Η µποέµισσα καρδιά του Τάσου Μιχαηλίδη, εκδότη του free press «Εξώστης», την κοπάνησε για τον Παράδεισο στις 14 Ιουνίου του 2000, προκειµένου να συναντήσει και το υπόλοιπο κλαµπ των Mοναχικών Kαρδιών του Λοχία Πέπερ. Στην πύλη, δίπλα στον Άγιο Πέτρο, τον περίµενε µε λαχτάρα και ο Γουτεµβέργιος, ο οποίος ανέλαβε να τον συστήσει στην παρέα των Χατζιδάκι, Σιντ Βίσιους και Φρανσουά Τριφό. «Αυτή η καρδιά ανήκει στον κύριο που πρώτος στην Ελλάδα, πριν 12 χρόνια, συνέλαβε την ιδέα ενός ελευθεριακού ασπρόµαυρου free press και κάθε Πέµπτη τροφοδοτούσε τη Θεσσαλονίκη µε πληροφορίες και απόψεις για τον πολιτισµό και την πολιτική, για το σινεµά, τις συναυλίες, τα εικαστικά αλλά και τον παλµό της πόλης. 500 τεύχη άντεξε, έως ότου αναχώρησε για να µας συναντήσει».
Ό,τι απέµεινε από τον Τάσο Μιχαηλίδη στη Γη ήταν το άδειο του σώµα, που το αποχαιρετήσαµε σε µια σύντοµη τελετή στην Αχειροποίητο µε ένα ερώτηµα να πλανιέται στην κάψα εκείνης της ηµέρας: Τι θα απογίνει ο «Εξώστης»; Ποια θα ήταν η µοίρα του πιο ιστορικού, ουσιαστικού και παιχνιδιάρικου free press της Θεσσαλονίκης; Ήταν ένα µέσο που στηριζόταν στον εθελοντισµό, στις σελίδες του έγραφαν και φιλοξενήθηκαν µερικά από τα ωραιότερα µυαλά της πόλης. Η Θεσσαλονίκη διψούσε για τις πληροφορίες του, το εφηµεριδάκι ήταν αξιόπιστο. Οι συντάκτες του ενθουσιώδεις, η γραφή τους παροτρυντική προς τους αναγνώστες να ξεχυθούν παντού εκεί έξω, όπου ζωγράφοι εξέθεταν, µπάντες παιάνιζαν, πολιτισµός και κουλτούρα γεννιόνταν. Thank, God!
Μέχρι και το φετινό καλοκαίρι, δέκα χρόνια δηλαδή µετά την αναχώρηση της µποέµισσας καρδιάς του Τάσου για σέρφινγκ στα µπλε λιβάδια του Παράδεισου, η τότε διευθυντική οµάδα του «Εξώστη» κατάφερε να µην υπάρξει Πέµπτη στα µπαρ, στα σινεµά και τα µουσεία χωρίς αυτόν. Έως ότου έσκασαν στα αυτιά µου τα κακά µαντάτα που θέλουν το έντυπο να µη βγαίνει από Σεπτέµβριο λόγω χρεών προς τα τυπογραφεία. Γύρω στα 50 χιλιάρικα, όπως µου εξοµολογήθηκαν ο ∆ηµοσθένης, ο Στράτος και ο Θόδωρος περίλυποι. «Γράψε ό,τι µπορείς, κάνε κάτι».
Κι εσύ εδώ, καλή µου;
Την ιστορία της αναχώρησης της µποέµισσας καρδιάς του Τάσου και τα νταλαβέρια της µε τον Γουτεµβέργιο, τον Μάνο, τον Σιντ, τον Φρανσουά και τον Λοχία Πέπερ, τη σκάρωσα στο µυαλό µου, καθώς η υπεύθυνη δηµοσίων σχέσεων κι επικοινωνίας του νέου προσώπου της Στοάς Χιρς παρουσίαζε µε ενθουσιασµό το εργοτάξιο, που από τον Σεπτέµβριο θα γεµίσει πολιτισµό και µόδα. Τα καταστήµατα “Public” και “Notos Galleries” θα της δώσουν αέρα ευρωπαϊκό. Βιβλία, υπολογιστές, κόµικς, κροκοδειλάκια της Lacoste, καφέ, συναυλίες και ντεφιλέ θα µεταµορφώσουν το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μαζί µε µένα ξεναγούνταν σε αυτό το χώρο και καµιά πενηνταριά ακόµη εκπρόσωποι θεσσαλονικιώτικων µέσων και διαφηµιστικών εταιρειών. Ούτε ένας όµως εκπρόσωπος του «Εξώστη», διότι το εφηµεριδάκι, όπως σας είπα, βάζει λουκέτο.
Όχι πως τα πράγµατα είναι πιο ρόδινα και για µερικά άλλα Μέσα, που οι εκπρόσωποί τους εκείνο το µεσηµέρι αντάλλασσαν χειραψίες κι ευχές για καλό καλοκαίρι. Στη «Μακεδονία» δήλωσαν πως θα πάνε σε γενική απεργία αν η εκδότρια τολµήσει να περάσει τις αναδροµικές µειώσεις µισθών και την ηµιαπασχόληση που ονειρεύεται. Ο «Αγγελιοφόρος» περιέκοψε το φύλλο της ∆ευτέρας και οι εργαζόµενοι αγχώνονται για τυχόν ακόµα χειρότερες µέρες. Στα δύο µεγάλα µουσικά ραδιόφωνα Star FM 97,1 και Republic 100,3, όπως και στο free press “City”, παραγωγοί και δηµοσιογράφοι έχουν ξεχάσει το χρώµα του χρήµατος, σε σηµείο που κάποιοι από αυτούς να αναρωτιούνται για το εικοσάευρω: είναι σιέλ ή µατζέντα;
Κι όµως! Αυτά τα ΜΜΕ απορρόφησαν χιλιάδες ευρώ κρατικής, δηµοτικής, νοµαρχιακής, φεστιβαλικής και τοπικής διαφήµισης µε ενδιάµεσους ντόπιες διαφηµιστικές, οι οποίες µοίρασαν το χρήµα ποιος ξέρει µε τι είδους συµφωνίες. Όχι πάντως µε κριτήρια περιεχοµένου, διείσδυσης και αναγνωσιµότητας. Το ένα χιλιοστό αυτών των χρηµάτων αν είχε διατεθεί στον «Εξώστη», που τα άξιζε µε το σπαθί του, θα έφταναν και θα περίσσευαν για να συνεχίσει το έντυπο να υπάρχει. Όµως ο «Εξώστης» ήταν κακός στις δηµόσιες σχέσεις, δεν έστηνε ούτε θέµατα ούτε συνεντεύξεις. Επένδυε στο περιεχόµενο και την απευθείας «ερωτική» του σχέση µε τις χιλιάδες παιδιών που τον διάβαζαν, αντί να επενδύει σε συµφωνίες κάτω από το τραπέζι, γλειψίµατα, πιέσεις και pr.
Και µην ακούσω µαλακίες περί του ότι δεν άλλαξε 22 χρόνια τώρα το φορµάτ, δεν έβαλε χρώµα ή δεν το γύρισε στο lifestyle. Το πρόβληµα είναι ότι ο «Εξώστης» ούτε ζητιάνεψε ούτε φανφαρόνικα, όπως συνάδελφά του τοπικά free press, ευαγγελίστηκε την πόλη αλλιώς µε κρατικούς χορηγούς ή επιχειρηµατίες µε πολιτικές φιλοδοξίες να τους τα χώνουν στην πίσω τσέπη.
«Γράψε κάτι, κάνε κάτι αν µπορείς». Τα λόγια του ∆ηµοσθένη, του Στράτου και του Θόδωρου κουδούνιζαν στα αυτιά µου όταν, στην ξενάγηση για το νέο πρόσωπο της Στοάς Χιρς, έβλεπα όλον αυτόν το στρατό από δηµοσιοσχεσίτες και µιντιανθρώπους να ζητιανεύουν χρήµα στην ψύχρα και να χαµογελούν υποκρινόµενοι πως δεν πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Έγραψα κάτι. Θα γίνει όµως κάτι για τον «Εξώστη»; Ή µήπως το κλείσιµό του, η µοναξιά του και η από πουθενά βοήθεια δείχνουν πως για τη Θεσσαλονίκη που ήξερες δεν περισσεύει χώρος; Όλα τα καλά τα µπουρδουκλώνει, τα πολεµάει και τα ρουφάει ένα σύστηµα που δεν νοιάζεται ούτε για ασπρόµαυρους ροµαντισµούς ούτε για εθελοντικές αθωότητες, σαν αυτές που ονειρεύτηκε και έστησε πριν από 22 χρόνια η µποέµισσα καρδιά του Τάσου Μιχαηλίδη. Άι σιχτίρ!
Φωτό: Στράτος Κερσανίδης, αρχισυντάκτης τότε του «Εξώστη», και Τάσος Μιχαηλίδης, εκδότης, µπον βιβέρ, αγωνιστής, καρδιοκατακτητής, οραµατιστής, τι να λέµε τώρα; Ο Τάσος Μιχαηλίδης ήταν κεφάλαιο για τη Θεσσαλονίκη.
22°
