Στην ποιητική εκδοχή της θεωρίας του χάους παρακολουθούμε μία πεταλούδα να κουνάει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, κίνηση που θα δημιουργήσει μία καταιγίδα στην Κίνα. Η προσέγγιση είναι απλουστευτική, όμως εμείς, οι αδαείς, μπορούμε να αντιληφθούμε με δέος τη χαοτική αλληλουχία των γεγονότων που σχηματίζουν τη ζωή μας. Πιο σαφές παράδειγμα: σήμερα ένα ζευγάρι Ιαπώνων κάνει σεξ, σπάει το προφυλακτικό, γεννιέται ένα παιδί που μετά από είκοσι χρόνια θα έρθει διακοπές στην Ελλάδα και, κατά λάθος, θα σου ανατινάξει το σπίτι. Αυτό ο λαός το λέει μοίρα, όμως οι μαθηματικοί προσπαθούν να του δώσουν σχήμα. Υπάρχουν θεωρίες, εξισώσεις, μοντέλα που προσπαθούν να διακρίνουν το τυχαίο από το χαοτικό. Είναι άλλο το χάος των μαθηματικών και άλλο η χαοτική κατάσταση, ας πούμε, στους δρόμους. Όμως πέρα από όλα αυτά, πέρα από το χάος των εξισώσεων και μακριά από το χάος των ασυνάρτητων, τυχαίων γεγονότων, υπάρχει εκείνο το ιδιαίτερο, το μοναδικό. Το δικό μας. Το ελληνικό μπουρδέλο. Το μπάχαλο.
Δεν υπάρχει λογική ή μαθηματική εξήγηση για αυτό που συνέβη την Κυριακή στη Νέα Δημοκρατία. Το σύστημα ηλεκτρονικής καταγραφής των ψηφοφόρων δεν λειτούργησε ποτέ. Και χωρίς σύστημα ηλεκτρονικής καταγραφής δεν μπορείς να αποφύγεις τη διπλή και τριπλή ψήφο, εκτός και αν τους μαρκάρεις όπως τα γελάδια στην Άγρια Δύση. Στην πραγματικότητα το σύστημα δεν λειτούργησε ποτέ, ούτε στις δοκιμές. Έφτασαν, λοιπόν, στην Κυριακή των εκλογών, χωρίς να είναι σίγουροι για τη λειτουργικότητα του συστήματος. Και υπήρχαν άνθρωποι που, από την Παρασκευή, έβαζαν στοίχημα το αυτοκίνητό τους, υποστηρίζοντας ότι οι κάλπες δεν θα ανοίξουν ποτέ. Γιατί συνέβη αυτό; Είναι πολιτικό το θέμα; Υπάρχει κάποια συνωμοσία πίσω από όλα αυτά; Ανοησίες. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τη μοναδική, την παγκοσμίως πρωτότυπη, ανυπέρβλητη, ανίκητη ελληνική μαλακία. Συγγνώμη, η λέξη είναι αντιαισθητική. Όμως μερικές φορές οι λέξεις είναι τόσο ακριβείς, που λες ότι σχεδιάστηκαν για τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Δεν υπάρχει σατανικό σχέδιο για τη διάλυση της Νέας Δημοκρατίας, όπως ουδέποτε υπήρξε συνωμοσία ξένων κέντρων εις βάρος της Ελλάδας. Μια χαρά τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. Αν δεις τη χώρα από λήψη 360 μοιρών, θα καταλάβεις πως καταρρέει όπως ένας πύργος από jenga όταν του αφαιρέσεις το κρίσιμο κομμάτι. Και στην περίπτωσή μας, αυτό το κομμάτι ήταν τα χρήματα. Ήταν το ψεύτικο, το δανεικό, το φουσκωμένο χρήμα που κρατούσε αυτό το μπάχαλο όρθιο. Το χρήμα που βούλωνε τρύπες και κάλυπτε την καχεξία από την έλλειψη συγκρότησης και επαγγελματισμού. Στο παλιό σύμπαν ο κάθε Παπαμιμίκος θα είχε προσλάβει έναν τεχνικό για κάθε ψηφοφόρο, θα έφερναν ανθρώπους από το εξωτερικό, θα τάιζαν τα προβλήματα με φρέσκα ευρώ. Τώρα τα λεφτά τελείωσαν. Έμεινε, όμως, η νοοτροπία του «έχει ο Θεός» ή, ακόμα καλύτερα, του «δεν γαμιέται, κάτι θα γίνει την τελευταία στιγμή». Όμως δεν γίνεται τίποτα. Μόνο γαμιέται. Και στην τελική, τι είναι τα ελληνικά πολιτικά στελέχη; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ στα σοβαρά τι συγκρότηση έχουν οι περισσότεροι από δαύτους; Νομίζετε ότι διακρίνονται από επιχειρησιακή επάρκεια, επαγγελματισμό και αρχές στοιχειώδους σοβαρότητας; Ακόμα και αν εγώ τους αδικώ, η κατάσταση της χώρας με επιβεβαιώνει. Φταίνε μόνο αυτοί; Ελάτε τώρα! Φυσικά και όχι! Στη χώρα που τα πάντα γίνονται την τελευταία στιγμή, που πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας με τη βασιλόπιτα στο στόμα και ψάχνεις δωμάτιο παραμονή Δεκαπενταύγουστου, ήταν θέμα χρόνου να φύγουν και τα τελευταία φύλλα συκής. Και δεν πρόκειται για ένα θέμα θεσμικής υστέρησης. Δεν είναι τόσο απλό. Μιλάμε για εθνικά χαρακτηριστικά τώρα, για νοοτροπία που έχει διαποτίσει τα πάντα. Αν λειτουργούσαν συντεταγμένα, δεν θα ήταν ελληνικά. Πιθανότατα να ήταν κυπριακά. Εκεί, βλέπετε, η κατάσταση σώζεται από το πλαίσιο που έθεσαν οι Βρετανοί. Εδώ; Εδώ τα φτιάξαμε μόνοι μας. Και όλα τα έχει εξηγήσει τραγουδιστά ο Δήμος Μούτσης: «Τετρακόσια φάγαμε τους Τούρκους, συνηθίσαμε και τρώμε και τους Έλληνες μετά. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Ε, καλά! Εμείς Να, να, να...»
21°
