Αν το «πέρασµα» του Αλέξη Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη του φετινού Σεπτεµβρίου ήταν το αναµενόµενο, δηλαδή η δηµόσια εικόνα του ήταν εκείνη που προεξοφλούσαν οι πολιτικοί του φίλοι και οι αντίπαλοί του, αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είναι κάτι το σηµαντικά πιο ενδιαφέρον.
πρώτος «σκόνταψε» πάνω στη βάση της πολιτικής ξερολιθιάς που ο ίδιος µε επιµονή προσπάθησε να οικοδοµήσει από το 2014 και µετά. Την ίδια τη δηµόσια εικόνα του, δηλαδή, η οποία και αποτελεί το βασικό συστατικό στοιχείο της πολιτικής δυναµικής αλλά και του κύριου «καυσίµου» του ΣΥΡΙΖΑ. Την «πάτησε» όταν αναµετρήθηκε µε τις δύο συναδέλφους δηµοσιογράφους οι οποίες αντικατέστησαν το πάγιο πολιτικού τύπου ερώτηµα µε µία κοινωνικά και ανθρώπινα φορτισµένη διαπίστωση. Ο πρωθυπουργός της χώρας εζυγίσθη, εµετρήθη και εβρέθη ελλιπής. Θα προσέθετε κάποιος και… αναιδής. Την «πάτησε» επίσης διότι δεν διαπίστωσε εγκαίρως πως η αντλία καυσίµων της εξουσίας του είχε βουλωµένα ζικλέρ µε αποτέλεσµα η καύση να είναι αναποτελεσµατική. Οι όροι «ανάπτυξη», «αλληλεγγύη», «κοινωνική δικαιοσύνη», «πάταξη της διαπλοκής» ακούγονταν ως άσφαιρα πυρά από τα χείλη ενός νέου ανθρώπου που αναλώνει το πολιτικό του κεφάλαιο µε φρενήρεις ρυθµούς, οχυρωµένος πίσω από το ανάχωµα που ακόµη του επιτρέπει να ασκεί εξουσία επί της κοινωνίας και βεβαίως επί του κοµµατικού του ακροατηρίου. Όχι πως θα αντιµετωπίσει µείζον πρόβληµα στο επερχόµενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο. Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί τη µοναδική εγγύηση η οποία λειτουργεί ως αποτελεσµατική συγκολλητική ουσία σε ένα κόµµα που κατέδειξε πως οι πραγµατικές εφεδρείες του σε ανθρώπινους πόρους εφάπτονται της απόλυτης ελαφρότητας του πολιτικού Είναι.
Όµως, η εµφάνιση του πρωθυπουργού αυτό τον Σεπτέµβριο, παρά την απόλυτη ανοχή αν όχι την παρότρυνση των ευρωπαίων συµµάχων του, του Βορρά και του Νότου, των Σοσιαλιστών και των Λαϊκών Δεξιών για να µην εξαπατώµεθα, παρά τα δηµόσια φλερτ και τους δηµόσιους ασπασµούς στα ιερά χώµατα του Ζάππειου και του Μαξίµου, παρόλα αυτά, η εµφάνιση της Θεσσαλονίκης είχε έντονη την οσµή της παρακµής και ακόµη πιο έντονη την αίσθηση της διολίσθησης που προκαλείται από τη διαπίστωση του ελλείµµατος δυναµικής.
Η πολιτική Ιερουσαλήμ
Αν λοιπόν για τον Αλέξη Τσίπρα ισχύει η αίσθηση του «αναµενόµενου», άρα του ήδη γνωστού και άρα πολιτικά φθαρτού, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τα πράγµατα είναι εντελώς διαφορετικά και δύσκολα. Η παρηκµασµένη εδώ και χρόνια ΔΕΘ λειτουργεί περίπου όπως η Ιερουσαλήµ. Είναι το τίποτε και τα πάντα, όπως οµολογούσε µε βαθιά αίσθηση της ιστορίας ο κούρδος πολιορκητής της, ο Σαλαϊντίν. Το ραντεβού της ΔΕΘ αποτελεί ένα πολιτικό «must», µία εξαναγκαστική συνθήκη, ένα απαραίτητο «deja vu», ένα ψυχολογικά αναµενόµενο «γκαλά» όπου ο θεατής µε κανιβαλική διάθεση περιµένει το µεγάλο λάθος, το ολίσθηµα, την τρικλοποδιά, τη µοιραία πτώση. Η ΔΕΘ είναι η ετήσια δόση πολιτικού θεάµατος που λειτουργεί όπως οι δηµόσιες τελετές, όταν οι κολίγοι είχαν το δικαίωµα να φτύνουν τον πρίγκιπα µία και µοναδική φορά το χρόνο. Κάτι σαν συλλογική κάθαρση, δηλαδή. Σαν συλλογική εκτόνωση, τώρα πια µέσω του παραµορφωτικού φακού της τηλεοπτικής κάµερας.
Αντίθετα µε αυτό που θα ανέµενε ο παρατηρητής, οι στενοί συνεργάτες του αρχηγού της Νέας Δηµοκρατίας δεν χαµογελούν αυτάρεσκα παρά τις δηµοσκοπήσεις ούτε και κρύβουν τους προβληµατισµούς τους. Προφανώς επειδή γνωρίζουν πώς να «διαβάσουν» τις δηµοσκοπήσεις αλλά και διότι αντιλαµβάνονται τα πραγµατικά προβλήµατα. Επί παραδείγµατι αναγνωρίζουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν απολαµβάνει µέχρι στιγµής της «θερµής» υποδοχής από τον ξένο παράγοντα και δεν τυγχάνει της πολιτικής «φιλοξενίας» ακόµη και από τα όµορα πολιτικά σχήµατα της Ευρώπης. Όσο για τον πέραν του Ατλαντικού «φίλο» τα πράγµατα είναι περισσότερο στενάχωρα.
Οι στενοί συνεργάτες του, αντιλαµβάνονται πως ο αρχηγός της ΝΔ οφείλει να εφαρµόσει έστω και επώδυνα µία πολυδιάστατη στρατηγική η οποία θα του επιτρέψει να αποκτήσει ένα λειτουργικό κοµµατικό µηχανισµό που είναι τώρα το ζητούµενο και να αποστεώσει τα υβρίδια Καραµανλισµού τα οποία κανιβαλίζουν τις εφεδρείες πολιτικού κεφαλαίου που ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει. Οι δηµοσκοπήσεις καταδεικνύουν µε περισσή ακρίβεια το έλλειµµα αυτού του ρεύµατος που θα επέτρεπε στην αξιωµατική αντιπολίτευση να αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού και να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Αυτός είναι ο λόγος που η εµφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ισοδυναµεί µε ένα στοίχηµα του οποίου η έκβαση θα στοιχειώσει ή θα τον απελευθερώσει από την ιδιότυπη οµηρεία την οποία βιώνει στο κόµµα του.
Η συγκυρία δεν είναι από τις καλύτερες. Η γερµανική Χριστιανοδηµοκρατία περνά δύσκολες ηµέρες, ο Ραχόι φλερτάρει πια µε την ιστορική αφάνεια, ο Σαρκοζί δεν απολαµβάνει της αποδοχής της γαλλικής κοινωνίας και µόνον ο Τραµπ λάµπει διά της ανοησίας του και απειλεί διά της επικινδυνότητάς του. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Βρετανοί δεξιοί για να θυµίζουν κάτι από το πρόσφατο παρελθόν της απόλυτης κυριαρχίας των συντηρητικών παρατάξεων στη Γηραιά Ήπειρο µετά της Γηραιάς Αλβιώνος βεβαίως.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να καταδείξει στη ΔΕΘ ότι είναι σε θέση να επιχειρήσει άµεσα και αποτελεσµατικά τον έλεγχο του πολιτικού Κέντρου. Οι πρόσφατες δηµοσκοπήσεις ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους κατέδειξαν για µία ακόµη φορά πως οι ψηφοφόροι του πολιτικού κέντρου εξακολουθούν να πλειοψηφούν εντός της σηµερινής κοινωνίας. Οι ψηφοφόροι και όχι τα πολιτικά κόµµατα που κατ’ ευφηµισµό εκπροσωπούν το πολιτικό κέντρο.
Με αυτά τα δεδοµένα η «άνοδος» του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ είναι πολιτικά σηµαντικότερη από την «κάθοδο» του Αλέξη Τσίπρα από τη ΔΕΘ στην Αθήνα. Η αίσθηση που επικρατεί ενισχύει την άποψη πως τόσο ο αρχηγός της ΝΔ όσο και το στενό επιτελείο του αναγνωρίζουν πως αυτός ο Σεπτέµβριος πρέπει να σηµατοδοτήσει την έναρξη της δεύτερης φάσης της στρατηγικής του αρχηγού της αξιωµατικής αντιπολίτευσης µε ορίζοντα τις εκλογές εντός του 2018, ενδεχοµένως δε, αν και εφόσον επικρατήσουν νέες δυναµικές, και εντός του τελευταίου τριµήνου του 2017, µετά δηλαδή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και εκείνες στη Γερµανία.
