Και όλα αυτά ενώ τα τελευταία χρόνια το ΛΑΟΣ πήγαινε καλά στον πίνακα των πωλήσεων. Βοήθησε, βέβαια, και ο εξώφθαλμος επικοινωνιακός κρετινισμός της Νέας Δημοκρατίας, που έκανε πολλούς να σκεφτούν ότι άλλο δεξιός και άλλο ηλίθιος. Και αγανακτισμένοι βρήκαν στον πρόεδρο Γιώργο ένα γουστόζικο τύπο που «λέει τα αυτονόητα» και μάλιστα με απλό, κατανοητό τρόπο.
Ήταν τέτοιο το αδιέξοδό τους, που κατόρθωσαν –έστω και διστακτικά– να παραβλέψουν τη γραφικότητα, το ύφος εξυπνάκια ξερόλα ταξιτζή, τα βλακώδη συνθήματα με τις ομοιοκαταληξίες («τώρα ξέρεις» κ.ο.κ.), τα βαμμένα κορακί μαλλιά και τα βιντεάκια στο youtube όπου αποκαλούσε τη χούντα «επανάσταση». Εντελώς κανονικοί άνθρωποι άρχισαν να λένε ανοιχτά ότι θα τον ψηφίσουν. Οι εκπρόσωποί του συμμετείχαν σαν ίσοι, σε όλα τα πάνελ, με κύρος και επιπλέον έφερναν νούμερα. Η Ευγενία Μανωλίδου με τον Άδωνι έγιναν το «βασιλικό ζεύγος» στον κόσμο της μεσημεριανάδικης κατινιάς. Δεν ήταν πια ακροδεξιοί, αλλά απλώς σελέμπριτι. Ο γάμος τους, μάλιστα, έφερε το μέσο μικροαστό στον παράδεισό του, αφού συνδύασε ορθοδοξία, Καρατζαφέρη, Φαίη Σκορδά, πατριωτισμό, κάμερες του Star και κομμώσεις θείτσας χουντικού ρυθμού στο ίδιο μέρος. Το μήνυμα ήταν διάχυτο: «Ρε, τελικά δεν είναι τόσο κακό να είσαι ΛΑΟΣ».
Εντωμεταξύ, οι ελάχιστες διαρροές από προδομένους σκληροπυρηνικούς προς τη «Χρυσή Αυγή» (η οποία καθόλου συμπτωματικά ξαναμπήκε στο χάρτη) ήταν όχι μόνο φυσιολογικές, αλλά επιβεβαίωναν και την επιτυχία. Όπως ο σκληροπυρηνικός fan ενός hip-hop συγκροτήματος αισθάνεται προδομένος όταν βλέπει τους πρώην «δικούς του» να τραγουδούν στο Rex, έτσι και ο «Χρυσαυγίτης» εγκατέλειπε το ΛΑΟΣ βλέποντάς το να «φλωρίζει». Με άλλα λόγια, το κόμμα μετατρεπόταν στο όνειρο κάθε marketing manager: είχε αρχίσει να γίνεται trendy.
Και τότε, το απέναντι μαγαζί έκανε ανακαίνιση.
Νέος ιδιοκτήτης, καθαρότερα ποτά και νέος dj, που αντί για «Ζουζούνια» παίζει κανονικά τραγούδια. Είναι η στιγμή που ο κάθε σοβαρός μαγαζάτορας πρέπει να κρατήσει τον κόσμο που έχει έρθει στο μαγαζί του και το έχει κάνει επιτυχία. Απέναντι σε Παυλόπουλους και Αντώναρους, ακόμα και μια καντίνα μοιάζει Rock and Roll. Αλλά, στον κανονικό ανταγωνισμό δείχνεις τι μπάλα παίζεις πραγματικά. Ο πρόεδρος Γιώργος το μόνο που έχει να κάνει είναι να εκμεταλλευτεί τη δυναμική που έχει αποκτήσει και να δείξει στους φρέσκους πελάτες του ότι δεν είναι απλώς ένα cult σκυλάδικο που λίγο για χαβαλέ, λίγο για σπάσιμο, έκανε μια σύντομη επιτυχία. Ότι δεν είναι Κατέλης, αλλά Νίκος Βέρτης.
Και εκείνος, ακριβώς αυτή την κρίσιμη στιγμή, μέσα σε τρεις μέρες κάνει ισάριθμες κινήσεις αυτοκτονίας.
Πρώτον: Τη στήνει έξω από το περιστύλιο και περιμένει τον Σαμαρά, σα να είναι η Μάρω Λύτρα που τη στήνει κάτω από το σπίτι του Καραφώτη. Οι φρέσκοι πελάτες παίρνουν το μήνυμα ότι το νέο μαγαζί που επέλεξαν, υπερβαίνοντας τις αστικές νεοδημοκρατικές τους αναστολές και την «απεταξάμην τη λαϊκουριά» φιλοσοφία τους, δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό που εγκατέλειψαν. Και επιπλέον, το αφεντικό του αντί για μάγκας, όπως νόμιζαν, είναι μια παρατημένη γκόμενα.
Δεύτερον: Σε μια πρωτοφανή επίδειξη πολιτικού αυτισμού και μπακαλίστικης μικροαπατεωνιάς προτείνει (στα σοβαρά!) εκλογές τον Μάρτιο. Την ώρα που ακόμα και ο πιο ακραίος αντιπασόκος θέλει λίγο να ηρεμήσει, εκείνος θέλει να συνεχίσει για άλλους τέσσερις μήνες το μπάχαλο, εν μέσω επιτηρήσεων, κρίσης και με το βασικό στρατό (τη Νέα Δημοκρατία) σε περίοδο ανασυγκρότησης. Το επιχείρημα ότι «ο ΛΑΟΣ βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από τα κομματικά του ωφέλη» πάει αδιάβαστο. Και ταυτόχρονα θυμίζει τον ενοχλητικό ταβλαδόρο του καφενείου που, αφού έχει χάσει, επιμένει να έρχεται στο τραπέζι σου κουνώντας το τάβλι και να σε πρήζει για μια ρεβάνς, φωνάζοντας «διπλά ή τίποτα».
Και τρίτον: Καταφεύγει σαν δαρμένο κουτάβι στην αγκαλιά του πιο αποκρουστικού κομματιού της πελατείας του. Στον περιθωριακό, μισαλλόδοξο, loser γεροξούρα, που ζει με τις θεωρίες συνωμοσίας και νοσταλγεί τη χούντα. Ταυτίζεται με αυτές τις κατώτερες μορφές ζωής που κάθονται όλη μέρα στο παράθυρο και κοιτάζουν με μίσος το αυτοκίνητο του γείτονα, που κουτσομπολεύουν με τον περιπτερά και τηλεφωνούν στα κανάλια για να βρίσουν και να το κλείσουν. Γιατί σε αυτούς απευθύνεται, όταν κοιτάζει σαν κατίνα το αυτοκίνητο της καθαρίστριας και σχολιάζει «μωρέ, κοίτα μεγαλεία αυτή… Τίποτα δεν έμεινε όρθιο πια». Που, σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει: «Μικροαστέ βλάχε, αν νιώθεις αποτυχημένος επειδή ακόμα και μια καθαρίστρια έχει καλύτερο αυτοκίνητο από σένα, εγώ είμαι εδώ να σε παρηγορήσω και να σου δώσω στέγη».
Νομιμοποιεί, δηλαδή, το φθόνο του ανώνυμου καθημερινού μαλάκα. Χωρίς να του υπόσχεται βελτίωση της δικής του θλιβερής ζωής, αλλά οπλίζοντάς τον με ακόμα περισσότερο μίσος για τις ζωές των άλλων. Δηλαδή παίζοντας κατενάτσιο με άμυνα το αρχέγονο DNA της ακροδεξιάς λαϊκούρας. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το κάνει με κίνητρο την επιστροφή στην original ιδεολογία του. Αυτό θα ήταν κατανοητό. Αλλά από τη στιγμή που όσο το μαγαζί ανέβαινε, η original ιδεολογία είχε γίνει «γαργάρα» για να μην τρομάξει τους νέους πελάτες, είναι προφανές ότι η στροφή αποτελεί μια στρατηγική επιλογή. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει σύμβολο της πιο εκκωφαντικής εμπορικής αυτοκτονίας στη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Γιατί όταν οχυρώνεσαι, υπαναχωρώντας, στην ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει τους πελάτες «σιγουράκια» σου, κάνεις όλους τους νορμάλ ανθρώπους που σε προτίμησαν να ντρέπονται που ανήκουν στο «κλαμπ» σου. Νόμιζαν ότι διασκέδαζαν στο νέο “Villa Mercedes” και ξαφνικά τους θύμισες ότι βρίσκονται στο Μπουρνάζι. Είναι σα να έχεις φτύσει αίμα για να κάνεις τους καταναλωτές να ξεχάσουν ότι τα αθλητικά παπούτσια που πουλάς φτιάχνονται από ανήλικα παιδιά στη Μαλαισία και ξαφνικά να βγάζεις μια διαφήμιση που τα δείχνει να ματώνουν τα δάχτυλά τους για να κερδίσεις την υποστήριξη των σαδιστών. Μόνο που κανείς ποτέ δεν διασώθηκε, κολακεύοντας τα κατώτερα ένστικτα των ηλιθίων. Αντιθέτως. Ναυάγησε. Αφήνοντας, μάλιστα, πίσω του την ανάμνηση του απλού γραφικού κακομοίρη.
22°
