Το παρασκήνιο των ψεύτικων ναρκωτικών στις τηλεοπτικές σειρές

Weed; Μούχλα δεμένη με σκοινί. Κρακ; Βιολογικό shea butter. Μπλοκ κοκαΐνης; Μπλοκ από αφρώδες υλικό τυλιγμένα με shrink wrap. Οι «ηθικοί αυτουργοί» μας ξεδιπλώνουν τα behind the scenes μυστικά για το πώς τα κάνεις να φαίνονται τα ναρκωτικά ρεαλιστικά στην οθόνη.

«Οι βαλίτσες με ναρκωτικά δεν είναι κάτι που περίμενες ότι θα κουβαλούσες στη δουλειά σου», λέει ο Πολ Κρος, πρώην production designer της σειράς Supacell -ενός crime- infused superhero hit που έκανε πρεμιέρα πέρυσι (πολύ καλό αν δεν το έχετε δει). Ο Πολ Κρος έχει χειριστεί πολλές τέτοιες καταστάσεις στη ζωή του. Πρόσφατα, όπως εξομολογήθηκε, οδηγούσε στο Λονδίνο με ένα βαν γεμάτο ψεύτικα πακέτα κοκαΐνης. «Είναι μια παράξενη αίσθηση», λέει. «Δεν είναι κάτι που θα έκανες χαλαρός στην καθημερινότητά σου».

Από τα πιο hit teen shows μέχρι τα crime dramas, οι σκηνές με ναρκωτικά είναι συχνά τα σημεία καμπής στις σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές – και το να τα κάνεις ασφαλή, νόμιμα και ρεαλιστικά έχει γίνει αληθινή επένδυση. Για κάθε σακουλάκι ψεύτικης κοκαΐνης που «σνιφάρεται» στο σετ, κάποιος όπως ο Πολ Κρος έχει περάσει εβδομάδες σμιλεύοντας την τέλεια υφή του ψεύτικου αλευριού. Για κάθε χάπι που καταπίνεται από έναν ηθοποιό, έχει προηγηθεί έρευνα και πολλή δουλειά μέχρι να βεβαιωθούν όλοι ότι είναι ασφαλές.

Όταν πρόκειται για προπς που «σνιφάρουν», «καπνίζουν» ή «καταπίνουν» οι ηθοποιοί, υπάρχουν κανονισμοί στη βιομηχανία. Συχνά, η κοκαΐνη αποδίδεται με γλυκόζη, βιταμίνη B12 ή βιταμίνη C, αν και το πιο κοινό υποκατάστατο είναι η σκόνη γάλακτος. «Ανακατεύεται με το νερό στη μύτη σου και ουσιαστικά γίνεται σαν γάλα», εξηγεί ο Φιλίπ Μπάρνετ, που συνεργάστηκε στο χαοτικό και απόλυτο hit teen drama Euphoria του Σαμ Λέβινσον – αλλά και στο Griselda, τη σειρά για τους κολομβιανούς διακινητές κοκαΐνης με τη Σοφία Βεργκάρα.

Συχνά χρησιμοποιούνται και νομικά καθαρές εναλλακτικές για το χόρτο: φυτά καλλιεργημένα χωρίς ψυχοδραστικές ουσίες. «Είναι σαν το χόρτο, αλλά απογοητευτικό», λέει ο Πολ Κρος. Ό,τι άλλο καπνίζεται, συνήθως είναι βότανα χωρίς νικοτίνη. Εν τω μεταξύ, το έκστασι και το diazepam αντικαθίστανται με γλυκίσματα ή, πιο συχνά, με χάπια ζάχαρης, που αγοράζονται από φαρμακοποιούς που κάνουν ειδικά πλασίμπο για την τηλεόραση, και τα κάνουν ίδια έχοντας εξετάσει όλες τις αλλεργίες που μπορεί να έχει κάποιος. «Οι εταιρείες πλασίμπο είναι εξαιρετικά κοστοβόρες», λέει ο Πολ Κρος. «Μπορείς εύκολα να ξοδέψεις 1.000 λίρες για να πάρεις την ποσότητα που θα έπαιρνες και τα αληθινά ναρκωτικά».

Όταν χρειάζεται να γεμίσουν ένα «trap house» με ψεύτικα MDMA, κρακ, κοκαΐνη και weed – όπως έκαναν στο Supacell – οι παραγωγές πρέπει να γίνουν «δημιουργικές». Πολλές φορές χρησιμοποιούν γι αυτές τις δουλειές οργανικό shea butter για το κρακ που, όπως λέει ο Πολ Κρος, «δεν σπάει με τον ίδιο τρόπο αλλά φαινόταν αυθεντικό από μακριά». Για το χόρτο, τυλίγουν μούχλα με σκοινί, ψεκασμένη με κόλλα και ρολό από βότανα. Εν τω μεταξύ, δημιουργήθηκαν 1.000 μπλοκ κοκαΐνης, τυλίγοντας τα μπλοκ αφρού με το περιτύλιγμα που χρησιμοποιούνταν για τα ανθοσυνθέσεις. Όλη η διαδικασία διήρκεσε περίπου έναν μήνα. Ένας μήνας για να μπορέσει να γυριστεί μια σκηνή.

«Είχαμε έναν χώρο για το δημιουργικό με περίπου 6-8 άτομα που η αποκλειστική τους αποστολή ήταν να φτιάξουν και να συσκευάσουν τα ψεύτικα ναρκωτικά», λέει ο Πολ Κρος. «Στην ουσία, είχαμε το δικό μας τραπ house στο πάνω μέρος του κτιρίου. Ήταν σαν το Miami Vice». Και πόσα μικρά πλαστικά σακουλάκια χρειάστηκαν; «Χιλιάδες!».

Για το Griselda, ο Φιλίπ Μπάρνετ και η ομάδα του χρησιμοποίησαν μπλοκ από σκόνη γάλακτος. «Σε μια σκηνή, η Griselda αρπάζει προϊόν από τους ανταγωνιστές και το ανάβει – του βάζει φωτιά. Έπρεπε να φτιάξουμε κάτι που να μπορούσε να καεί χωρίς να λιώσει και να γίνει σαν κόλα το προϊόν. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε όταν γυρίσαμε τη σκηνή με ένα drone: το ανοδικό ρεύμα από τη φωτιά σε συνδυασμό με το καθοδικό ρεύμα του drone δημιούργησαν μια δίνη φωτιάς και σχεδόν βάλαμε φωτιά στους γύρω φοίνικες».

Παρόλο που οι τηλεοπτικές σειρές δεν διαθέτουν «συντονιστές ναρκωτικών» (aka: drug coordinators) όπως έχουν οι intimacy coaches (αυτοί οι coaches βοηθούν τους ηθοποιούς να κάνουν ερωτικές σκηνές βλ. drama Lively - Baldoni), τα περισσότερα βρετανικά crime dramas συμβουλεύονται ειδικούς -συχνά πρώην αστυνομικούς- που διασφαλίζουν ότι οι ιστορίες έχουν ρεαλισμό. Κάποια shows πάντως πάνε πιο πέρα.

Ο Τζον Σίνγκλετον, σκηνοθέτης του Snowfall, ενός 80s-set δράματος για διακίνηση ναρκωτικών, είχε στην ομάδα του έναν πρώην κατάδικο, τον Avance «Smokey» Smith, που μεγάλωσε στο Λος Άντζελες ανάμεσα σε συμμορίες και ναρκωτικά, και είχε γονέα που ήταν χρήστης κρακ, για να προσφέρει την προσωπική του εμπειρία. Ο Smokey έδωσε input για όλα – από τα ρούχα και το χτένισμα της εποχής μέχρι το πώς να φτιάξουν ψεύτικο κρακ με την ίδια συνταγή που θα έπαιρναν οι ντίλερς για να ξεγελάσουν τους εθισμένους της πόλης των αγγέλων. «Είναι ένα χάπι που λέγεται Pamprin. Το θρυμματίζεις, το ανακατεύεις με βιταμίνη E και baking soda», κλείνει ο Smokey.

Πώς το Breaking Bad, το Skins και το Euphoria έκαναν τα ναρκωτικά να δείχνουν (επικίνδυνα) ρεαλιστικά

Αν κάτι έκανε το Breaking Bad τόσο αληθοφανές, ήταν η προσοχή στη λεπτομέρεια – ακόμα και στα ναρκωτικά. Ο σχεδιαστής παραγωγής Ρομπ Γουίλσον Κινγκ δεν ήθελε απλώς να φτιάξει «ψεύτικη» κρίσταλ μεθ. Ήθελε να είναι πειστική. Για να το πετύχει, συμβουλεύτηκε τόσο την αμερικανική Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) όσο και πραγματικούς ντίλερς από τους δρόμους του Αλμπουκέρκι.

«Έτσι, μπήκαμε σε γειτονιές και σπίτια όπου μαγείρευαν μεθ», θυμάται. «Κάναμε και φιλίες.» Η χημική μυρωδιά του παρασκευαστηρίου του έμεινε αξέχαστη. «Ήταν τρομακτικό. Ένα λάθος και θα μπορούσες να πληρώσεις ακριβά. Αλλά για να το αποδώσεις σωστά στην οθόνη, πρέπει να το νιώσεις».

Ο Ρομπ Γουίλσον Κινγκ έμαθε από πρώτο χέρι πώς παρασκευάζεται το «χύμα» μεθ με κουζινικά που μπορεί να εκραγούν ανά πάσα στιγμή. Έκαναν, μάλιστα, και πιο «mid-range» μαγειρέματα, με την DEA στο σετ, όχι μόνο για να τους δείξει τα μυστικά του επαγγέλματος, αλλά και για να βεβαιωθεί ότι δεν… αποκάλυπταν και πολλά στο ευρύ κοινό και τους μπει καμιά ιδέα να γίνουν «Street Master Chefs». «Δεν θες να μαθαίνει η cooking family τι σχεδιάζει η Δίωξη», λέει.

Το ψεύτικο μεθ ήταν τόσο ρεαλιστικό που έκλεβαν τα props από το σετ. Και το Breaking Bad δεν ήταν η μόνη παραγωγή με τέτοια θέματα.

Όταν τα πάρτι του Skins γίνονταν ακραία ρεαλιστικά

Στο Skins, τα ψεύτικα ναρκωτικά εξαφανίζονταν από το σετ – αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Η σχεδιάστρια παραγωγής Αμέλια Σάνκλαντ θυμάται σκηνές πάρτι όπου οι κομπάρσοι ήταν απλά… πιτσιρικάδες που δεν είχαν ξαναβρεθεί σε γύρισμα. «Έφερναν το δικό τους stuff. Όταν όλοι υποτίθεται ότι έπρεπε να δείχνουν μαστουρωμένοι, κάποιοι όντως ήταν», λέει. «Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα».

Σήμερα, το μεγάλο πρόβλημα είναι να πείσεις τους ηθοποιούς να χρησιμοποιήσουν τα fake ναρκωτικά. «Το καστ του Skins ήταν πιο ανεκτικό», λέει η Αμέλια Σάνκλαντ. «Αλλά οι περισσότεροι ηθοποιοί μισούν τα φυτικά τσιγάρα γιατί είναι βαριά. Φαντάσου να πρέπει να σνιφάρουν κάτι».

Ο Τζόνα Χιλ έχει περιγράψει το πόσο φρικτή εμπειρία ήταν το να σνιφάρει βιταμίνη D ως κοκαΐνη στο The Wolf of Wall Street. «Αν πάει στους πνεύμονές σου, αρρωσταίνεις», έχει πει. Ο Άντριου Ράνελς, που σνίφαρε βιταμίνη B12 στο Girls, το έθεσε πιο χαλαρά: «Σου δίνει λίγη ενέργεια – αλλά δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να πάρεις τις βιταμίνες σου»!

Μάρκες και ναρκωτικά: Το μεγάλο no-no

Άλλο μεγάλο πρόβλημα: η τοποθέτηση προϊόντων. Καμία μεγάλη μάρκα δεν θέλει να δει κάποιον να σνιφάρει κόκα από το κινητό της. Στο Industry, που ακολουθεί πλούσιους τραπεζίτες, οι παραγωγοί έπρεπε να το παίξουν έξυπνα: έβαζαν θήκες στα κινητά και αντικαθιστούσαν το ακριβό tech με ανώνυμα props όταν έπαιζαν σκηνές με ναρκωτικά.

Ακόμα πιο περίπλοκο ήταν όταν οι χαρακτήρες έπαιρναν χάπια, όπως είναι το έκστασι, με logo. «Δεν μπορούμε να δείξουμε κάτι που δεν έχει εγκριθεί», λέει ο Ντομινίκ Ρόμπερτς, που δούλεψε στη δεύτερη σεζόν του Industry. Έπρεπε να βρουν ποιος σχεδίασε κάθε μικρό smiley face ή μονόκερο πάνω στα χάπια.

Τα rave σπίτια του Skins και το… τρελό σκηνικό του Euphoria

Το Skins είχε το πλεονέκτημα ότι το καστ και το cru που δούλευε για τη σειρά ήταν όλοι νέοι και party animals. Άρα η ομάδα παραγωγής εστίασε στη δημιουργία του κατάλληλου σκηνικού: νοικιασμένα σπίτια που έμοιαζαν σαν να είχαν υποστεί ολονύχτιο rave. «Όταν έφταναν οι ηθοποιοί, έλεγαν “Είναι σαν να παρτάρουμε εδώ μέσα για ώρες”» θυμάται η Shankland. «Και σκεφτόμουν: “Θεέ μου, γνωρίζω τους ιδιοκτήτες αυτού του σπιτιού. Κι όντως μερικά από τα σπίτια τα αναγνώριζα. Τρελό”».

Στο Euphoria, πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Στην πρώτη σεζόν, η σκηνή όπου η Ζεντάγια ανεβαίνει μια σκάλα και ο διάδρομος αρχίζει να γέρνει δεν ήταν CGI. Το σετ χτίστηκε πάνω σε άξονα που κινούνταν για να αναπαραστήσει την αίσθηση της… high.

Και μετά το γύρισμα; Boom!

Τι γίνεται, όμως, όταν τελειώνει το γύρισμα; Στο Supacell, η λύση ήταν απλή: τα ψεύτικα ναρκωτικά… ανατινάχτηκαν. «Είχαμε σκηνή με πυροβολισμούς μέσα σε trap house, με πούφ από κόκα να εκρήγνυνται στον αέρα», λέει ο υπεύθυνος παραγωγής. «Τα χρησιμοποιήσαμε καλά.»

Στο Breaking Bad, το ψεύτικο προϊόν ήταν τόσο καλό που δεν μπορούσαν καν να το κρατήσουν. «Έπρεπε να το επιστρέψουμε στην DEA, για να το καταστρέψουν σαν να ήταν αληθινό. Δεν ήθελαν να βγει στους δρόμους».

Γιατί ναι, το ψεύτικο μεθ μπορεί να μην ήταν επικίνδυνο – αλλά ήταν πολύ αληθοφανές.