Ο Κωνσταντίνος Ματσούκας αφηγείται μια ιστορία από τη σημερινή κακοκαιρία «Μήδεια» στην Αθήνα
Μπροστά από μια συγκεκριμένη, ουδέτερη επιφάνεια (κρεμ πρόσοψη πολυκατοικίας/πράσινο γυάλινο κτίριο) γίνεται ορατός ο αλγόριθμος του χιονιού. Κάθετες στήλες από νούμερα που εναλλάσσονται και αποφασίζουν την μοναδική κάθε φορά μορφή που θα διασχίσει χιλιόμετρα ουρανού σ’ ελεύθερη πτώση.
Στην διάρκεια της νύχτας, ένα ουράνιο κήτος ήρθε και ξάπλωσε επάνω στην τέντα του μπαλκονιού κι η σκούπα με την οποία επιχείρησα να το εκδιώξω, έσπασε επάνω στα πλευρά του σαν σπιρτόξυλο. Τώρα, παρακολουθώ την εγκυμοσύνη που αδιόρατα διογκώνεται στο ημίφως της χιονόπτωσης, περιμένοντας να σπάσουν τα νερά.
Σε όλη την έκταση του μπαλκονιού, ακινητούν σαβανωμένα ζώα που δεν πρόλαβαν να δοκιμαστούν στις συνθήκες του Δαρβίνου, σεντούκια με ακατονόμαστο περιεχόμενο, μυθικοί πρόγονοι που δεν ειν’ έτοιμοι να συστηθούν. Ως και το λάστιχο του ποτίσματος αδράττει την ευκαιρία να δηλώσει, δεν είμαι αυτό που νόμιζες! Ο γάτος, πολύ συνετά, αρνείται οποιαδήποτε επαφή με αυτή την καινούργια, αναθεωρημένη πραγματικότητα.
Στον δρόμο, η σύσταση του εδάφους εξίσου ανοίκεια. Οι λιγοστοί διαβάτες προτιμούν να περπατούν στην μέση του δρόμου, όπου είναι ευκολότερη η αναμέτρηση με ακανόνιστες μάζες ύλης που καλύπτουν όλη την γκάμα από στερεό σε ημίρρευστο. Οι διαδρομές οι πιο πολυσύχναστες είναι γι’ αυτό τον λόγο και οι πιο επισφαλείς, καθώς το χιόνι, συμπιεσμένο και ακάθαρτο τώρα, παίρνει την εκδίκηση του ως πάγος.
Με το ποδήλατο, καθοδόν προς το Πεδίο του Άρεως, είναι απαραίτητη η ετοιμότητα λόγω περιορισμένης ορατότητας, το μαλακό φρενάρισμα, η διάκριση ανάμεσα σε σκληρούς και μαλακούς όγκους στο έδαφος. Μαζί με όλα αυτά, μια αίσθηση σκανδάλου, σαν να έχει προστεθεί μια καινούργια παράγραφος στο συμβόλαιο της καθημερινότητας, η οποία μόλις τώρα μας αποκαλύπτεται.
Από το πάρκο, ένα πράγμα κυρίως έχω να αναφέρω: Πιο πολλοί χιονάνθρωποι από ανθρώπους! Δεν κυριολεκτώ, φυσικά, αλλά πότε άλλοτε είδε κανείς οκτώ (8!) χιονάνθρωπους σε γειτνίαση μερικών μέτρων ο ένας από τον άλλο; Κι ούτε ήταν όλα αυτά τα αδέξια, κεφάτα αγάλματα ανθρωπόμορφα! Υπήρχε μεταξύ τους κι ένας σκύλος! Που νομίζω αυτός ανάτρεψε την αμφιθυμία μου απέναντι στο σημερινό καιρικό φαινόμενο.
Πριν τον δω, σκεφτόμουν κυρίως την αλόγιστη σπατάλη, την υπερβολή αυτών των δισεκατομμυρίων κρυστάλλινων σχηματισμών σ’ ένα ταξίδι εκ προοιμίου άδοξο, σκεφτόμουν, μήπως τελικά η φύση πραγματικά δεν ξέρει τι της γίνεται;
Μετά την συνάντηση με τον Χιονόσκυλο όμως, ευθύμησα. Είχε πεταχτά άσπρα αυτιά κι ένα πράσινο φύλλο για γλώσσα. Ένα απροσδόκητο τοτέμ αγάπης, μια επινοητική, ίσως και λίγο ασεβής, χειρονομία που όρθωνε το παράστημά της μέσα στον χιονιά, βγάζοντας την γλώσσα στο κάθε επικείμενο, άδοξο τέλος.
13°
