Ποτέ σκέτο Θάσος, αλλά... η Νήσος Θάσος! Φόρος τιμής είς τη «Μυστηριώδη Νήσο» του Ιουλίου Βερν και τα ιδρωμένα καλοκαίρια των δεκαετιών ’70 και ’80, τότε που ο αρσενικός άνθος της μετεφηβικής καβαλιώτικης, δραμινής, σερραϊκής και ξανθιώτικης νεολαίας ασκούσε ερωτική διπλωματική πολιτική και σύσφιξη σχέσεων με τη θηλυκή Γιουγκοσλαβία, τη γυναικεία φιλοπερίεργη ως προς το μύθο των Greek lovers Βουλγαρία και τις Ρουμάνες πανύψηλες βολεϊμπολίστριες της Στεάουα Βουκουρεστίου, που, όταν χόρευαν το «I just died in your arms tonight» των Cutting Crew, στην ντίσκο «Just in time», ράγιζε το ντάνσφλορ!
Έως και σήμερα άλλωστε η νήσος Θάσος παραμένει, ως επί το πλείστον, θέρετρο για τους Ανατολικομακεδόνες και τους Βαλκάνιους γείτονες, αφού ο μέσος Θεσσαλονικιός προτιμά τις δυόμισι ώρες που τον χωρίζουνε από τις υπέροχες παραλίες της Χρυσής Άμμου, των Αλυκών, των Κυνοίρων και του Ποτού να τις επενδύει στο μποτιλιάρισμα για το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Γούστα είναι αυτά, ας μην το κάνουμε θέμα και ας επικεντρωθούμε στο θέμα μας, που είναι η Νήσος Θάσος, μια καταπράσινη και ολογάλανη γη καλοκαιρινής χαράς και ελευθερίας, αλλά απλώς θα σκάσω αν δεν το πω, οπότε ορίστε: Ωραίος ο Αρμενιστής και εξωτικός ως παραλία, όμως προφανώς για όσους δεν έχουν κολυμπήσει στην περίφημη Σαλιάρα! Επτά χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, τον Λιμένα, με κάτασπρη άμμο λόγω του παρακείμενου λατομείου μαρμάρου, πιο πολύ στις Μαλδίβες παραπέμπει και στα νερά του Πουκέτ παρά στο «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει»!
Τα φέρι μποτ από την Κεραμωτή αναχωρούν σχεδόν ανά μισή ώρα, το γλυκό καρυδάκι, οι ελιές, το μέλι αλλά και οι περίφημες ταβέρνες στο Καζαβίτι και το χωριό Παναγία αποτελούν πάντα μια σταθερή αξία για τους long weekenders, που εκτός από βουτιές επιθυμούν και γκουρμέ απολαύσεις, τα καταλύματα φθηνά και ευπρεπέστατα και ο γύρος της νήσου μια περιηγητική απόλαυση! Ένα ρέιβ από πεύκα και υπέροχες παραλίες, μέρες με αστραφτερό ήλιο και νύχτες με τα φώτα της Καβάλας απέναντι να λαμπυρίζουν σαν αποικίες άλλου πλανήτη! Στο Λιβάδι, τα Μεταλλεία και την Γκιόλα, στο Νυστέρι και στο Πευκάρι, σε νερά σπάνιας ομορφιάς και γαλαζοπράσινου κάλλους, η Θάσος ανοίγει μόνο μερικά από τα καλά της φύλλα στην πόκα του βορειοελλαδίτικου καλοκαιριού. Αρκούν για να σηκώσει όλο το χρυσάφι από την τσόχα!
Και επαναλαμβάνω: χωρίς μποτιλιάρισμα, χωρίς αγενείς roomtoletάδες, με ιστορίες για τον Θουκυδίδη, που ανέλαβε τη διοίκηση πλοίων που αγκυροβολούσαν εδώ, αρχαίες πέτρες και μοντέρνες εποποιίες, όπως αυτή της πάλαι ποτέ μυθικής μπουζουκλερί «Ντίσκο Αρκούδα», που η πρόοδος τη θέλει πλέον «Αρκούδα Premium». Τούραρα πρόσφατα, την ξανατσέκαρα σπιθαμή προς σπιθαμή: την υμνημένη ταβέρνα του «Βασίλη» στο Καζαβίτι, τα χταποδάκια στα «Πλατανάκια» στον Λιμένα, δίπλα από το ερειπωμένο κτίριο της κάποτε αιγυπτιακής διοίκησης του Μοχάμετ Άλι, τα τουρκικών πινακίδων τζιπ, εφόσον την ίδια σχεδόν απόσταση που διανύουμε εμείς από τη Θεσσαλονίκη, για να βρεθούμε εδώ, διασχίζουν και οι γείτονες από την Ανδριανούπολη, το μακρύ, καυτό θασιώτικο καλοκαίρι, δεκαετίες τώρα ολόιδιο! Απαλό, ανάλαφρο κι αέρινο, χάρη στους Ζέφυρους που του στέλνει το Παγγαίο απέναντι, για να δροσίζονται τα παιδιά τις νύχτες!
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να της προσάψω, είναι το ζαβό, κουτσό, αργόσυρτο ίντερνετ, λες και το σύμπαν συνωμοτεί να τη διαβάλει, οι δορυφόροι αρνούνται να τη συνδέσουν, προσοχή, μπορεί να σας χτυπήσει στερητικό. Γιατί, κατά τα άλλα, εν Θεσσαλονίκη, αδελφοί και αδελφές, εδώ είναι ο παράδεισος που ψάχνετε, και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ μέγας προδότης θα επανακράξω: σαν τη Θάσο δεν έχει!
Κεντρική φωτό: Παραλία Σαλιάρας, όπως λέμε οι Μαλδίβες μετακόμισαν στο Βόρειο Αιγαίο
