Μέσα σε μόνο 12 επεισόδια της σειράς «100 χρόνια ελληνική δισκογραφία», περνάει όχι απλώς η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και ιστορίες που το έβλαψαν
Όταν η τηλεόραση αποφασίζει να πει την αλήθεια για τον ελληνικό Τύπο, κάνει θαύματα
Τα ουρλιαχτά και τα νιαουρίσματα της reality τηλεόρασης, κωμωδίες χωρίς γέλιο, δραματικές σειρές – ανέκδοτα, πρωινάδικα και απογευματινά του διαγωνισμού και του κληρωμένου αυτοκίνητου, χρόνια τώρα δεν έχει κάτι να δεις στην τηλεόραση. Ναι, εντάξει υπάρχουν κάποιες καλές σειρές – όλες εποχής, όλες με ρούχα από το ίδιο βεστιάριο, μας είναι αδύνατον να μιλήσουμε για τις μέρες μας χωρίς να γελοιοποιηθούμε.
Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω δει όλα τα επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ της ΕΤ1 «100 χρόνια ελληνική δισκογραφία», ούτε ότι ξέρω πολλά πράγματα για το ελληνικό τραγούδι, πέρα από το ότι τα τελευταία 47 χρόνια εργάζομαι σε έναν χώρο που του έχει κάνει κακό και που, ναι, ακούω κι εγώ ελληνική μουσική, ευτυχώς όχι «τα πάντα», όπως απαντάμε πολύ συχνά όταν μας ρωτάνε τι μουσική ακούμε.
Όμως, το επεισόδιο της σειράς πάνω στο οποίο έπεσα τις προάλλες αναμφισβήτητα είχε να πει αλήθειες και για τον Τύπο και για το ελληνικό τραγούδι. Για την άγρια περίοδο που κάθε εφημερίδα που σεβόταν τον εαυτό της είχε στο σελοφάν της δύο CD και τρία DVD. Για τις εποχές –πριν την επέλαση του Spotify και των λοιπών διαδικτυακών πλατφορμών– που οι δισκογραφικές ρήμαζαν τους καταλόγους τους για να τονώσουν με το ένα χέρι τις κυκλοφορίες των εφημερίδων και με το άλλο τα δικά τους έσοδα.
Τόση ειλικρίνεια, τόσο δημοσιογραφικά τεκμηριωμένη, είχα καιρό να συναντήσω. Στοιχηματίζω ότι αρκετοί συνάδελφοι θα θυμήθηκαν πώς είναι να λες την αλήθεια χωρίς να φοβάσαι ότι θα πέσει κάποιο τούβλο στο κεφάλι σου, που σε κάποια τρύπα του θα κρυβόταν και η απόλυσή σου. Και πιο ειλικρινής όλων όσοι μίλησαν σε αυτό το επεισόδιο, ο Φοίβος – ο Μίδας των επιτυχιών Ελλήνων σούπερ σταρ του πενταγράμμου όπως η Δέσποινα Βανδή, η Καίτη Γαρμπή κ.ά.
Φυσικά, η αλήθεια, όπως πολλά δύσκολα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, έχει τον καιρό της. Την εποχή που κάθε εφημερίδα Σαββατοκύριακου ζύγιζε 3 κιλά («...και δώρο ένα κοτόπουλο» που έλεγε και ο μακαρίτης ο Τράγκας, ο οποίος ήξερε καλά πώς να χρωστάει), αυτά τα πράγματα δεν μπορούσαν να ειπωθούν. Ήταν οι μέρες που στο ελληνικό σπίτι υπήρχαν συγχρόνως τα άπαντα του Τσιτσάνη και κύκλοι αφιερωμάτων υπό μορφή πολυτελούς κασετίνας στις μεγάλες όπερες – παραλογισμός.
Και μετά ήρθε η πειρατεία, ο συμπαθής πλανόδιος πωλητής που σου πάσαρε «Τοντορίντο» και «Κετούλα, γιου νόου;» με 5 ευρώ και τις δύο. Κι από ’δω πήγαν και οι κυκλοφορίες των εφημερίδων και λίγο μετά κατέπεσαν συγκροτήματα και όμιλοι και μπούκαρε το διαδίκτυο από παντού και στα πάντα και κανείς δεν μιλούσε πια για τις συλλογές και τα ρεμπέτικα και τις άριες και τα σπάνια και τα κάθε είδους αφιερώματα.
Και έβλεπες την «Τουραντότ» να κάνει παρέα με τα ρεμπέτικα του Μπέμπη, λίγον Χέντελ να χαϊδεύει τα μαλλιά της Φιλιώς Πυργάκη και τα χέρια του Μπρους Σπρίνγκστιν να κάνουν «κόλλα το» με την Άντζελα Δημητρίου, και σε πλημμύριζε ματαίωση και λύπη. Κανέναν, τελικά, δεν οφέλησε αυτή η φαινομενικά ταιριαστή συνέργεια, του κόσμου της μουσικής με τα ΜΜΕ. Χρήμα μπορεί να μπήκε στο ταμείο προσωρινά, αλλά λίγα μάθαμε για τους μουσικούς μας θησαυρούς κι ακόμα λιγότερα για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα.
Ούτε πολυφωνίες, ούτε πεντατονίες, ούτε ηπειρώτικα, μπερδεύτηκε ο Πετρολούκας Χαλκιάς με τον Γιάννη Φλωρινιώτη, οι φεγγαράνθρωποι με τους δεξιοτέχνες του κλαρίνου και του σαντουριού και τίποτα δεν μας έμεινε. Ένας αχταρμάς, όπως συμβαίνει με τη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας στα σχολεία, ξεσκολίζουμε νομίζοντας ότι η αρχαία Ελλάδα είναι όλη μαζί ένα πράγμα, ένας τόπος, μία συνθήκη, δεν θυμόμαστε και πολλά και επακριβώς κατακτημένη γνώση δεν έχουμε.
Κάπως βάζει τα πράγματα σε χρονολογική σειρά και αποδίδει σε κάθε σπουδαία και σπουδαίο αυτής της Τέχνης την αξία που του αρμόζει και την προφορική ιστορία που αγνοούμε. Αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε –Χατζιδάκι, Λιλιπούπολη, Σαββόπουλο και Τζίμη Πανούση, Κραουνάκη, Πρωτοψάλτη και Αρβανιτάκη– κι αυτά με τα οποία μας παρέσυρε η εποχή. Κι άλλα, ακόμα πιο πίσω στον χρόνο από εκείνα που γέννησε η ανάγκη της εποχής και το βίωμα. (Μετρώντας και πόσα ονόματα μιλούν σε κάθε επεισόδιο, αξίζει να ειπωθεί ένα μπράβο και για τη δημοσιογραφική δουλειά και για το μοντάζ που «σηκώνουν» όλη αυτή την αφήγηση.)
Θυμίζει πολύ την τηλεόραση που μας αξίζει, που τη ζητάμε εδώ και χρόνια και μας επιστρέφεται staged reality και βιαστικό θέατρο σε μορφή τηλεόρασης.
24°
