεύγματα, δηλαδή τους νόμους για το σύμφωνο συμβίωσης, την ιθαγένεια και την ταυτότητα φύλου; Πώς συμβιβάζεσαι με την τόσο αντιδημοκρατική επίθεση στους δημοκρατικούς θεσμούς, την τόσο ξεδιάντροπη προσπάθεια άλωσης των ΜΜΕ και την τόσο αδιανόητη δυσανεξία στην κριτική, από αυτούς που πάντα ήταν πρώτοι στις επικρίσεις;
Πώς μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο και «σοσιαλδημοκρατικότερο», όταν δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός στο γήπεδο, αλλά ούτε και στον πάγκο; Και δεν είναι μόνο η απόλυτη Κακιστοκρατία, που αναδεικνύει τους πιο ανίκανους και χωρίς προσόντα, είναι και οι ιδέες που επιβλήθηκαν σε αυτή την αριστερά, που δεν επιτρέπουν την ανάδειξη σοβαρών στον αφρό. Πώς αισθάνεται ο παλιός αριστερός που η φιλοευρωπαϊκή κληρονομιά της αριστεράς του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, που λάτρευε την αριστεία και το ανοιχτό πνεύμα, πετάχτηκαν στα σκουπίδια; Πώς νιώθουν τα παιδιά των άδολων αγωνιστών της αριστεράς, που σήμερα αποτελούν μερικά από τα χιλιάδες ρουσφέτια μιας κυβέρνησης, που φρόντισε να διορίσει όλους τους συγγενείς και φίλους; Πώς νιώθουν όταν τα υπόγεια του Μαξίμου εργαλειοποιούν τη θυσία των γονιών τους, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όπως στην υπόθεση Νοβάρτις;
Και ποιος πιστεύει, μετά και τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, ότι αυτή η κυβέρνηση που νόμιζε ότι είναι η Πρώτη Φορά Αριστερά, δεν πολιτεύτηκε με ένα μίγμα ακροδεξιάς και λαϊκίστικης ρητορικής του χειρίστου είδους, που μόνο στην Ιταλία των μπουφόνων ρατσιστών μπορείς να βρεις πιθανώς χειρότερη; Μήπως η μεταχείριση των μεταναστών στη Μόρια (το χειρότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον πλανήτη, σύμφωνα με το BBC) και αλλού είναι ουσιαστικά καλύτερη από αυτή που θα ήθελε ο κάθε Σαλβίνι; Μήπως κάνει κανέναν από αυτούς που φώναζαν για το «κολαστήριο της Αμυγδαλέζας» να ντρέπεται; Ή μήπως η ρητορική για «Εβραίους που δεν φορολογούνται στην Ελλάδα», το ρεζιλίκι με τα νομοσχέδια που δεν ψηφίζονται από τους ΑΝΕΛ, οι γκάφες στα ελληνοτουρκικά, ο εναγκαλισμός με την εκκλησία και η συνολική αισθητική και πολιτεία, τους κάνει να νιώθουν αριστεροί;
Και πώς τολμάει, αυτή η κυβέρνηση της αριστεράς, να ζητάει τώρα δήθεν «αντιδεξιό μέτωπο» των προοδευτικών δυνάμεων, αφού έκανε το παν για να τις αποφύγει, προτιμώντας τη χυδαιότητα των ΑΝΕΛ; Και ποιο είναι το αντιδεξιό σε ένα κομματικό μόρφωμα, που λατρεύει και αθωώνει τον Κώστα Καραμανλή, για τη χρεοκοπία της χώρας, χρησιμοποιώντας και φλερτάροντας συνεχώς γραφικά στελέχη του; Ποιος είναι ο προοδευτικός, όταν οι κυβερνώντες, συγκεντρώνοντας όλα τα συντηρητικά χαρακτηριστικά, αισθάνονται πολύ πιο κοντά με τη λαϊκή δεξιά, απ’ ό,τι με το κέντρο; Ακόμα και σε σχέση με τον Σαμαρά, που τόσο υποτίθεται ότι σιχαίνονται, δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος: To ίδιο ένοχοι για την αντιμνημονιακή αθλιότητα που έγινε μεγαλοπρεπής τούμπα, ενώ το Μακεδονικό επιχειρήθηκε να λυθεί και από τους μεν και από τον δε, όσο πιο λάθος και άτεχνα γινόταν, αποκλειστικά με γνώμονα όχι το εθνικό, αλλά το μικροκομματικό συμφέρον.
Οι διαχωριστικές γραμμές, λοιπόν, μεταξύ προόδου και συντήρησης είναι πια στον άξονα λαϊκισμού-αντιλαϊκισμού. Κι εκεί οι οπαδοί της σημερινής κυβέρνησης, που εξακολουθούν να εκφράζονται φωναχτά, δεν έχουν τίποτε άλλο να αντιτάξουν παρά το εφεύρημα του «ακραίου κέντρου». Μόνο που οι περισσότεροι πολίτες που ταλαντεύονται ανάμεσα στις συμπληγάδες του σημερινού δικομματισμού δεν είναι «φανατικοί μετριοπαθείς». Είναι πολίτες που έχουν σιχαθεί αυτόν το τρόπο του πολιτεύεσθαι, τον τόσο κυνικό και διχαστικό.
Ούτε θέλουν τη συνολική εξαφάνιση της αριστεράς. Την πλήρη αποδυνάμωση ΑΥΤΗΣ της αριστεράς θέλουν – και για λόγους παραδειγματισμού. Αυτής που τους προσέβαλε και τους προσβάλλει τόσο πολύ, με την κουτοπονηριά και την αποφυγή ευθυνών, την αμορφωσιά και την κοροϊδία, τον οπορτουνισμό και την απανθρωπιά που έδειξε, μετά την τραγωδία στο Μάτι. Η οποία τραγωδία φυσικά εκδηλώθηκε στα πιο αδύνατα σημεία ενός πελατειακού κράτους δεκαετιών, για το οποίο όμως έχει κανείς ευθύνη όταν το διαιωνίζει με τον χειρότερο τρόπο. Γιατί όταν αναλαμβάνεις να κυβερνήσεις, δεν μπορείς να επικαλείσαι το τυχαίο της «βάρδιας σου», ιδίως όταν όλα έχουν αφεθεί στην τύχη και στην καμαρίλα του μικροπολιτικού σχεδιασμού. Κι αν οι αντιδράσεις και η απήχηση των «Αντι-Σύριζα φίλων» ήταν τόσο ισχυρές (και από λίγους απαράδεκτα κανιβαλικές), ήταν γιατί ακριβώς το άρθρο της Αγγελικής Σπανού ήρθε μετά από αυτή τη χυδαία επίδειξη κυνισμού.
Ο κεντροαριστερός ψηφοφόρος, λοιπόν, κάτι θα βρει να ψηφίσει. Ίσως το ασθμαίνον ΚΙΝΑΛ (άλλωστε και η εκθρόνιση της ΧΑ από την 3η θέση και οι 180 ψήφοι ενόψει προεδρικής εκλογής έχουν τεράστια σημασία), ίσως το εξαφανισμένο δημοσκοπικά Ποτάμι (αν υπάρχει αυτόνομα), ίσως τον πιο ουσιαστικά προοδευτικό και εκσυγχρονιστή ηγέτη που έβγαλε η συντηρητική παράταξη. Ναι, τα ακροδεξιά και τα λαϊκοδεξιά βαρίδια μέσα στη ΝΔ δεν αρέσουν σε κανέναν πραγματικά προοδευτικό πολίτη. Αλλά υπάρχει μια πιθανότητα, αν ενισχυθεί ο Μητσοτάκης, να παραμείνουν εγκιβωτισμένα σε μια ευρεία κεντροδεξιά παράταξη, που προσπαθεί να γίνει επαρκώς ευρωπαϊκή, χωρίς αυτοί να επιβάλουν την ατζέντα τους και την αισθητική τους, όπως ο Καμμένος. Και μάλλον πιο πολλά από αυτά θα συναντήσει κανείς, αν υπάρξει, σε μια επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδειξε και η υπουργοποίηση της Παπακώστα, που αποκαλούσε τους μετανάστες «κατσαρίδες»…
Οι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όμως (που κατά το 30 τουλάχιστον από το 36% δεν του ανήκουν), γιατί θα σηκωθούν από τον καναπέ τους, για να υπερασπιστούν και να επαναλάβουν την τόσο επιτυχημένη τους ψήφο; Η μεγάλη διαφορά, που πολλοί δεν αντιλαμβάνονται, είναι ότι οι απέναντι εξέλεξαν μακράν έναν από τους πιο προοδευτικούς και μορφωμένους που είχαν (που για όποιον τον κοροιδεύει ως ανεπαρκή, θυμίζω οτι μοιάζει με τον Τσώρτσιλ, όπως και πολλοί άλλοι, μπροστά στον Τσίπρα). Αντιθέτως, οι ίδιοι έχουν αναδείξει τους χειρότερους, αδίστακτους και τριτοκλασάτους μιας κάποτε σεβαστής παράταξης – και βεβαίως του ΠΑΣΟΚ. Κι αν αυτό δεν αποδοκιμαστεί άμεσα και σκληρά, δεν θα αφήσει ποτέ τη χώρα να ανασάνει…
20°
