Ποιο είναι το κορίτσι που δραπέτευσε από το εξώφυλλο των Last Shadow Puppets κι έγινε γιγάντια ταπετσαρία, κοσμώντας τον τοίχο του “FaceBar” της Βογατσικού; Πίνω πόρτο και συμμετέχω στην έρευνα καταθέτοντας την άποψή μου: «Μοιάζει με την Αν Λόμπεργκ του “Κορίτσια στον ήλιο”, μοιάζει όμως και με την Τζούλι Κρίστι στα 20 της, θα μπορούσα βέβαια να πάρω και όρκο πως μπορεί να είναι κι ένα από τα κορίτσια κάποιων παλιότερων σουηδικών καλοκαιριών που ξεψυχούσαν στο πανί με την υπογραφή του Μπέργκμαν, τι ψάχνουμε τώρα περασμένα μεσάνυχτα;» «Γιατί, έχουμε καμιά άλλη δουλειά;» αναρωτιέται γελαστά ο Χρήστος Εξαρχόπουλος, ψυχή του “FaceBar”. Μετά η συζήτηση γυρνάει στον Ηρακλή του Ρέμου, του Μάκη και του Γρηγόρη Αρναούτογλου, που κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, θα συνδράμει και αυτός για τη σωτηρία της ομάδας. Γιατί το “FaceBar”, εκτός από ορκισμένο «βρετανάδικο», είναι και βαμμένο μπλε. Στη Θεσσαλονίκη οι ηρακληδείς είναι μετρημένοι, αλλά φαρμακεροί! Κι ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν το διπλό από τον Πανσερραϊκό στο πρώτο παιχνίδι της Σούπερ Λίγκα.
Είναι ωραία τα τελευταία βράδια, που το θέρος λήγει κι ο κόσμος στα μπαρ χαζολογάει για μπάλα και για μουσική κι όλα τα παράθυρα είναι ανοιχτά κι απέναντι στη Μητρόπολη μας ακούν και πιθανώς φρίττουν οι μαρμάρινες προτομές-αγάλματα των εκλιπόντων μητροπολιτών που κοσμούν τον κήπο της. Και μετά… ο κρυμμένος θησαυρός του Παλαιοκώστα! Γιατί είναι δύσκολο να πλουτίσει κανείς στη Θεσσαλονίκη από τη δουλειά του. «Πού να πάω; Χειριστής στους δύο μετροπόντικες, Γιωρίκα και Κωστίκα; Με τίποτα! Γι’ αυτό ψάχνω τα ξενοίκιαστα σπίτια. Ερευνώ κήπους σε Πλαγιάρι και Ραιδεστό. Έξι εκατομμύρια τουλάχιστον είναι, δικέ μου, κι αν είμαι τυχερός και τα βρω μέχρι τις 26 Οκτωβρίου, που παραδοσιακά ο καιρός χαλάει, θα την κοπανήσω για το Ρίο, όπως ο Ρόνι Μπιγκς από τη μεγάλη ληστεία του τρένου». Τους αποχαιρετώ κι αλλάζω μπάρα.
Λίγο πιο κάτω, πάλι στη Βογατσικού, μπαίνοντας στο ανακαινισμένο “ArtHouse” μού κάνει εντύπωση ο κατακόκκινα βαμμένος παλιός τοξωτός στύλος, τα παλιά λουστραρισμένα και καλοβερνικωμένα έπιπλα, τα σχέδια στους τοίχους του γραφίστα Γιάννη Οικονομίδη. Όμως ο πιο εντυπωσιακός είναι ο κήπος, δεν κάνω πλάκα. Οι τύποι έντυσαν ένα ολόκληρο δωμάτιο με καταπράσινη μοκέτα-γκαζόν, «Δεν σε πιάνει κάτι; Δεν νιώθεις σαν να θες να παίξεις γκολφ;». Άλλη μια παρτίδα με πόρτο, άλλο ένα μπαρ-καταφύγιο που εγκαινίασε το ξεκίνημα της σεζόν με δύο νύχτες που ο Malente γκρούβαρε στα πικάπ.
Και μετά περπατάω την Κορομηλά περασμένα μεσάνυχτα, χτυπώ το τζάμι και γνέφω «κουράγιο και δύναμη» καθώς η Ράνια Ξανθοπούλου προβάρει την καινούργια κατάμαυρη κοριτσίστικη βιτρίνα της. Λίγο πιο κάτω, έξω από το ιντερνετοπαιχνιδάδικο, απέναντι από το «Λούκυ Λουκ», σκορπισμένα παντού στα σκαλιά και τις προσόψεις των πολυκατοικιών εκατοντάδες πιτσιρίκια βοούν και πίνουν μπίρες. Πιτσιρικαρία λεφούσι, χύμα διασκέδαση στο δρόμο, ξεγνοιασιά, φλερτάκια, αυτό που στην Ισπανία λέγεται “botellona” το βρίσκεις πλέον κι εδώ. Ίσως μετά την παράστασή του, ενταγμένη στο πρόγραμμα των φετινών Δημητρίων, εδώ έπρεπε να φέρουν για να χαλαρώσει ο Χοακίν Κορτές.
Παρεμπιπτόντως, όλες αυτές οι τσούπρες πάσης ηλικίας που φίσκαραν τις κερκίδες πήγαν εκεί για να μεταλάβουν Duende και φλαμένκο ή για να δουν από κοντά τον τύπο που τα είχε με τη Ναόμι και τη Μαντόνα; Άβυσσος η ψυχή των κοριτσιών, αλλά κάτι πρέπει να ονειρεύονται κι αυτά με το ίδιο πάθος που κι εμείς χαλβαδιάζουμε το κορίτσι των Last Shadow Puppets. Δεν είναι κακό το ξεκίνημα των Δημητρίων. Κορτές, Πράισνερ και Κίρι Ντε Κα Νάουα ήταν φουλ από κόσμο, φαντάζεστε επομένως την έκπληξη αλλά και τον πανικό του δήμαρχου Βασίλη, που, αντί το πόπολο να τον χειροκροτήσει και να τον αποθεώσει, αυτό τον γιούχαρε και τον αποδοκίμασε. Το κονσέρτο της Ντε Κα Νάουα ο Παπαγεωργόπουλος θα το θυμάται όχι ως μια νύχτα θριάμβου, αλλά πανωλεθρίας, αφού η Θεσσαλονίκη τού έδειξε ότι δεν αντέχει άλλο την έπαρση και το μεγαλοϊδεατισμό του. Άρον άρον μάζεψαν το κόκκινο χαλί που πάνω του βάδισε για να εκφωνήσει τον πανηγυρικό του, καθώς ο κόσμος δεν ήθελε να ακούσει τίποτα άλλο πέρα από απαντήσεις για το τι έγινε με τα 22 εκατομμύρια έλλειμμα των ταμείων του δήμου. Η έκφραση «τα λεφτά μας πίσω, ρε» που ακούστηκε, περισσότερο ταιριάζει σε ματσάκι Σκύδρας - Καρύτσας για το πρωτάθλημα Δ’ Εθνικής παρά σε βραδιά με την Κίρι Ντε Κα Νάουα, που ούτε αυτή γλίτωσε το πεσκέσι-προτομή του Μεγαλέξανδρου που της χάρισε ο μέγας Μπιλ.
Μια νύχτα μετά, καθισμένοι στα τραπεζάκια του Ναυτικού Ομίλου, βλέπουμε τη Θεσσαλονίκη απέναντι. Δεν μπορείς να διακρίνεις ούτε το δήμαρχο ούτε το κορίτσι των Last Shadow Puppets στους τοίχους του “FaceBar”. Η πόλη μοιάζει με νησί: μπροστά η θάλασσα, τα φώτα της Άνω Πόλης σαν φώτα της Χώρας, τυλιγμένη όμως όλη με πορτοκαλιά φωτοχημική λάμψη που καταργεί τις ψευδαισθήσεις. Ένας σκέτος όγκος με πρωταγωνιστές και δρόμους που δεν διακρίνονται, με ήχους και θορύβους που εδώ δεν φτάνουν. Καθισμένοι στο ΝΟΘ και πίνοντας μπίρες, όλα έδειχνα τέλεια και απολαυστικά λόγω της απόστασης. Ήμασταν απλοί παρατηρητές. Όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν ερήμην μας.
