Σάββατο μεσημέρι, κατηφορίζω για την οδό Τύπου, όπου στο νούμερο 5, εκεί που στεγάζεται το Dynamo Project Space, τρέχει μια έκθεση ανήσυχων Θεσσαλονικέων βασισμένη στο Arduino. Είναι μια πλατφόρμα ανοιχτού κώδικα για όποιον ενδιαφέρεται για τη δημιουργία διαδραστικών αντικειμένων που μπορούν να επηρεάσουν το περιβάλλον μέσα από ειδικά ρυθμισμένους αισθητήρες. Η πρόσκληση λέει πως μετά το σεμινάριο-μύηση στο πρόγραμμα, που έγινε στο Dynamo, καλλιτέχνες της πόλης εκθέτουν τις ιδέες – έμπρακτη απόδειξη για το πώς το Arduino μπορεί να εφαρμοστεί από την καθημερινή ζωή έως την τέχνη.
Διάλεξα τη διαδρομή που περνάει μέσα από το Μπιτ Μπαζάρ, εκεί που κάθε Σάββατο ο περιπατητής μπορεί να χαζέψει ένα ιδιότυπο παζάρι όπου εκτίθενται από αμπέχονα της πρώην DDR μέχρι εικόνες της Ζωζώς Νταλμά και από 45άρια δισκάκια του Πρόδρομου Τσαουσάκη μέχρι βίντατζ σκρίνια από σπίτια του ’30, που πολύ δείχνουν να τα εκτιμούν τα hipster kids του instagram. Με εκνευρίζει αφόρητα αυτή η ρετρολαγνεία, όχι μόνο στη διακόσμηση αλλά και στη γεύση, αφού το τελευταίο διάστημα σερφάροντας ανακαλύπτω όλο και περισσότερο ρεπορτάζ-διθύραμβους για μίζερα κεφτεδάδικα, με θειάκες που κόβουν την πατάτα ή χαμοταβερνεία με σομπίτσα και κρέατα στη θράκα. Ανεξαρτήτως αν (λένε ότι) ακούν Chinese Basement, μια μερίδα Θεσσαλονικέων, από χίπστερ έως νεομπαγιάτηδες, έχουν τα ίδια χούγια με τους Κνίτες του ’70: ταβερνίλα, μιζέρια, ρετσινούλα, απλώς αντί για Νταλάρα κοτσάρουν σουίνγκ. «Έλεος και φτάνει πια με τα μουχλιάρικα ψητοπωλεία της Κασσάνδρου και τη μιζέρια του Μπιτ Μπαζάρ» σκεφτόμουν καθώς πέρασα την Εγνατία και κατηφόρισα τα σκαλιά του Dynamo.
Το καινούργιο, το μοντέρνο, το άγνωστο, το ρίσκο εφεύρεσης μιας νέας γλώσσας στην τέχνη, τη μουσική, το ντύσιμο και τις συναναστροφές, λόγω της κρίσης και της αφόρητης παρελθοντολαγνείας, το διακονούν πλέον χώροι μετρημένοι στα δάκτυλα, και τέτοιος είναι το Dynamo. Θυμίζει τη λονδρέζα White Cube των αρχών του ’90, έτσι πάλλευκο που είναι βαμμένο και με τα έργα που φιλοξενεί στο project space του.
Στην έκθεση «Arduino & Processing Interfaces» ο θεατής μπορεί να μυηθεί σε μερικές πανέξυπνες εφαρμογές του προγράμματος. Στην εγκατάσταση «Miracleworker», οι Μελίνα Καρανίκα και Τάνια Τσαμπάζη στήνουν ένα κιτς θαύμα με μηχανική κούκλα μάντισσα, που, αν της ρίξεις κέρμα, βγάζει καπνούς και δακρύζει από παντού. Θαύμα! Θαύμα!
Οι Γιώργος Γκιάτας, Ζαφειρία Γκόλαντα και Γιώργος Δημητρίου στην εγκατάσταση «Νευρώνας» δημιούργησαν μια αναπαράσταση λειτουργίας και κίνησης των ανθρώπινων νεύρων. Στο «Τweet o’ phone» η Ράνια Τότσικα έφτιαξε μια συσκευή όπου από μέσα της η φωνή του Πολ, ενός σύγχρονου εκφωνητή διαδικτυακής επικαιρότητας εκφωνεί τα τελευταία νέα-tweets. Επιτέλους, αναφωνώ, νέοι Θεσσαλονικείς καλλιτέχνες που προβάλλουν κάτι περισσότερο από instagram με θέα την παραλία ή το ερειπωμένο κόκκινο κτήριο της Αγίας Σοφίας.
Στο «Body instrument for 2» η Δήμητρα Μπίλλια προκαλεί ένα ζευγάρι να δεθεί χειροπόδαρα και να παραγάγει μουσική από την κίνηση των σωμάτων καθώς πλησιάζουν ή απομακρύνονται. Στην «Arachne», ένα διαδραστικό σύστημα ύφανσης, οι Σταύρος Απότσος, Αλκιβιάδης Κορμπιζέ, Νάσος Ρωσσικόπουλος-Παππάς και Στέλλα Ρωσσικοπούλου-Παππά ενώνουν αργαλειό με κομπιούτερ υφαίνοντας εικόνες. Στο «Soul Trap Project» των Αλίκης Βαϊνά, Νέστορα Φιλιούση, Ειριάννας Βάινα, Στάμου Οικονόμου, Γιώτας Κούλαλη, Σοφοκλή Κοντάκη και Άννας Στερεοπούλου, το ολόγραμμα του επισκέπτη μετατρέπεται σε ακτίνα, σαν όντως κάποιος να παγίδεψε και να ακτινογράφησε την ψυχή σου.
Παραδίπλα σε μια γυάλα, όπου παγιδευμένο μπρος πίσω πάει το χρυσόψαρο, κάποιος καλλιτέχνης που ούτε το όνομά του έγραψε σε προκαλεί να του κάνεις ηλεκτροσόκ, απλώς και μόνο γιατί μπορείς, με το πάτημα ενός κουμπιού. Η ευθύνη βαρύνει εσένα, αλλά επειδή δεν σε εμπιστεύεται, γι’ αυτό και δεν ενεργοποιεί το σύστημα. Καιρό είχε στην πόλη να σκάσει τέτοιου είδους έκθεση, χωρίς ευκολίες, χωρίς ρετρολαγνεία, χωρίς τους συνήθεις κοσμικούς ύποπτους, με νέα παιδιά που τραβάνε μπροστά με όπλο την τεχνολογία, αντί να νανουρίζονται με ζόμπι θύμησες (ξερνάω με τη λέξη «θύμησες» όπως και με τη λέξη «θράκα») για «μαμαδίστικα» κεφτεδάκια, γλέντια στο «Ακρόαμα» και άλλες βίντατζ μπούρδες. Τα είπα και στάνιαρα, γιατί αυτό της πρέπει της Θεσσαλονίκης: το μπροστά!
Το καινούργιο σε περιμένει: Η έκθεση «Arduino & Processing Interfaces», στο Dynamo Project Space, στις 23, 24, 25, 30, 31 Ιανουαρίου & 1 Φεβρουαρίου, ανατινάζει τη ρετρόλαγνη θεσσαλονικιώτικη μπαγιατίλα.
21°
