5. «Pickman’s Model» (διάρκεια 62΄). Σκηνοθεσία: Keith Thomas. Ο Αμερικανός Keith Thomas, 54 ετών σήμερα, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σχετικά αργά, με το υπερφυσικό θρίλερ «The Vigil» (2019). Φέτος, είδαμε τη δική του εκδοχή τού «Firestarter», που βέβαια βασίζεται στο κλασικό μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ. Πρόσφατα έγινε γνωστό πως η ταινία θα γίνει σειρά για την τηλεόραση — έξοχη ιδέα. Το σενάριο στο «Μοντέλο του Πίκμαν» υπογράφει ο έμπειρος Lee Patterson — και βέβαια είναι βασισμένο στο περίφημο ομώνυμο διήγημα του Λάβκραφτ. Δεν ανήκει στη Μυθολογία του Κθούλου, αλλά συμπυκνώνει πολλούς από τους λαβκραφτιανούς τρόμους.
Το διήγημα του Λάβκραφτ ανήκει σε ένα υποείδος που εξερευνά τον Τρόμο μέσα στη ζωγραφική και τη γλυπτική, και γενικότερα στις αναπαραστατικές τέχνες. Πιο γνωστό δείγμα: το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον Ρίτσαρντ Πίκμαν, έναν ζωγράφο που τα έργα του δεν αναδίδουν απλώς τρόμο, αλλά τον εκπέμπουν με έναν τρόπο που στοιχειώνει τον θεατή. Φυσικά, ο Πίκμαν είναι αποσυνάγωγος: κανείς δεν θέλει να δει το πρόσωπο της Κόλασης, των τρόμων που έρπουν κάτω από το χώμα, έτοιμοι να σηκώσουν το αποτρόπαιο κεφάλι τους και να μας κοιτάξουν στα μάτια. Όμως από πού αντλεί την έμπνευσή του ο καταραμένος ζωγράφος; Ποιο είναι το ΜΟΝΤΕΛΟ του; Μάλλον δεν είναι έξυπνη ιδέα να το ανακαλύψουμε… Ποσοστό τρόμου: 90%.
«Pickman’s Model»
* * *
6. «Dreams in the Witch House» (διάρκεια61΄). Σκηνοθεσία: Catherine Hardwicke. Η Αμερικανίδα Catherine Hardwicke είναι γεννημένη το 1955 και έχει πλούσια καριέρα. Έκανε το ντεμπούτο της το 2003, αλλά έγινε (παγκοσμίως) γνωστή με το περίφημο νεανικό μπλοκμπάστερ «Twilight» το 2008. Από τότε μέχρι πέρυσι είχε σκηνοθετήσει μόνο πέντε ταινίες, αλλά μόνο φέτος υπογράφει τρεις (!), ενώ άλλες είναι σε διαδικασία post- και pre-production. Μια αναγεννημένη σκηνοθέτρια λοιπόν. Το σενάριο είναι της Mika Watkins, σεναριογράφου με καλή καριέρα στην τηλεόραση. Και αυτό το επεισόδιο είναι βασισμένο σε ένα από τα (πολύ τρομακτικά) διηγήματα του Λάβκραφτ — ή καλύτερα αντλεί την έμπνευσή του από εκεί.
Ένα αγόρι έχασε τη δίδυμη αδελφή του, όταν μια πύλη άνοιξε ξαφνικά στο δωμάτιό τους και ρούφηξε το φάντασμά της μεταφέροντάς το στο Δάσος των Χαμένων Ψυχών. Όταν μεγαλώνει, κι ενώ έχει γίνει ειδικός στα «παραψυχολογικά» φαινόμενα, μαθαίνει για ένα στοιχειωμένο σπίτι, το μέρος όπου ζούσε —και εκτελέστηκε— μια μάγισσα. Θα νοικιάσει ένα δωμάτιο εκεί και, με τη βοήθεια ενός ινδιάνικου ναρκωτικού, θα ταξιδέψει στο Δάσος και θα βρει την αδελφή του. Όμως τα πράγματα δεν θα πάνε πολύ καλά, πόσο μάλλον όταν μια παλιά προφητεία λέει πως ο νεαρός πρωταγωνιστής θα πεθάνει το χάραμα. Στο επεισόδιο, που έχει ίσως τα καλύτερα σκηνικά τοπία από τα υπόλοιπα, πρωταγωνιστεί—και κλέβει την παράσταση— ένας ποντικός με ανθρώπινο πρόσωπο. Ποσοστό τρόμου: 80%.
«Dreams in the Witch House»
* * *
7. «The Viewing» (διάρκεια 56΄). Σκηνοθεσία: Πάνος Cosmatos. Ο Καναδός Panos Cosmatos (γέννηση 1974) είναι βέβαια ο γιος του ελληνικής καταγωγής GeorgeP. Cosmatos —σκηνοθέτη σπουδαίων ταινιών δράσης, μεταξύ των οποίων και αυτές: «The Cassandra Crossing» (1976), «Escape to Athena» (1979), «Rambo: First Blood Part II» (1985), «Cobra» (1986)—, που ακολουθεί άλλο δρόμο από αυτόν του πατέρα του. Εραστής του Τρόμου στην Επιστημονική Φαντασία, είναι ένας οραματιστής σκηνοθέτης με «ψυχεδελικό» βλέμμα απέναντι στη βία. Το «Mandy» (2018), στο οποίο πρωταγωνιστεί ο κορυφαίος Νίκολας Κέιτζ, είναι ένα σπουδαίο φιλμ. Το σενάριό του, βασισμένο σε δική του ιδέα, συνυπέγραφε με τον συνεργάτη του, επίσης σεναριογράφο και σκηνοθέτη, Aaron Stewart-Ahn. Με τον ίδιο έγραψαν και το σενάριο αυτού του επεισοδίου.
Ένας βαθύπλουτος ερημίτης που ζει σε ένα άκρως εντυπωσιακό σπίτι με τη γιατρό του (ο Robocop Peter Weller και η υπέροχη Sofia Boutella στους δύο ρόλους) καλεί μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων —έναν μουσικό, μία φυσικό, έναν συγγραφέα και έναν ψευτο-μάγο— για να τους δείξει ένα αλλόκοτο αντικείμενο: είναι ένα «πέτρωμα» που έπεσε από το διάστημα, ένας μετεωρίτης (που όμως μοιάζει με κάτι βγαλμένο από το σύμπαν του Alien). Αφού «διευρύνουν τη συνείδησή τους» με ακριβά ναρκωτικά, θα προσπαθήσουν να το προσεγγίσουν, να επικοινωνήσουν μαζί του. Και πράγματι θα τα καταφέρουν. Μόνο που το πέτρωμα έκρυβε κάτι πολύ-πολύ επικίνδυνο μέσα του: μία θανάσιμη μορφή ζωής, που τυχαίνει να είναι και πολύ-πολύ θυμωμένη επίσης. Αριστουργηματικό επεισόδιο, θα σας στοιχειώσει. Ποσοστό τρόμου: 80%.
8. «The Murmuring» (διάρκεια 63΄). Σκηνοθεσία: Jennifer Kent. Η Jennifer Kent, γεννημένη στην Αυστραλία το 1969. Αφού έκανε μία αξιόλογη καριέρα σαν ηθοποιός, αποφάσισε να κάτσει πίσω από την κάμερα. Ευτυχώς. Έγραψε και σκηνοθέτησε δύο σπουδαία φιλμ τρόμου: το πασίγνωστο «The Babadook» (2014), μία από τις σημαντικότερες ταινίες τρόμου της προηγούμενης δεκαετίας, και το «The Nightingale» (2018), που δεν είχε μεν την ίδια επιτυχία αλλά αξίζει και με το παραπάνω να ανακαλύψει κανείς — εκπληκτική ταινία «εσωτερικευμένου» τρόμου. Στο επεισόδιο αυτό, ο Ντελ Τόρο τής δίνει ένα διήγημά του, το σενάριο του οποίου υπογράφει επίσης η Kent.
Ένα ζευγάρι ορνιθολόγων, ειδικών στι ςλασποσκαλίδρες —είναι εκείνα τα πουλάκια που ζουν κατά πολλές χιλιάδες μαζί και φτιάχνουν εκπληκτικούς σχηματισμούς στον αέρα όταν βλέπουν κάποιο γεράκι ή άλλο θηρευτή, ή όταν αλλάζει ο καιρός—, πηγαίνουν για μερικές ημέρες σε ένα απομονωμένο νησάκι όπου υπάρχει μία μεγάλη αποικία από αυτά τα πουλιά. Μένουν σε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο σπίτι… ένα σπίτι που μοιάζει στοιχειωμένο. Μάλιστα, σύντομα θα καταγράψουν περίεργους ήχους με το μαγνητόφωνό τους, ενώ το βράδυ θα ακούνφωνές και παιδιά να τρέχουν αλλοπαρμένα στους διαδρόμους. Τι μπορεί να συμβαίνει;… Μην περιμένετε τέρατα με πλοκάμια και δαγκάνες εδώ πέρα. Είναι η πιο γλυκιά ταινία από τις οχτώ. Τρόμος υπάρχει, αλλά γλιστρά από πάνω μας σαν μουρμουρητό πουλιών. Ποσοστό τρόμου: 0%.
«The Murmuring»
* * * Ένας επίλογος
Ο φόβος και το μίσος είναι καθρέφτες, και η αγάπη είναι ένα παράθυρο, λέει ο Guillermo del Toro. Κι αυτό πάνω-κάτω μάς λέει και το Cabinet of Curiosities, και στις οχτώ του ιστορίες.
Μας άρεσαν πολύ —προφανώς άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο— και ανυπομονούμε από τώρα για τον δεύτερο κύκλο. Όπως άλλωστε ανυπομονούμε για την επόμενη κινηματογραφική δουλειά του ιδίου τού del Toro, που ίσως να είναι τα «Βουνά της Τρέλας» του Λάβκραφτ: άραγε, αυτό δεν σημαίνει το γεγονός ότι διάλεξε δύο διηγήματά του στη σειρά που μόλις παρακολουθήσαμε; Μπορεί. Μπορεί βέβαια και όχι. (Αυτό που δεν μας άρεσε πολύ είναι ο συνηθισμένος καβγάς στα σόσιαλ ανάμεσα στους νεαρούς που βράζει το αίμα τους, για το πόσο… πρόδωσε η σειρά κάποιους συγγραφείς, κλπ. κλπ. Οι γνωστές κουραστικές ανοησίες).
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για κάποιον που αγαπά την τηλεόραση και τις αυτοτελείς ιστορίες Τρόμου αλά Tales from the Crypt από μία σειρά σαν κι αυτήν. Πολύ προσεγμένη παραγωγή, ωραίες ερμηνείες, ένα συνεργείο υψηλού επιπέδου που περιποιείται κάθε σκηνή και κάθε σετ — όλα φροντισμένα στην εντέλεια. Δεν υπάρχει κάτι φτηνιάρικο εδώ. Και πολλές, διαφορετικές ματιές.
Προτείνουμε να δείτε ένα-ένα τα επεισόδια, και όχι όλα μαζί στη σειρά. Πράγμα που δεν μας αρέσει έτσι κι αλλιώς να κάνουμε, όπως λέμε και ξαναλέμε σ’ αυτά μας τα σημειώματα. Η τηλεόραση, όταν είναι της προκοπής, θέλει τον χρόνο της για να τη χωνέψουμε.
17°
