Θα το προσέξατε κι εσείς, φαντάζομαι. Δυο στυφοί, δυο σχεδόν μουντρούχαλοι, δυο τελείως αντιεπικοινωνιακοί τύποι έκλεψαν όλα τα βλέμματα την τελευταία εβδομάδα και προξένησαν μεγάλες προσδοκίες στους κατάκοπους πολίτες. Δεν έχω δει ποτέ μου από κοντά τον Γιάννη Στουρνάρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η δημόσια εικόνα τους όμως τα λέει χαρτί και καλαμάρι: «Δεν εορτάζουμε και δεν δεχόμεθα επισκέψεις». Τελεία, παράγραφος.
Πώς εξηγείται που εν μια νυκτί έγιναν κι οι δυο τους το τελευταίο χαρτί της χώρας; Με τόσους «χαρισματικούς» γύρω τριγύρω, με τόσους βιρτουόζους του σπρέχεν, της μιμικής, της ορχήσεως και της δημαγωγίας, προσωπικά είχα χάσει κάθε ελπίδα.
Ειδικά ο Γιάννης Στουρνάρας με το κούρεμα πεζοναύτη και τον στεγνό τρόπο με τον οποίον μας σέρβιρε κάθε φορά τη λυπητερή, δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή πιθανότητα να κερδίσει την εύνοια μας. Στριμωγμένος μάλιστα καθώς ήταν ανάμεσα στον μεγάλο αρλεκίνο Βαρουφάκη και τo ορειχάλκινο άγαλμα της Ζωής, απορώ πώς βρήκε το κουράγιο να σώσει τη νομισματική παρτίδα και να φέρει προ των ευθυνών του τον χορό των γερόντων: πρώην πρωθυπουργοί, νυν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, ουαί, οίμοι, φευ, παπαί και λοιπά σχετλιαστικά επιφωνήματα.
Για τον «Κυριάκο», τα επικοινωνιακά του μειονεκτήματα ήταν κάτι παραπάνω από ορατά. Απορώ μάλιστα πώς το διανοήθηκε να βάλει το (κακοκουρεμένο) κεφαλάκι του στον ντορβά με τους πεισμωμένους βαρόνους, τους αυτόκλητους κάγκουρες και τους πολλά υποσχόμενους λούζερς. Κι όμως…
Ευτυχώς, δεν είναι μόνον αυτοί οι δυο που διεκδικούν με αξιώσεις τον τίτλο του ανθρωποδιώχτη. Έχουμε κι άλλους στρυφνούς και δυσνόητους που προς το παρόν δεν εισακούγονται, ελπίζω όμως σύντομα να εισακουστούν. Θα έχει βέβαια λίγη φασαρία, τότε. Αέρας θα φυσάει, έλικες θα φτεροκοπούν, κουρνιαχτός θα σηκώνεται κι ο πιλότος θα πιέζει τους επιβάτες να βιαστούν για να σηκώσει τη σκαλίτσα και να αρχίσει επιτέλους η κάθετη απογείωση. Doors locked, Lights on, Engine instruments checked, Action και φύγατε.
14°
