Λίγες ώρες πριν είχε σβήσει ένα προσφιλές µου πρόσωπο, το πένθος δεν µε πληµµύριζε µόνο ψυχικά και συναισθηµατικά αλλά και εµπράκτως, µιας και ανέλαβα να ντιλάρω µε όλα τα συνεπακόλουθα αυτού του τραγικού συµβάντος. Έπρεπε να διαλέξω ποιότητα κηδείας Α΄ ή Β΄, αντίστοιχης ποιότητας θέση τάφου, να κανονίσω µε τα κοράκια την τιµή, να µετρήσω παριστάµενους στο gig του καφέ της παρηγοριάς ώστε να πληρώσω το death bar, να σπρώξω ταλιράκι ευρώ στον «πάτερ» που απάγγειλε την ευχή στα τριήµερα. Μπρρρ!
Τι διάολο θα στείλω για ανταπόκριση; σκέφτηκα. Τα νέα από την µπουταρική Θεσσαλονίκη πρέπει να µιλούν για την πόλη ως χαρά, άσχετα αν τα σκουπίδια ξεχειλίζουν. Τα έχει όµως κι αυτά η ζωή, οπότε αυθαιρέτως παίρνω την άδειά σας και συνεχίζω... Λίγες µέρες αργότερα, έπρεπε να επισκεφτώ τα γραφεία του ΟΠΑ∆ στον Βαρδάρη. Περιβεβληµένα από φιλότιµα µπουρδελάκια που ανοίγουν νωρίς νωρίς, καφέ όπου συχνάζουν δικηγόροι, κατηγορούµενοι, αθώοι, ένοχοι, δικαστές και κινέζικα εµπορικά, πηχτό µποτιλιάρισµα και πολυποίκιλη ανθρωπίλα, τα γραφεία του ΟΠΑ∆, όπου καθηµερινά εκατοντάδες συνταξιούχοι του δηµοσίου εκλιπαρούν για ένα χαρτί που έχει να κάνει µε θέµατα ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης, µπορούν να θεωρηθούν και η επί Γης κόλαση. Τα νούµερα εξυπηρέτησης είναι λίγα, όπως λίγοι είναι και οι υπάλληλοι. Τα νεύρα, ο συνωστισµός, η τσατίλα, το µπινελίκι, η ορθοστασία και το γραφειοκρατιλίκι είναι αδύνατο να µη σε ωθήσουν σε µια µεγαλειώδη ανάκραξη: Γαµώ τα υπουργεία σας! Και µιας και πλησιάζει το άγιο Πάσχα, σκέφτοµαι να στείλω µια επιστολή στον κύριο Λοβέρδο του Υγείας, για την περίπτωση που θέλει να συγχωρεθούν οι αµαρτίες του. Ούτε νηστεία, κύριε υπουργέ µου, ούτε µετάληψη. Απλώς να προσέλθετε στον ΟΠΑ∆ Βαρδαρίου και να µοιράσετε ηρεµιστικά σε αυτούς που καθηµερινά σταυρώνονται εδώ για ένα συνταγολόγιο. Γιατί τελικά σε αυτή τη χώρα ούτε να πεθάνεις σε αφήνουν. Ωστόσο, όπως είχε πει και ο µακαρίτης ο Μποστ, έτσι για να το ευθυµήσω λίγο, «αν έρθετε στην κηδεία µου, θα έρθω κι εγώ στη δική σας».
Ανατολικά της Eden
Ώρες αργότερα, νύχτα, πέρασα την πόρτα του µπαρ “Eden”, διασταύρωση Κοµνηνών και Καλαποθάκη. Έψαχνα για σφηνάκια συµπόνιας και ξεκούρασης από τα ντράβαλα µε το χάρο, αναζητούσα µια παρέα ζωντανή για να ξορκίσω τη θανατίλα που µε περιέβαλλε τόσες µέρες. Γιατί τέτοιο στιλ είναι το “Eden”, παρεΐστικο και νταλαβεριτζίδικο. Ανήκει στους αδελφούς Καϊσούδη, που τη δεκαετία του ’90 µαζί µε τον Νίκο Στεφανίδη έστησαν το θαύµα του Μύλου. Κάθισα στο τραπέζι όπου έπιναν ο συγγραφέας Γιώργος Σκαµπαρδώνης, ο δηµοσιογράφος Χρίστος Ζαφείρης και ο συγκοινωνιολόγος Σταύρος Κωνσταντινίδης, πιάνοντας να διηγούµαι όλα τα ντίλια που έκανα µε το χάρο, τα κοράκια, τα κόλλυβα, τους παπάδες και τους τεθλιµµένους συγγενείς. Κι έτσι άναψε το κέφι, γιατί το µακάβριο, όπως συµφωνήσαµε όλοι, δεν είναι παρά η αρχή του χιούµορ, της πλάκας και του τζέρτζελου.
Ο «Σκάµπι», που έχει θητεία στα «µαύρα» ρεπορτάζ, µου αποκάλυψε πως η νεκροφόρα ενός πανδιάσηµου γραφείου κηδειών της Θεσσαλονίκης είναι µια παλιά Oldsmobile που ο ιδιοκτήτης την αγόρασε από την Αµερική µε προκάτοχο τον Έλβις Πρίσλεϊ. Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης έκανε λόγο για µια νέα ταφοπολεοδοµία, που λαµβάνοντας υπ’ όψιν τη στενότητα χώρου των µητροπόλεων, προωθεί νέο σύστηµα ταφής µε το φέρετρο να βυθίζεται καθέτως επί της γης κι όχι οριζοντίως, προκειµένου να εξοικονοµηθούν τετραγωνικά. ∆εν άντεξα και τους εξοµολογήθηκα αυτό που µέρες τώρα θέλω να ουρλιάξω στον πεθαµενατζή: Είναι δυνατόν, ρε άνθρωπε, τις φωτογραφίες του νεογέννητου εγγονιού σου να τις έχεις καδραρισµένες δίπλα στην άδεια ασκήσεως επαγγέλµατος; Εκτός κι αν αυτού του τύπου το interior design είναι µια τρανή performance art α λα Γιόζεφ Μπόις µε τίτλο «Το νόηµα της ζωής». Σιγά, όµως, µην ξέρει ο κόρακας τον Γιόζεφ Μπόις!
Έφυγα από το µπαρ “Eden” περασµένα µεσάνυχτα. Το µπαρ, ζωντανό, φασαριόζικο, ξόρκισε µε κρασιά, καµπάρια, ζωηρές φωνές, γέλια και ιστορίες όλο τον πανικό και τη θλίψη που µε περιέβαλλε τις προηγούµενες µέρες. Έτσι δεν τα κρίνεις και δεν τα βαθµολογείς τα εξαίσια στέκια; Έτσι! Ανηφορίζοντας για το σπίτι, το µάτι µου καρφώθηκε στην αφίσα που προπαγάνδιζε τα δύο live, Παρασκευή 1 και Σάββατο 2 Απριλίου, των Last Drive στο κλαµπ “Eightball” των Λαδάδικων. Πάντα µου άρεσε το “Valley of Death”, ύµνος βιβλικός και θορυβώδης. Υποσχέθηκα ότι θα πάω, αφού είναι η πρώτη φορά στις τόσες δεκαετίες που τους ακούω, που είµαι εντός κλίµατος.
22°
