«Alice In Borderland» στο Netflix, ο δεύτερος κύκλος της τηλεοπτικής σειράς, ο θάνατος του David Bowie, τα albums των Stephan Micus και Jazz Butcher.
Φαίνεται πως τελικά μπορεί να υπάρχουν και μερικές θετικές πλευρές στις χριστουγεννιάτικες ιώσεις που σε κρατούν περιορισμένο στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου, χρονιάρες μέρες. Στις εποχές της καραντίνας και του εγκλεισμού, το Netflix ήταν ένας καθημερινός σύντροφος. Όλο και κάποια σειρά έσκαγε κι έτσι το binge watching γινόταν από τις αγαπημένες ενασχολήσεις. Με το τέλος εκείνης της δύσκολης εποχής και την επανεκκίνηση των δραστηριοτήτων, η υπόθεση Netflix πήγε αρκετά πίσω. Άσε που έχω την εντύπωση ότι επικράτησε ολοκληρωτικά η γλυκανάλατη αισθητική του λεγόμενου feelgood, μιας -για ακατανόητους λόγους- χαρούμενης σουποειδούς διάθεσης, που έκανε ακόμα και το “Sex & The City” να μοιάζει ενδιαφέρον. Μέσα στον πυρετό, ανήμερα Χριστούγεννα, βράδυ, ανοίγω το Netflix και βρίσκομαι μπροστά στο θαύμα των Χριστουγέννων: τη δεύτερη σεζόν του Alice In Borderland! Είχα ενθουσιαστεί με τον πρώτο κύκλο του Alice In Borderland. Πρόκειται για τη σειρά που προέρχεται από το ομώνυμο κόμικ του Haro Aso. Σ’ ένα έρημο Τόκιο, συνήθως άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συμμετέχουν σε σκληρά παιχνίδια επιβίωσης και κάθε φορά που ολοκληρώνουν κάποιο, κερδίζουν ένα τραπουλόχαρτο που οδηγεί στον επόμενο γύρο. Όπως είχε αποκαλυφθεί στο τέλος του πρώτου κύκλου, οι επιζήσαντες ήρωές μας, αφού απέσυραν τα -μέχρι το 10- τραπουλόχαρτα, έμενε να αναμετρηθούν με τις φιγούρες. Ο Αρίσου (Κέντο Γιαμαζάκι), η Ουσάγκι (Τάο Τσικίγια), κι αυτός ο απίθανος τύπος, ο Τσισίγια (Νιτζίρο Μουρακάμι) -μονίμως με τα χέρια στην τσέπη- αγωνίζονται και πάλι για τη ζωή τους σε παιχνίδια όμως -που μετά και το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» - φαίνονται λιγότερο τρομακτικά και ίσως λιγότερο πρωτότυπα. Παρ’ όλα αυτά η παρακολούθηση είναι για μια ακόμη φορά σκοτεινά απολαυστική και η σκέψη -στην οποία δεν θα επεκταθώ- ότι ολόκληρη η… ζωή μας μπορεί να διαρκεί ένα λεπτό, εξαιρετικά εμπνευσμένη. Α ναι, και στο τέλος μας μένει ο Joker. Και αν θυμάμαι καλά, δεν είναι μόνο ένας, υπάρχει ο κόκκινος και ο μαύρος…
Οι αρχές Ιανουαρίου είναι πάντα συνυφασμένες με τον David Bowie. Κι αυτό γιατί γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου (του 1947) και έφυγε στις 10 Ιανουαρίου (του 2016). Μάλιστα ο τελευταίος του δίσκος, το “Blackstar” κυκλοφόρησε την ημέρα των γενεθλίων του, δύο μέρες πριν από τον θάνατό του. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την αίσθηση της απώλειας που ένιωσαν μερικοί από εμάς το 2016. Στην δύσκολη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεται κάποιος όταν χάνει έναν δικό του άνθρωπο -ακόμη κι αν δεν τον έχει συναντήσει ποτέ- συνέβαλε και το video clip του “Lazarus”, που περιγράφει με τον πιο ζωντανό τρόπο την αγωνία μπροστά στον επικείμενο θάνατο. Συνέβαλε και ολόκληρη η πορεία του David Bowie κι ακόμη περισσότερο, ο τρόπος με τον οποίο συνδέθηκε κάθε τραγούδι του με όψεις της ζωής μας…
Συνυφασμένες με τη ζωή μας -για τους πιο παλιούς από εμάς, μιλάω- είναι και οι μελωδίες του Stephan Micus, του γερμανού πολυοργανίστα, που από τη δεκαετία του 1970 απλώνει τις σαμάνικες μελωδίες του, άλλοτε πιο κοντά στην αίσθηση του δάσους κι άλλοτε πιο κοντά σ’ εκείνη του νερού. Ο επερχόμενος δίσκος του -πάντα για την ECM- λέγεται “Thunder”. Το “Thor” είναι το μοναδικό κομμάτι που έχει αποκαλυφθεί και είναι από τα πιο εξωστρεφή του μέχρι σήμερα.
Άλλος ένας παλιός γνώριμος είναι ο Pat Fish, γνωστός μας περισσότερο ως Jazz Butcher, που έφυγε ξαφνικά στα τέλη του 2021. Όσοι αγαπούσαν τον ήχο της Creation τον γνώριζαν πολύ καλά για τους σαρκαστικούς του στίχους αλλά και για τις σπουδαίες μελωδίες του. Ο Pat Fish είχε εξαιρετική επιτυχία στην Ιαπωνία, ήδη από εκείνες τις μαγικές εποχές της Creation, έτσι δεν είναι έκπληξη που το μεταθανάτιο “The Highest in the Land” κυκλοφόρησε σε cd πέρα από την Ευρώπη, και στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Παρότι μεταθανάτιο είναι ένα σπουδαίο album, ενδεχομένως μάλιστα να μπορούσε να σταθεί σε μια λίστα με τα καλύτερα του 2022.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Υπάρχουν περισσότερα από ένα πράγματα που μας συνδέουν με τον Νίκο Κουρμουλή, χωρίς να έχουμε ποτέ συναντηθεί. Η συλλογή διηγημάτων του «Άπνοια» έφτασε στα χέρια μου την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ξεκίνησα ήδη να τη διαβάζω και θα επεκταθώ σε επόμενες Σημειώσεις…
