The Studio: Εντυπώσεις από την κωμική τηλεοπτική σειρά του Σεθ Ρόγκεν για το Χόλιγουντ στο Apple TV+ - Η σάτιρα για την κινηματογραφική showbiz
Στα περισσότερα –αν όχι σε όλα τα– λήμματα για το αυτοαναφορικό σινεμά συναντάμε τον εξής, λιτό, απέριττο και περιεκτικό ορισμό. Films about films. Κινηματογράφος για τον κινηματογράφο, ταινίες για τις ταινίες. Ταινίες για το πώς φτιάχονται ταινίες, ταινίες για τη βιομηχανία του θεάματος, ταινίες μέσα σε ταινίες και άλλοτε δαιδαλώδεις άλλοτε πασιφανείς αναφορές σε άλλες ταινίες και κινηματογραφικά ερεθίσματα. Από τον David Lynch στον Quentin Tarantino κι από το «8½» στο «La La Land». Από την αυτοναφορικότητα στη μετα-αναφορικότητα. Πολλοί θα ισχυριστούν, και δεν θα έχουν άδικο, ότι η τάση του σινεμά να στρέφει τον φακό στον ίδιο του τον εαυτό είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η έβδομη τέχνη – και καρέ όπως αυτά από το αναγνωρισμένο πια ως εμβληματικό πειραματικό σοβιετικό φιλμ «Man with a Movie Camera» του Dziga Vertov, από το 1929, λειτουργούν υπέρ αυτής της θέσης.
Τι γίνεται όμως το μικρό, άλλοτε συμπλεγματικό, άλλοτε απενοχοποιημένο, συχνά εξίσου αυτοαναφορικό, ξαδελφάκι του κινηματογράφου, η τηλεόραση μπαίνει στην μπίζνα της αφήγησης των ενδότερων του Χόλιγουντ; Εν έτει 2025 στην εποχή του streaming και του meta-everything μια εύκολη και αποτελεσματική απάντηση μπορεί να συνοψιστεί σε μία ευχάριστη, αστεία, έξυπνη τηλεοπτική σάτιρα για τα ενδότερα της κινηματογραφικής showbiz όπως εκπροσωπείται από τα γεννοφάσκια της από το Χόλιγουντ. Κάτι δηλαδή σαν το «The Studio», τη νέα σατιρική κωμωδία των Seth Rogan και Evan στο Apple TV+
The Studio: Σατιρίζοντας το δημιουργικό χάος του Χόλιγουντ
O Matt Remick (Σεθ Ρόγκεν) είναι ανώτερο στέλεχος δημιουργικού σε ένα κραταιό κινηματογραφικό studio του Χόλιγουντ, το Continental – μια μυθοπλασμένη εταιρεία από τις πραγματικές εμπειρίες των δημιουργών της σειράς στα Sony Pictures Studios και την αίγλη ογκόλιθων όπως η Universal και η Warner Bros. Ρομαντικός λάτρης του μεγάλου σινεμά που το μόνο που ήθελε στη ζωή του ήταν να κάνει τις ταινίες που έχει θαυμάσει ως θεατής βρίσκεται ξαφνικά με την ευκαιρία που πάντα κυνηγούσε, να γίνει διευθυντής τoυ studio και να κάνει το όραμά του πραγματικότητα. H ευκαιρία του δίνεται απευθείας από το μεγάλο αφεντικό και flamboyant ιδιοκτήτη της εταιρείας Griffin Mill (με τον απολαυστικό Bryan Cranston σε μια ακόμα καίρια, παρότι αστραπιαία επίδειξη της μεγάλης κωμικής του φλέβας) ο οποίος όμως του ξεκαθαρίζει και το διακύβευμα: Στόχος είναι τα λεφτά. Ή όπως το θέτει χαρακτηριστικά ο συνάδελφος του Matt και δεύτερος τη τάξει για την προαγωγή Sal Saperstein (Ike Barinholtz) «We don’t make films. We make movies». Καλές, αμερικανικές ταινίες για όλη την αμερικανική οικογένεια και τους κουβάδες του ποπ κορν σε XL μέγεθος.
Από εκεί και πέρα ξεκινάνε τα δύσκολα για τον Matt Remick, ή την καλπάζουσα φαντασία του Ρόγκεν, o οποίος θα κληθεί να συμβιβάσει τον ιδεαλισμό του με τις ταμειακές απαιτήσεις του studio προκειμένου να κρατήσει τη θέση του, κάνοντας τη μία διαχειριστική γκάφα πίσω από την άλλη κυρίως λόγω της ιδιότητας του αθεράπευτου people pleaser των κινηματογραφικών ινδαλμάτων του. Το πρώτο επεισόδιο είναι μια πανηγυρική δήλωση προθέσεων και ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ευχηθεί μια σειρά όπως το «The Studio» με ένα ευφυέστατο, βαθιά απολαυστικό μπέρδεμα που εμπλέκει τον Martin Scorsese, με σάρκα και οστά, ως επίδοξο σκηνοθέτη μιας branded ταινίας για το αναψυκτικό Kool-Aid – να μια πρόταση που κανείς δεν θα φανταζόταν εύκολα κι όμως γίνεται εξαιρετικό σενάριο στο πρώτο επεισόδιο του «The Studio» σε μια διττή σάτιρα τόσο της «μανίας» με την κινηματογραφική μετάφραση εμπορικών brands, από την «Barbie» μέχρι και το «Minecraft» αλλά και της μεγαλομανίας των studios που προσπαθούν να περιτυλίξουν ένα κατεξοχήν money maker με το καλλιτεχνικό κύρος ενός auteur σε ανορθόδοξες ενώσεις με αμφίβολα καλλιτεχνικά αποτελέσματα αλλά σίγουρα νούμερα marketing.
Τα υπόλοιπα, αυτόνομα, επεισόδια συνεχίζονται στο ίδιο μοτίβο (χωρίς ωστόσο να φτάσουν μέχρι στιγμής το bull’s eye του πρώτου) με μια ιστορία κάθε φορά που φλερτάρει μεταξύ της κωμωδίας παρεξηγήσεων και της σάτιρας, πλάθοντας ένα κατά κανόνα ενδιαφέρον, αμυδρό απείκασμα του «The Office» στη βιομηχανία του κινηματογραφικού θεάματος. Ίντριγκες στελεχών και επαγγελματικά μπερδέματα δένουν άψογα με το άφθονο, κατά κανόνα σατιρικό χιούμορ που «βάλλει» κατά πάντων από τις σινεφίλ ψευδαισθήσεις, την σύγχρονη μάστιγα με τις τεράστιες, ανούσιες α-λα Ben Hur διάρκειες των ταινιών, την τάση των μονοπλάνων και το στοίχημα του «ψαγμένου» horror με την παρέλαση guest αστέρων, σκηνοθετών και ηθοποιών, από τον Martin Scorsese και τον Ron Howard μέχρι τη Sarah Polley κι από τη Charlize Theron και τον Steve Buscemi μέχρι την Gretta Lee και τον Anthony Mackie να δίνουν στη σειρά όχι μόνο την προστιθέμενη αξία της αλλά και την αυθεντικότητα της κρίσιμης για την επιτυχή ύπαρξή της αυτοναφορικότητάς της.
Από την άλλη το σύνηθες και μεγάλο πρόβλημα της αυτοαναφορικότητας, ως ένα «κόλπο» που δουλεύει μόνο για τους εκάστοτε μυημένους, απειλεί και τα θεμέλια του «The Studio» – είναι προφανές ότι αν δεν κατέχει κάποιος τουλάχιστον τα βασικά της κινηματογραφικής πραγματικότητας δύσκολα θα πιάσει το νόημα της σατιρικής κινηματογραφικής ηθογραφίας του «The Studio» και άλλο τόσο θα το εκτιμήσει όπως του πρέπει. Κοινώς γράμμα αγάπης χωρίς αγάπη για το αντικείμενο όχι μόνο δεν γράφεται αλλά και δεν διαβάζεται και το «The Studio» φτιαγμένο από ανθρώπους που αναμφίβολα αγαπούν πολύ το σινεμά -ακόμα και τις στιγμές που το μισούν- χρειάζεται μια τάξη αποδεκτών που να το αγαπάει επίσης για να βρει αντίκρισμα η δυναμική του. Την τάξη που επειδή θα αναλωθεί ευχάριστα στο πλούσιο κυνήγι των κινηματογραφικών easter eggs που κρύβονται σε κοινή θέα στα δέκα επεισόδια της σειράς θα είναι καθόλα πρόθυμη και να συγχωρήσει τις κατά τόπους ατασθαλίες χαζομάρας που επιχειρείται να κρυφτούν κάτω από το χαλί της ταμπέλας της cringe κωμωδίας. Την τάξη που θα απολαύσει αυτήν την σε γενικές γραμμές έξυπνη τηλεοπτική σάτιρα για το δημιουργικό χάος πίσω από τις αγαπημένες μας ταινίες και θα την καταναλώσει ευχάριστα ως τέτοια.
Η σειρά «Big Mouth» έφτασε στο τέλος της, η Formula γίνεται γυναικεία υπόθεση και το iconic αφεντικό του «The Office» εμφανίζεται σε μια πιο ρομαντική εκδοχή του
17°
