8 εντελώς φολκλόρ τουριστικά πράγματα στην πόλη, που όσο και να προσπαθήσουν οι τουρίστες, δε μπορούν να αποφύγουν
Ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία, έτσι δεν λένε; Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε μανούλες στη φιλοξενία και την παροχή υπηρεσιών εδώ και πολλά - πολλά χρόνια. Φυσικά έχουμε εξελιχθεί αρκετά, το αναγνωρίζει κανείς αυτό με μία γρήγορη ματιά στην πόλη, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ελληνικό σουβενίρ έχει μετεξελιχθεί σε υψηλής ποιότητας διακοσμητικά και χρηστικά προϊόντα, η ελληνική γαστρονομία έχει ανέβει επίπεδο, μπορούμε να θεωρούμαστε περήφανα μύστες του fine drinking, τα ξενοδοχεία (που τελευταία φυτρώνουν στο κέντρο της Αθήνας σα τα μανιτάρια) προσφέρουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία διαμονής, οι ξεναγοί μας είναι πιο ενημερωμένοι από ποτέ σε σχέση με την πόλη και δίνουν στα τουρ τους urban εναλλακτικό χαρακτήρα.
Φαινομενικά, τίποτα πια στον τουρισμό δεν θυμίζει εποχές «Επιχείρηση Απόλλων». Φαινομενικά. Γιατί αναζητήσαμε και βρήκαμε 8 εντελώς φολκλόρ τουριστικά πράγματα στην πόλη, που όσο και να προσπαθήσουν οι ευγενείς επισκέπτές της, δε μπορούν να αποφύγουν. Πάλι καλά δεν χορεύουμε συρτάκι κάτω από την Ακρόπολη. Ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι.
Μπορεί να έχουμε δει αρκετές σύγχρονες παραλλαγές του τα τελευταία χρόνια (ευτυχώς), ωστόσο το παραδοσιακό τσολιαδάκι, εκείνο που πούλαγε ο Βουτσάς στις Θαλασσιές της Χάντρες, ζει και βασιλεύει. Ο τουρίστας θα το συναντήσει σε κάθε κατάστημα με mainstream τουριστικά, πιθανότατα μέσα σε σελοφάν.
Δεν ξέρω ποιος τιτάνας αποφάσισε μία μέρα να γεμίσει την αγορά με μπρελόκ και ανοιχτήρια φαλλούς, ούτε πώς αυτό είναι συνώνυμο της «ελληνικότητας», αλλά του αξίζει ένα αργό χειροκρότημα. Απαντάται σε ιδιαίτερα τουριστικές περιοχές όπως η Πλάκα και το Μοναστηράκι και δυστυχώς (ή ευτυχώς για την οικονομία μας, όπως το δει κανείς) υπάρχει πάντα εκείνος ο τουρίστας που θα το βρει ξεκαρδιστικό δώρο για τον κολλητό του.
Οι αρχαίοι πολεμιστές ή αρχαίοι Έλληνες σκέτοι έξω από το Καλλιμάρμαρο
Και στους Στύλους του Ολύμπιου Διός. Πρόσφατη προσθήκη στην αστική τουριστική ατζέντα οι αρχαίοι Έλληνες (κυκλοφορούν σε έκδοση πολεμιστή ή σκέτη, απλού Αθηναίου που αράζει στην Αγορά ας πούμε) με τους οποίους ο τουρίστας καλείται να φωτογραφηθεί. Όλα καλά, μία απορία έχω όμως: Γιατί ένα ζευγάρι για παράδειγμα να θέλει να πάρει σπίτι του μία φωτογραφία με έναν άγνωστο κύριο ανάμεσά του και μάλιστα με αυτή την περιβολή;
Εντάξει, να μην εξοβελίσουμε το μπουζούκι από τη θέση του στο couleur locale, αλλά οι συμπαθείς κατά τα άλλα μουσικοί (που καθόλου εύκολη δεν είναι η δουλειά τους, να τα λέμε κι αυτά) που κάθονται σε μία καρεκλίτσα στα γραφικά ταβερνάκια στην Πλάκα, στα πέριξ του Μουσείου της Ακρόπολης και στο Μοναστηράκι και γραντζουνάνε το μπουζουκάκι τους συνήθως στον σκοπό του Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας μέχρι να πλακώσει η πελατεία, με κάνουν να κοιτάω με αγωνία από ποια γωνιά θα βγει κατάκοπος ο Νίκος Ξανθόπουλος, χτυπημένος για ακόμη μία φορά από τη ζωή να αναστενάξει, «Μάνα…».
Για να είμαστε δίκαιοι ίσως εδώ να μη φταίμε απόλυτα εμείς για τη διαιώνισή του. Δεν ξέρω σε τι τουριστικά γραφεία πάνε και κλείνουν τα πακέτα διακοπών τους οι φίλοι που έρχονται στη χώρα μας, πάντως, ειδικά οι άνω των 55, έρχονται έτοιμοι και προγραμματισμένοι να τη χρησιμοποιούν κάθε 10 δευτερόλεπτα λες και τους τη δίνουν τυπωμένη μαζί με τη μπροσούρα για τα αξιοθέατα.
Οι κράχτες στα μαγαζιά
Θα ήθελα να βεβαιώσω όλους εκείνους τους επιχειρηματίες που το προτιμούν, ότι ένας υπάλληλος έξω από το μαγαζί τους που κάνει οριακά cat calling στις τουρίστριες με ατάκες επιπέδου “You’re beautiful, I love you”, ΔΕΝ θα τις προσελκύσει μέσα αυτό. Και γενικότερα άνθρωπος που μας ασκεί ψυχολογική πίεση είτε είμαστε άντρες, είτε γυναίκες, τουρίστες ή βέροι Αθηναίοι, να δοκιμάσουμε κάτι, ή να κάτσουμε στο κατάστημά του, ΔΕΝ θα μας πείσει με αυτό τον τρόπο. Τέλος, I hate to be the bearer of bad news αλλά ευτυχώς ο σύγχρονος τουρίστας έχει Fourthsquare και ξέρει πού βαδίζει. Δηλαδή στο μαγαζί της επιλογής του.
Η υπερτιμημένη χωριάτικη σαλάτα, το σουβλάκι προκάτ και ο «μουζάκα»
Είναι δύσκολο, το ξέρω, να απομακρύνεις έναν τυπικό τουρίστα, από αυτούς με το καπελάκι του ψαρά που γίνονται κατακόκκινοι από τον αττικό ήλιο, από τα κλασικά τουριστικά εστιατόρια. Βέβαια, μπορεί βρε αδερφέ να μη θέλει να δοκιμάσει το new age σουβλάκι, ή το sui generis το διαχρονικό στο ιστορικό κέντρο. Έτσι όμως δεν μπορεί να αποφύγει την πανιασμένη από τα λάδια πίτα, το γύρο αμφιβόλου προέλευσης, το τζατζίκι που ή θα είναι σχεδόν άγευστο ή τίγκα στο σκόρδο για πιο έντονη γεύση Ελλάδας και τον απίστευτα λιπαρό μουσακά με έτοιμη μπεσαμέλ. Ακόμα κι αν δεν επιλέξει να τα γευτεί, θα περάσει σίγουρα ξυστά από δίπλα τους.
Υπάρχουν κομψοτεχνήματα, δεν το αμφισβητώ, αλίμονο, και υπάρχουν σε αυτή την πόλη υποδηματοποιοί που εδώ και χρόνια φτιάχνουν στο χέρι τα πιο ανθεκτικά και όμορφα δερμάτινα σανδάλια, τα οποία μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι όμοιά τους μόνο στην Αθήνα μπορεί να βρει κανείς. Όμως δεν λείπουν και τα φασόν που ένας τουρίστας μπορεί να βρει ακόμα και στο πιο random κατάστημα με τουριστικά και είναι εξαιρετικά θλιβερό ότι έχουν το κοινό τους.
Παραλείψαμε άραγε κάτι; Ενδεχομένως, ωστόσο αυτά είναι τα πιο εξόφθαλμα φολκλόρ πράγματα που πρέπει να «υποστεί» έστω και οπτικά κάθε τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του. Το πιο πιθανό είναι να μην εκλείψουν ποτέ και να σας πω κάτι; Τίποτα κακό δεν έχει αυτό. Οι τουρίστες μας εξελίσσονται και ωριμάζουν διαρκώς, όπως κι εμείς όταν λειτουργούμε ως τέτοιοι, κι έτσι ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι κάθε επισκέπτης σε μία πόλη που δε γνωρίζει, δημιουργεί τη δική του εξατομικευμένη εμπειρία και αυτή μπορεί να τα περιέχει όλα, ακόμα και τα κιτς μαγνητάκια για το ψυγείο του.
13°
