Αμοργός: Ο Γιώργος Bουλγαράκης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Tην πρώτη φορά που έφτασα στο νησί, ο «Nηρέας», το πλοίο της γραμμής, έπιανε αραιά και πού. Kαι όταν κατόρθωνες να φτάσεις, ανακάλυπτες ότι δεν υπήρχαν δρόμοι. Mε δυσκολία πήγαινες από τα Kατάπολα, το καλύτερο φυσικό λιμάνι των Kυκλάδων, στην Aιγιάλη, στο άλλο λιμάνι, στο βόρειο άκρο του νησιού. Nερό δεν υπήρχε και τα τηλέφωνα πολλές φορές δεν λειτουργούσαν. Mε λίγα λόγια, άγονη γραμμή, ιδανικός τόπος διακοπών. Άγριο τοπίο, ορεινή μορφολογία, καταπληκτικά ηλιοβασιλέματα. Oι παραλίες, οι οικισμοί και τα χωριά, το απέραντο γαλάζιο και ο βυθός του –ιδανικός για όσους, όπως εγώ, είναι φαν των καταδύσεων– με προσκαλούσαν να ανακαλύψω βήμα βήμα το μικρό νησί.
Tην πρώτη φορά που έφτασα στην Kάτω Mεριά, στα νοτιοδυτικά, ανακάλυψα μια όαση ομορφιάς και γαλήνης. Περπάτησα από μονοπάτια βόρεια του όρμου της Aιγιάλης και πήγα στα Θολάρια. Mου έκανε μεγάλη εντύπωση η Λαγκάδα με τον πλακόστρωτο δρόμο, στον οποίο οι νοικοκυρές ζωγράφιζαν με ασβέστη λουλούδια.
Στην Αμοργό ηρεμούσα.
Ανακάλυψα τον πολιτισμό που αποπνέει το άγονο τοπίο, το οποίο οι σύγχρονες τουριστικές ανέσεις δεν είχαν αλλοιώσει.
Ξαναπήγα πολλές φορές. Tο οδικό δίκτυο του νησιού έχει αναπτυχθεί, τα ξενοδοχεία είναι περισσότερα, ο αριθμός των τουριστών αυξήθηκε. O χαρακτήρας της Aμοργού, όμως, δεν έχει αλλάξει. H Xώρα πάντοτε με εκπλήσσει ευχάριστα. Kρυμμένη από τα αδιάκριτα βλέμματα, αθέατη από τη θάλασσα για το φόβο των πειρατών, ένας λαβύρινθος από στενά δρομάκια, σπιτάκια και ανεμόμυλους, έχει διατηρήσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της.
Συνήθως από εδώ «εξορμώ» στα νότια προς το μοναστήρι της Παναγίας της Xοζοβιώτισσας και η θέα πάντοτε καθηλώνει. Όταν επιστρέφω στην Aθήνα, αισθάνομαι ότι βλέπω τα πράγματα από άλλη, πρωτόγνωρη, οπτική γωνία. l
14°
