Η σειρά «House of Guinness» του Στίβεν Νάιτ στο Netflix ακολουθεί την ιστορία της οικογένειας πίσω από τη διάσημη μπίρα
Θα ξεκινήσω με μια ειλικρινή παραδοχή: όταν ξεκίνησα το «House of Guinness» στο Netflixδεν είχα διαβάσει κάποιο άρθρο για τη σειρά, ούτε ήξερα ποιος ήταν ο σκηνοθέτης - με λίγα λόγια δεν ήξερα ότι υπάρχει, κι αυτό το λέω γιατί οι πρώτες σκέψεις και αντιδράσεις μου ήταν εντελώς αυθόρμητες χωρίς να ξέρω τι θα παρακολουθήσω. Απλά το είδα στα προτεινόμενα, το πάτησα και μετά το τέλειωσα σε σχεδόν 24 ώρες!
Ο Στίβεν Νάιτ είναι ο σκηνοθέτης αυτής της νέας ιστορίας πάθους, αίματος και εξουσίας. Η σειρά βασίστηκε στην ιδέα της απογόνου του σπουδαίου αυτού οίκου, Ιβάνα Λόουελ. Από τους καπνούς του Μπέρμιγχαμ στο Peaky Blinders μέχρι τα υπόγεια ρινγκ του A Thousand Blows, ο δημιουργός ξαναπιάνει το νήμα της βίας και της φιλοδοξίας, αυτή τη φορά μεταφέροντάς μας στο Δουβλίνο του 19ου αιώνα. Το «House of Guinness», η νέα του συνεργασία με το Netflix, είναι ένα ιστορικό δράμα που συνδυάζει πολιτική, οικογενειακή ίντριγκα και μια διαρκή σύγκρουση ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, στην ισχύ και την ηθική.
House of Guinness: Είναι η νέα σειρά του Netflixμια άλλη εκδοχή του «Peaky Blinders»;
Η σειρά ξεκινά το 1868, τη χρονιά που πεθαίνει ο Μπέντζαμιν Γκίνες, εγγονός του ιδρυτή της διάσημης ζυθοποιίας. Ενώ δεν γνωρίζουμε τον Μπέντζαμιν Γκίνες, τα τέσσερα παιδιά του παρουσιάζουν μια ξεκάθαρη εικόνα για το ποιος ήταν. Η διαθήκη του έκρυβε πολλές εκπλήξεις και δημιούργησε έντονες αντιδράσεις στους τέσσερις κληρονόμους, τον μεγαλύτερο γιο Άρθουρ που πίστευε ότι θα λάβει ολόκληρη την περιουσία, τον τεχνοκράτη Έντουαρντ, την έξυπνη Άννα και τον αυτοκαταστροφικό Μπέντζαμιν Τζούνιορ. Κι ενώ έχουμε πάρει θέση απέναντι στη σκληρότητά του ως πατέρας, η διαθήκη του δείχνει πως ήταν δίκαιος – για την εποχή έστω.
Φυσικά, η οικογένεια δεν μπορεί να αναλάβει μόνη της τις «βρομοδουλειές» της και γι’ αυτό έχει τον Σον Ράφερτι, διευθυντή του εργοστασίου και δεξί χέρι του εκλιπόντος πατριάρχη. Ο Τζέιμς Νόρτον, o οποίος ήρθε να συμπληρώσει το κενό του γοητευτικού, επικίνδυνου και απαγορευμένου «φρούτου», με βλέμμα βλοσυρό και γοητευτικό, δίνει στον ρόλο μια ένταση που όμως μου θύμισε μια προχειρογραμμένη εκδοχή οποιουδήποτε Peaky Blinder. Ο Ράφερτι δεν είναι μέλος της οικογένειας, αλλά η παρουσία του υπογραμμίζει τη βίαιη πραγματικότητα που στηρίζει την αυτοκρατορία της μπίρας. Με το πρώτο του κιόλας ξέσπασμα, όταν ξεσηκώνει τους εργάτες ενάντια σε διαδηλωτές που αμφισβητούν την εταιρεία, γίνεται σαφές πως η εξουσία στον κόσμο του Νάιτ κερδίζεται πάντα με αίμα.
Η σειρά συνδέει την οικογενειακή αφήγηση με τα ιστορικά γεγονότα. Ο Νάιτ αξιοποιεί την περίοδο μετά τον Μεγάλο Λιμό για να δείξει μια χώρα βυθισμένη στη φτώχεια και τη θρησκευτική διαίρεση. Από τη μια, η προτεσταντική ελίτ στην οποία ανήκει η οικογένεια Γκίνες κρατά τα οικονομικά ηνία, και από την άλλη, η καθολική πλειοψηφία βράζει από οργή και απελπισία.
Ο αγώνας για ανεξαρτησία της Ιρλανδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο είναι κεντρικός άξονας της σειράς, το κίνημα υπέρ της αποχής από το αλκοόλ και η εκβιομηχάνιση που αλλάζει τη μορφή της Ιρλανδίας, αποτελούν το ιστορικό πλαίσιο των γεγονότων της σειράς.
Οικογενειακή τραγωδία σε τέσσερις πράξεις
Όπως το Succession, η σειρά εξερευνά τη δυναμική μιας οικογένειας που έχει χάσει την ψυχή της μέσα στην πολυτέλεια. Ο Άρθουρ, τον οποίο ερμηνεύει με εσωτερική ένταση ο Άντονι Μπόιλ, ονειρεύεται να συνδυάσει την πολιτική με την οικονομική ισχύ της οικογένειας, όμως η αλαζονεία του και τα μυστικά που τον βαραίνουν, τον φέρνουν στα όρια της καταστροφής. Ο Έντουαρντ, πιο μετρημένος και ρεαλιστής, προσπαθεί να συγκρατήσει τη δυναστεία, όμως η εσωτερική του πάλη ανάμεσα στο καθήκον και την ηθική τον φθείρει.
Η Άννα, μοναδική κόρη της οικογένειας, εκπροσωπεί τη φωνή της συνείδησης και του ενάρετου. Η Έμιλι Φερν αποδίδει με συγκινητική ειλικρίνεια τη γυναίκα που, παρότι αποκλείεται από τη διαχείριση της περιουσίας, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την επιρροή της για να στηρίξει τους φτωχούς. Είναι η πιο «ανθρώπινη» παρουσία της σειράς και ίσως η μόνη που διατηρεί ακόμα την ικανότητα να αγαπά.
Αντίθετα, ο μικρότερος αδελφός Μπέντζαμιν Τζούνιορ, παραδομένος στον εθισμό και την ενοχή, λειτουργεί σαν καθρέφτης της παρακμής. Η ερμηνεία του Φίον Ο’Σέα φέρνει μια εύθραυστη ενέργεια στη σειρά, υπενθυμίζοντας πως πίσω από τη λάμψη της εξουσίας κρύβεται η απόλυτη μοναξιά.
Ο Νάιτ χρησιμοποιεί όλα τα οπτικά μέσα που γνωρίζει τόσο καλά. Οι σκοτεινοί διάδρομοι του ζυθοποιείου, τα πέτρινα αρχοντικά, η ομίχλη, το μισοσκόταδο και οι σκηνές μέσα στη βροχή δημιουργούν μια υφή σχεδόν γοτθική. Όπως αναφέρεται στο GQ η παραγωγή έχει εστιάσει στις λεπτομέρειες για να ανασυνθέσει την εποχή (π.χ. σχεδιασμός σετ, ρούχα, σκηνές δρόμου).
Μην πέσετε να με φάτε, όμως όλη η σειρά –ενώ το τονίζω: μ’ άρεσε και την είδα απνευστί– ήταν σαν μια άλλη εκδοχή του Peaky Blinders (μιας και οι δημιουργοί της σειράς ήθελαν αυτή τη σύνδεση) αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι μου θύμισε το trend «Έχουμε Peaky Blinders στο σπίτι». Με λίγα λόγια, μου φάνηκε σαν να έβλεπα μια απέλπιδα προσπάθεια να επαναληφθεί η μαγεία των αρχηγών του Μπέρμινχαμ. Σε ορισμένες στιγμές που οι πρωταγωνιστές περπατάνε, χαμηλό πλάνο η κάμερα, καπνοί και μια badass μουσική, μου φάνηκε αστείο. Εάν δεν γινόταν τόση προσπάθεια να επαναληφθεί το «θαύμα», η σειρά θα ήταν ακόμα καλύτερη.
Και τώρα που έπιασα τη μουσική… αισθάνθηκα πως ξέμειναν από τραγούδια και έβαζαν ό,τι να ‘ναι. Δεν λέω ότι δεν ήταν καλή μουσική, το αντίθετο μάλιστα, απλά δεν ταίριαζε τόσο με το vibe που ήθελαν να περάσουν (για να προσέξω εγώ μουσική σημαίνει ότι κάτι πήγε λάθος). Τα σάουντρακ αποτελούνταν από post punk, ιρλανδικά τραγούδια τα οποία συνδυάστηκαν ώστε να δημιουργήσουν μια γέφυρα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν.
Η σκηνοθεσία ενάλλασσε σκηνές ωμής βίας με στιγμές απόλυτης σιωπής. Οι συγκρούσεις δεν ήταν μόνο σωματικές αλλά και ψυχολογικές. Όπως στο Peaky Blinders, έτσι κι εδώ, η εξουσία παρουσιάζεται σαν εθισμός, κάτι που υπόσχεται έλεγχο αλλά οδηγεί πάντα στην καταστροφή.
Αν και ο Νάιτ υπογράφει τη σκηνοθεσία και το σενάριο, η αρχική ιδέα ανήκει στην Ιβάνα Λόουελ, απόγονο της ίδιας της οικογένειας Γκίνες. Η συνεισφορά της δίνει στη σειρά μια αίσθηση αυθεντικότητας και προσωπικής ματιάς. Δεν βλέπουμε απλώς μια φανταστική εκδοχή της ιστορίας, αλλά μια δραματοποιημένη αναμέτρηση με το ίδιο το οικογενειακό παρελθόν της δημιουργού. Οι συγκρούσεις, τα σκάνδαλα και οι απώλειες δεν παρουσιάζονται ως μελοδραματικές υπερβολές, αλλά ως αναπόσπαστα στοιχεία μιας δυναστείας που χτίστηκε πάνω στην εργασία χιλιάδων ανθρώπων.
Η Λόουελ, μέσα από τη γραφή του Νάιτ, καταφέρνει να φέρει στο προσκήνιο το ερώτημα τού τι σημαίνει να κληρονομείς όχι μόνο περιουσία, αλλά και τις ενοχές που την ακολουθούν. Το «House of Guinness» δεν εξιδανικεύει τους ήρωες. Αντίθετα τους παρουσιάζει εγκλωβισμένους στην ίδια τους την επιτυχία.
Η σειρά έγινε γρήγορα αντικείμενο συζήτησης. Οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί κριτικοί την αποθέωσαν για τη σκηνοθεσία, το καστ και τη δραματική ένταση, ενώ στην Ιρλανδία προκάλεσε αντιδράσεις για τον τρόπο που απεικονίζει τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Ορισμένοι θεώρησαν πως αγγίζει επιφανειακά την αποικιοκρατική εμπειρία, ενώ άλλοι, όπως ο κριτικός του Guardian, τη χαρακτήρισαν υπερβολικά «βρετανική» στην οπτική της. Ωστόσο, ακόμη και οι πιο αυστηροί παραδέχονται πως πρόκειται για μια τηλεοπτική παραγωγή υψηλής αισθητικής, που αναδεικνύει με πάθος μια κρίσιμη εποχή της ιρλανδικής ιστορίας.
Γιατί αξίζει να δεις το «House of Guinness» στο Netflix
Οκ, είπαμε και δυο κουβέντες παραπάνω για τη σκηνοθεσία που μιμείται το Peaky Blinders (άλλο σκηνοθετικό στιλ και άλλο απομίμηση μιας επιτυχίας του παρελθόντος) και τη μουσική που δεν με τρέλανε, όμως το «House of Guinness» είναι καλό και αποτελεί μια δυνατή προσθήκη στο καλό σερί των φθινοπωρινών κυκλοφοριών του Netflix. Η ίντριγκα, οι έρωτες, οι συγκρούσεις, η εξουσία, η επανάσταση, το σασπένς, η γρήγορη αφήγηση που χτίζεται με μαεστρία, δημιουργούν ένα πλήρες σύμπαν που θα σε κάνει να κολλήσεις, ενώ το τέλος θα σε κάνει να ανυπομονείς για τον δεύτερο κύκλο (δεν λέω τίποτα!).
Με το «House of Guinness», ο Στίβεν Νάιτ επιστρέφει στο στοιχείο του: δραματικές ιστορίες για ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτοκρατορίες που οι ίδιοι έχτισαν. Η σειρά λειτουργεί σαν χρονικό μιας εποχής αλλά και σαν σχόλιο για το σήμερα, υπενθυμίζοντας πως η εξουσία, σε κάθε εποχή, παραμένει το πιο εθιστικό και επικίνδυνο ποτό.
14°
