H λέξη Ritual περιγράφει μια τελετουργία, ένα καθολικό και αναπόφευκτο χαρακτηριστικό της κοινωνικής μας ύπαρξης, που μέσα από χειρονομίες, λέξεις, αντικείμενα ή εξοπλισμό ξεδιπλώνει το σκηνικό μιας δοξασίας. Μια τελετουργία ενδέχεται να εκφράζει μια κοινωνική ανάγκη αλλά ταυτόχρονα επικοινωνεί βαθιές προσωπικές πτυχές που επιβεβαιώνουν τη σαγηνευτική ποικιλομορφία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στο «Rituals of the Night», στην πολυπρόσωπη Αθήνα του 2016, αποτύπωσα με έντονα θεατρικά στοιχεία μια ομάδα νέων ανθρώπων σε μια τελετουργία κατάκτησης. Επέλεξα για σκηνικό μου το διαχρονικό Μοναστηράκι, σαν χώρο γνώριμο μα και φορτισμένο με την πιθανότητα του απροσδόκητου, και έστησα την αλληγορία μου σε χρόνο αγαπημένα βραδινό. Στην Αθήνα τού σήμερα, όσο κι αν παρουσιάζεται αδιάφορη και με στοιχεία αμφίβολα, οι νέοι έχουμε την ανάγκη να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα κατακτώντας την. Φοράμε ρούχα πολέμου αντιπροσωπεύοντας όλες τις φυλές αλλά ταυτόχρονα καμία, κρατάμε όπλα και φέρουμε προσωπεία για να φωνάξουμε τη δύναμή μας. Αποτελούμε μια αυτόνομη φυλή με δικούς της κώδικες, προσωπικές τελετουργίες και τρόπους μύησης, κινούμαστε στις δικές μας γραμμές χωρίς να μας ενδιαφέρει η παράλληλη Αθήνα «των άλλων». Οι ήχοι της πόλης στον παρόντα χρόνο είναι στο mute και τα δικά μας λάβαρα έχουν υψωθεί διεκδικώντας την κυριαρχία μας.
Η παρέα διατηρεί πολλά σημερινά εμφανισιακά στοιχεία αλλά με τη βοήθεια χειροποίητων θεατρικών προσθηκών και μακιγιάζ εμπνέεται από τελετές ενηλικίωσης, απόηχους προσευχής και εξορκισμού του κακού και υπνοβατεί αλληγορικά σε ένα άχρονο παρών κάνοντας την πόλη κομμάτι της ταυτότητάς της.
13°
