Χωρίσαμε και σκέφτομαι να γυρίσω στους δικούς μου

Συζούσα τρία χρόνια με τον φίλο μου σε ένα σπίτι που πληρώναμε το ενοίκιο από κοινού και, για να λέμε την αλήθεια, εκείνος ήταν πιο δυνατός οικονομικά. Όπως καταλαβαίνεις, τύχαινε αρκετές φορές να καλύψει τα έξοδα ή ολόκληρο το ενοίκιο αφού η δική μου δουλειά είναι ημιαπασχόλησης και με λίγα λεφτά. Παρόλα αυτά την παλεύαμε και προσπαθούσα πάντα να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου/μας. Δεν ξέρω αν φταίει η μιζέρια που πέφταμε μερικές φορές ή η συνήθεια, πάντως η σχέση τέλειωσε. Χωρίσαμε πριν από δύο εβδομάδες. Το πήραμε απόφαση και οι δύο, το σκεφτήκαμε και το συζητήσαμε ήρεμα να μείνουμε φίλοι όσο γίνεται. Αν και συνεχίζουμε αυτή τη στιγμή στο ίδιο σπίτι, εκείνος ψάχνει ήδη για μικρότερο/φτηνότερο, αλλά εγώ δεν έχω τη δυνατότητα χωρίς σταθερή δουλειά να βρω κάτι έστω και με 300 ευρώ. Σκέφτομαι να γυρίσω στους δικούς μου, άσχετα αν θα το ζήσω σαν μεγάλη ήττα, αφού μια ζωή από τότε που μετακόμισα το έλεγαν ότι θα γυρίσω σε αυτούς. Μυρτώ μου, νιώθω άσχημα αλλά είμαι αναγκασμένη να γυρίσω. Τι λες;

H Μυρτώ γράφει:

Τι να πω, να γυρίσετε αν νιώθετε ότι αυτή την εποχή χρειάζεστε στήριξη και δεν τα βγάζετε πέρα με τα οικονομικά σας. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό σε κάθε τέτοια απόφαση είναι να θυμόμαστε συνέχεια ότι αυτές οι λύσεις είναι προσωρινές και αναγκαστικές, όχι το μέλλον. Κοινώς κολλήστε στο μυαλό σας ένα sticker που θα γράφει με μεγάλα κόκκινα γράμματα «ΓΥΡΙΣΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, ΤΟ ΜΕΘΟΔΕΥΩ ΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ». Μη βολευτείτε στη ζεστή αγκαλιά του πατρικού. Θα το ξαναπώ. Μη βολευτείτε στη ζεστή αγκαλιά του πατρικού.

Υ.Γ. Και θα το ξαναλέω μέχρι να σκάσει ο ήλιος. Μη βολευτείτε. Η ζεστή αγκαλιά του πατρικού είναι πολλές φορές παγίδα ζωής.