Γιατί οι Λονδρέζοι ταρίφες δεν ακούν αθλητικά ραδιόφωνα, όπως οι Θεσσαλονικείς συνάδελφοί τους; «Τι διάολο συμβαίνει εδώ;» αναρωτιόμουν κάθε φορά που διέσχιζα τη βρετανική πρωτεύουσα και τα ταριφ-radios έπαιζαν Lady Gaga ή Kasabian. Την ίδια ώρα, μακριά από τη London Bridge, κάπου στην αερογέφυρα της Θέρμης, όλοι οι διερχόμενοι οδηγοί ταξί άκουγαν ευλαβικά τα νέα περί της διάταξης μάχης με την οποία θα παρατασσόταν η παοκική μακεδονική φάλαγγα εναντίον των γενναιόψυχων Ξανθιωτών, που η Σκόντα τους κρατά τη σκούφια από τους αρχαίους λεοντόκαρδους Σκύθες.
Βρετανία, και καλά, η πατρίδα του football, τρίχες μετά συγχωρήσεως. Ιστορίες, αναμνήσεις και κλισέ του προηγούμενου αιώνα είναι όλα αυτά, πολύ lounge τους έκοψα τους Λονδρέζους ταξιτζήδες, εκλεπτυσμένους στα όρια της φλωριάς, όλο sir και sir, σε αντίθεση με τα σαλονικιά ταριφόπουλα που σχεδόν δεν σε ρωτούν πού πας, έτσι απορροφημένοι που ακούν τους αθλητικούς ιεροκήρυκες. Είναι ένα παιχνίδι που το παίζω συχνά όταν ταξιδεύω, να συγκρίνω δηλαδή δρόμους, φυλές, ανθρώπους και συνήθειες ανάμεσα στην πόλη που ζω και την πόλη όπου διακτινίστηκα.
Εδώ Λονδίνο! Το αντίθετο του «χαλαρά» δηλαδή. Ο μέσος Θεσσαλονικιός, που συνήθισε να βολτάρει στην Τσιμισκή και να χαζεύει σινιέ βιτρίνες με το πάσο του, στην Oxford θα λαλήσει από την πολυκοσμία. Ειδικά στις 6-7 το απόγευμα, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Λονδρέζοι που σχόλασαν περιμένουν υπομονετικά σαν πρόβατα να μπουν στο μετρό, τον μέσο Θεσσαλονικιό θα τον πιάσει νόστος για την πόλη του, αφού τέτοια ώρα τηλεφωνιέται στο χα-λλλα-ρό για να οργανώσει νυχτερινή έξοδο. Ουαί κι αλίμονο, αν δουν τέτοια «κατάντια» οι δικοί μου!
Διασχίζω την Tooley, περιπλανιέμαι στην αγορά του Borough, βολοδέρνω στο Thames Path και τα πέριξ της London Bridge, δρόμους και περιοχές δηλαδή που τη δεκαετία του ’80 ή τις φοβόσουν, όπως τον αντίστοιχο θεσσαλονικιώτικο Δενδροπόταμο, ή δεν υπήρχαν. Κι όμως, πλέον είναι καθιερωμένο πολύβουο πέρασμα, το Λονδίνο είναι μία συνεχόμενη αναβάθμιση, ένα διαρκές under construction, σε αντίθεση με τον Δενδροπόταμο που και το 2020, όταν έρθει, καμία Tate δεν θα τον απαλλάξει ούτε από την πρέζα ούτε από το έγκλημα.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει το Covent Garden, όπου ο μέσος Θεσσαλονικιός θα νιώσει άνετα. Το γέμισαν θερμαντικά «μανιτάρια» και δεκάδες καφέ, όπως πλατεία Αριστοτέλους. Να υποθέτω πως το αντίστοιχο των δικών μας «φραπεδαριστών» είναι οι «τσαγιαμόλας-τσαγιαλέσας»; Αριστοτέλους και Covent Garden ρουφούν με τρέλα και στις ίδιες τιμές, αλλά οι Λονδρέζοι ξεροσφύρι, χωρίς τσουρεκάκια, μπισκοτάκια, κρουασανάκια και σοκολά μάφιν, όπως οι γενναίοι του Βορρά. Παρότι σε καλό δρόμο, θέλουν πολύ ακόμα για να «εκπολιτιστούν» οι Άγγλοι, και μην ακούσω χαζομάρες δήθεν για ντιζαϊνάτα καταστήματα Muji ή αλυσίδες με φύτρες και βιολογικό φαγητό, που υπάρχουν στο Λονδίνο, γιατί στη Θεσσαλονίκη τον πολιτισμό τον κρίνουμε από τις μικρές χαρές της καθημερινότητας και το φραπόγαλο σέρβις κι όχι από τις ψαγμενιές.
Όλα δείχνουν μια ξεκάθαρη νίκη της Θεσσαλονίκης επί της βρετανικής πρωτεύουσας, νίκη που αγγίζει τα όρια του θριάμβου όταν την μπάλα παίρνουν τα κορίτσια του Βορρά, οι ξανθοτσιμισκίνες, τα μανάρια της Καλαμαριάς, οι τσούπρες Πανοράματος και τα γιαβράκια Ευόσμου. Θεές! Next top models! Πασαρέλα είναι η Θεσσαλονικούλα μπρος στις άχαρες του Τσέλσι, τις φακιδομύτες του Κάμντεν και τις μυξιάρες του Νότινγκ Χιλ. Τέσσερις μέρες στο Λονδίνο, εκατομμύρια γυναίκες με λασπωμένα σνίκερ, απεριποίητο μαλλί και χάρη μπετατζή: αυτή ήταν η εικόνα και το θηλυκό sexy vibe που εισέπραξα από τις Λονδρέζες. Προσπαθούσαν φιλότιμα βέβαια να με πλανέψουν βγάζοντας στη φόρα αφαλό και ξεκάλτσωτα πόδια, παρά το δαιμονισμένο κρύο, αλλά εις μάτην. Δεν το έχουν οι Λονδρέζες όπως οι Σαλονικιές!
Με το που πάτησα το πόδι μου πίσω στην ό-ό-όμορφη Θεσσαλονίκη, έκανα απολογισμό: μπάλα, κορίτσια, χαλαρή διαβίωση και ζέ-έ-έστη. Τι άλλο να ζητήσω από την πόλη μου; Τι διάολο έχουν πάθει κάποιοι και θέλουν να την αλλάξουν; Θέλετε να πάθουμε άλλα; Να γίνουμε κακόμοιροι σαν τους Λονδρέζους; Για όόόνομα!!!
14°
